l' appartement

attends-toi à c’ que je me traîne à tes pieds

laura, j’ ai constanté que même un silence de toi 

pouvait pousser mon rire à mourir 

attends-moi, toi tu es la reine des sommets 

l’ orage sévit dans les plaines 

tu ne m’ entends pas, je suis parasité malgré moi 

elle a su, simplement 

enfermer mon coeur dans son appartement 

avec ou sans toi, j’ ai quelques problèmes

tu t’ en fous, laura j’ suis désolé quand même

si tu vas par là, ça me convient aussi dépose-moi 

encore une fois, c’ est d’ en bas que j’ appelle 

elle se penche parfois de son nid d’ hirondelle

daigne me recevoir, ne me laisse pas de place pour m’ asseoir 

elle a su, simplement 

changer les clefs de son coeur et de l’appartement 

attends-toi à c’ que je me traîne à tes pieds 

laura, en attendant je sais que le jour viendra 

où je pourrai en mourir de rire 

indian summer*

ο θεός μένει κρυφός. 
κινείται αργά και ξέρει να συγχωρεί
εξαιτίας του υπερφυσικού του χιούμορ. 
δεν μας κοιτάει στα μάτια για να μην μας τρομάξει 
αλλά προτιμά να μας τραγουδάει όταν αναζητά παρέα. 
λατρεύει ό,τι έχει φτιαχτεί από χώμα
συμπεριλαμβανομένου του γυμνού, λυπημένου κορμιού μας.
συστήνεται μ εκατό αντρικά ονόματα, άλλα τόσα γυναικεία 
και στο ενδιάμεσο μιμείται δυο χιλιάδες παιδικές φωνές.

πάει όπου τον καλούν με τα πόδια 
και τον παίρνουν ότο-στοπ χωρίς να το ζητήσει. 
πλένει τα δόντια του με κεντρί και κερί από μέλισσα
μπαίνει στα ρηχά και σταματάει τα κύματα πριν να μας φάνε τις παραλίες. 
είναι χρωματιστός μα κι άσπρος σαν το χιόνι
εκπέμπει μουσική παιχνιδιάρικη σαν τ αστέρια και γαλήνια 
σαν τα λουλούδια. ξεκινάει για ταξίδια μακρινά κι αυτό 
ίσως φέρει χωρισμό σε σχέση.
να είναι η ζωή μια απόφαση που έχουμε ξεχάσει πώς να παίρνουμε;

ήρθε εκείνη η ώρα που οι ρομαντικοί φαντασιωνόμασταν
μια φευγαλέα ματιά της να ξεδιπλώνεται πάνω στις σάρκες 
και τις αισθήσεις μας τόσο προσωπικά όσο και αναμφισβήτητα. 
η ώρα που ζούμε και γράφουμε την ίδια στιγμή. 
που ο φιλόσοφος στην κοινωνία δεν είναι ξένος αλλά φίλος κι οδηγός μας.
που έχω μούτρα κι όνειρα ζωντανά να κοιτάξω προς πάσα κατεύθυνση 
κι εσύ που ξυπνάς με δροσερές ιδέες.

ο έρωτας κρυφός για να μπορεί ν'αποκαλύπτεται. 
είδα εσένα με τί μανία και πόνο ψυχής και κατανόηση ζεις 
την καρδιά σου, σηκώνεσαι με την ανατολή, ακουμπάς, κουβαλάς,
ιδρώνεις κι έτσι χαίρεσαι. μ έκανες να αισθάνομαι φτωχή κι ανούσια.
ψεύτικη. θέλω να σου δείξω πώς να μαθαίνεις χωρίς να πονάς
εσύ λες δεν γίνεται, εγώ λέω δεν έχουμε προσπαθήσει ακόμη.

οι φωνές μες το κεφάλι μου όλο και ξεδιαλύνουν, ηρεμούν,
χαμηλώνουν. με κάνουν να πιστεύω πως θα σωπάσουν μία μέρα
και θα είμαι ξανά όπως παλιά. φασαριόζος, αστεία, 
ο εαυτός μου χωρίς εμένα, η αγάπη σου, η αγάπη του κόσμου.

ο ύμνος της αγάπης

ἐάν ταῖς γλώσσαις 

τῶν ἀνθρώπων λαλῶ και τῶν ἀγγέλων,

ἀγάπην δέ μή ἔχω,

γέγονα χαλκός ἠχῶν ἤ κύμβαλον ἀλαλάζον.

Καί ἐάν ἔχω προφητείαν

καί εἰδῶ τά μυστήρια πάντα

ὥστε ὄρη μεθιστάνειν,

ἀγάπην δέ μή ἒχω, οὐδέν εἰμί.

Καί ἐάν ψωμίσω πάντα τά ὑπάρχοντά μου,

καί ἐάν παραδῶ τό σῶμα μου ἴνα καυθήσομαι,

ἀγάπην δέ μή ἔχω,

οὐδέν ὠφελοῦμαι.

ἡ ἀγάπη μακροθυμεῖ, χρηστεύεται,

ἡ ἀγάπη οὐ ζηλοῖ,

ἡ ἀγάπη οὐ περπερεύεται,

οὐ φυσιοῦται, οὐκ ἀσχημονεῖ,

οὐ ζητεῖ τά ἐαυτῆς,

οὐ παροξύνεται, οὐ λογίζεται τό κακόν,

οὐ χαίρει τῇ ἀδικίᾳ,

συγχαίρει δέ τῇ ἀληθείᾳ·

πάντα στέγει,

πάντα ἐλπίζει,

πάντα ὑπομένει.

 ἡ ἀγάπη οὐδέποτε ἐκπίπτει 

εἴτε δέ προφητεῖαι 

καταργηθησόνται,

εἴτε γλῶσσαι παύσονται,

εἴτε γνῶσις καταργηθήσεται.

νυνί δέ μένει 

πίστις, ἐλπίς, ἀγάπη, 

τά τρίτα ταῦτα· 

μείζον δέ τούτων ἡ ἀγάπη

το μαύρο πρόβατο

του έκλεισε από μπαταρία, του τέλειωσε το κέφι
και να κάνει το φρικιό, γύρισε στην μάνα του
κι ένιωσε ευτυχισμένο αρπάζοντας τις καρπαζιές.
βλέπεις το είδε το έργο νόμισε και σε αυτή την φάση,
η φύση του η μαύρη, έφτασε κι απ τον ίδιο του τον
εαυτό να είναι κατακριτέα. που ήταν μια μαύρη κηλίδα
σ ένα άσπρο κοπάδι δεν θα ένιωθε ξανά ποτέ ωραία...


πήγε να ζητήσει σεντόνια λευκά και σοβαρά
το σκέφτηκε ν αλλάξει μυαλά, να βάλει περούκες
και κοστούμια, να δει την οικογένεια μια φορά στα ίσα 
και τα μούτρα τους άμα το δούνε να χαμογελάσουν
κι ας είναι αποτέλεσμα τρικ και μασκαρέματος.


το τί απέγινε δεν ξέρω πια μια που να το ξεχωρίσω
ούτε εγώ ο ίδιος που τόσο το αγάπησα δεν μπορώ


κάθε φορά που πάω να το επισκεφτώ τα κοιτάζω
όλα ένα ένα και ψάχνω για μια ραφή στου
καθενός το λαιμό. μέχρι τώρα τα ίχνη του δεν έχω
βρει κι όσο αργώ τόσο φοβάμαι πως απ τον πόνο
του έως τώρα ίσως μονάχο σ ένα γκρεμό
από κάτω έχει βρεθεί.


ήθελα να το βρω και να του ζητήσω συγγνώμη
που τ αγάπησα τόσο μα και που άκουσα των γύρω μου 
την γνώμη κι έτσι δεν το υπερασπίστηκα ενάντια σ αυτού
του καθεστωτικού κόσμου την  βαριά αγχόνη... από
φόβο, από δειλία χάθηκε. κι όχι απ την δική του,
απ των αλλονών. έχεις ακούσει πιο λυπητερή ιστορία
απ του μαύρου πρόβατου την καταδικαστέα μοίρα;


ποιός ύστερα απ αυτό μπορεί να θεωρείται αγνός και ποιός
μπορεί να λέει ότι είναι της ζωής οπαδός; θάνατος
στα μαύρα πρόβατα κι αυτό ξέρεις ποιός το φωνάζει;
εκείνος που περίμενες τελευταίος. αυτός που υποφέρει
πιο πολύ και που πιο πολύ απ όλους έχει στερηθεί το φως.

όχι το πότε άλλα το πού*

εμένα μ αρέσει να σε ξυπνώ και να παίζουμε 

να μιλάω χωρίς να σκέφτομαι 

να σου λέω βλακείες (τις πικρές μου αλήθειες) 

να σου ζωγραφίζω την πλάτη παραπάνω και διαφορετικά και 

να σου πετάω νερά στο πρόσωπο εκεί που δεν το περιμένεις 

σε ερωτεύτηκα εδώ κι εσύ με ξε-αγάπησες στο μόλις τώρα 

εμένα μ αρέσει να ντύνομαι πριγκίπισσα-χανούμισσα του δάσους 

να τραγουδώ, να σε πιάνω από τους ώμους και 

να σε γαργαλάω γύρω από τον αστράγαλο αλλά εσύ είσαι σοβαρός 

και δεν σηκώνεις. είσαι μαζί μου μόνο όταν είμαστε χώρια

κι εμένα μ’ αρέσει να περπατάω χωρίς λόγο και να κοιμάμαι 

ώρες πολλές ώσπου τα όνειρά μου να μπερδεύονται 

και να μετακομίζουν στον ξύπνιο μας 

και δεν το βρίσκω τόσο κακό όταν κάνει κρύο να σε παίρνω αγκαλιά 

ή όταν δεν θέλω να φύγεις και να είμαι ελεύθερη να σε κοιτάζω 

όσα λεπτά θέλω συνεχόμενα χωρίς ούτε ένα ερωτηματικό 

ν’ ανάβει πάνω από το κεφάλι μου. 

όμως εσύ δεν είσαι εσύ όπως είμαι εγώ 

δεν είσαι εσύ, παρά μόνο όταν λείπω

στο δρόμο με τις ομορφιές

πολλές ευχές μου είχαν δοθεί 
καμία δεν κρατούσα 

τ΄ όνειρο μες τον ξύπνιο μου είχε γίνει καθρέφτης 

έτσι που τίποτα δεν αγαπούσα αρκετά 
για να τον σπάσει και να γεννηθώ

έφτασα να έχω βασανίσει 
πιο πολύ απ' όσο όσο βασανίστηκα 

και να 'χω εγκαταλείψει διπλά κι απ' όσο εγκαταλείφθηκα 

έτσι όπως μόνο το ένα άκρο της μοίρας του 
ένας θνητός μπορεί να ορίσει  

ανάμεσα σε αρχαίους ναούς 
πνευματικών οραμάτων και ψυχικών αναστάσεων 
με βρήκαν μάγισσες να περπατώ και ξωτικά

αυτοεξόριστη και μόνη 
με το κεφάλι μέσα στο πηγάδι της καρδιάς 

να πίνω μα να μην ξεδιψώ 
κι απ το νερό τους του έρωτα μου σταξαν στα μάτια μου 
δυο στάλες και μια τρίτη στο στόμα  

ήτανε λέει στην χάρη τους ψυχές να περισώζουν 
με σήκωσαν απ της λησμονιάς το πένθος  μου
και την ντροπή ξορκίσαν

μου ψιθυρίσαν μία εκ βαθέων εξομολόγηση 
και περί τίνος πρόκειται ο σεβασμός στην καληνύχτα 
ύστερα ξεμακρύνανε πλάθοντας τα σύννεφα 
σε κόσμους γιορτινούς

χτίζω στα λέπια μου φτερά τώρα χτυπάω τις καμπάνες 

και σαν τα νυχτολούλουδα μυρίζω στο σκοτάδι  

όταν τ αστέρια αγγίζω τρυφερά εκείνα τραγουδάνε 

πώς τ' άκουσε όλ' αυτά ο καιρός 
κι ίσως με υπομείνει

ουσία

ή αλλιώς,

μεγαλύτερη του συνηθισμένου ψυχολογική εκδήλωση,
παρατήρηση του προφανές μα μέχρι τότε ασυνείδητου κόσμου
της χαράς, ο H.C.Bukowski, αναγέννηση του φοίνικα από την στάχτη του,
σοφή ιδιοτέλεια,
αποδοχή της φύσης των πραγμάτων ως ανώτερη
και ως πραγματική, συναίσθηση της ένωσης μαζί των,
περιστασιακή ή μόνιμη και μερική, απώλεια της απόγνωσης,
αναζήτηση κολλημένη στο eureka. αλλαγή του λάθος
σε σωστό, του γρήγορα σε αργά, του χωρίς σκοπό στο
με ομορφιά. μετατόπιση της ευθύνης της αρχής και του
τέλους στην παρούσα μέση, παντελής απώλεια ενοχής,
συγκρότηση μνήμης, διάθεση για δημιουργία.


αν κουβαλάς μία ουσία μέσα σου, οι υπόλοιπες
θα διεκδικήσουν τον θρόνο για να κάτσουν.
τις περισσότερες φορές θα το κάνουν πιο ευγενικά
απ' τον robbins όταν σε συστήνει στην μοναχικότητα της
αγάπης και πιο φαντασμαγορικά απ'την όρασή σου όταν
γίνεται καρέ σε κορνίζα και μάλιστα από γιασεμί...


τα κουτσομπολιά περιττεύουν, η γνώση έρχεται με τα κύματα
μέχρι τον γιαλό όπου το κουράγιο πιάνεται στα δίχτυα μας και
οι εμπνεύσεις μας στροβιλίζονται σε δίνες πάνω απ' την άμμο
και το θαλασσινό νερό. τα όπλα βαφτίζονται εργαλεία ξανά.
ηφαίστεια ζωής εκρήγνυνται απ τα χέρια και τα μάτια μας,
κανένας πόνος δεν υπερτερεί της ευχαρίστησης.
τις νύχτες που μας κυνηγάνε ο πυρετός κι η ατέλεια
για να παίξουν, εμείς κοιμόμαστε αγκαλιά με την τίγρη, ανασαίνοντας
ο ένας την ανάσα του άλλου, με σεβασμό και οικειότητα.


καμία δύναμη σαν την δική μας δύναμη. καμία τύχη
σαν την δική μας τύχη. καμία παρηγοριά σαν την δική μας παρηγοριά.
καμία ανάγκη σαν την δική μας επιθυμία. καμία βουνοκορφή αλήθειας
χωρίς τους δικούς μας πρόποδες ψεύδους. καμία ταυτότητα χωρίς
την δική μας επίδειξη ταυτότητας. καμία προδοσία χωρίς την δική μας
ενοχή. καμία μνήμη χωρίς την δική μας λησμονιά.
καμία φωτεινή μουσική χωρίς το δικό μας σιωπηλό σκοτάδι.
κανένα κακό χωρίς την δική μας συνενοχή.


ο εκ της εκάστοτε ουσίας, επιβαλλόμενος θάνατος, 
προϋποθέτει την παράδοση και την εγκατάλειψη 
του μυστικού κόσμου του πάθους μας καθώς και 
την θυσία του προσωπικού μας χάους 
στον βωμό μίας βαθειά ριζομένης παραίσθησης, 
περί της τάξης που φέρει μαζί της, η παραμύθα 
του συλλογικού. 

πειραματικό

κοιτάω ψηλά στον ουρανό
πάνω απ όλα τα επίπεδα

εκεί που τ' όνειρο είναι αγνό 

μες τα μάτια τα καχύποπτα

κοιτάζω πάνω απ τον θεό 

και τ' όνειρο γυρεύω 

το άδικο και τ' όνειρο 

μες την γη το παγιδεύω

μόνο εκεί στον ουρανό 

τα μάτια γαληνεύουν 

που ματια ανθρώπων δεν θα βρουν

για να τα διαφεντεύουν

πιο πέρα απ τον αυγερινό 

τα όνειρά μου ζούνε

μα στης αυγής το πέρασμα

θα πάνε να κρυφτούνε

τα μάτια μου νικήθηκαν 

και χάσαν τ όραμά τους

σκληρός ο ήλιος νικητής 

μα η βραδιά μπροστά τους 

dreams

my life 

is changing every day 

in every possible way 

 my dreams 

it's never quite as it seems

never quite as it seems

I know I've felt like this before

but now I'm feeling it even more

because it came from you 

then I open up and see

the person falling here is me

a different way to be 

I warn more 

impossible to ignore

they'll come true 

impossible not to do 

now I tell you openly 

you have my heart so don't hurt me 

you're what I couldn't find

totally amazing mind

so understanding and so kind

you're everything to me 

and all my dreams 

it's never quite as it seems

cause you're a dream to me 

μέλισσες

να σε μισήσω είναι αργά 

αέρας με δροσολογά

με κυνηγούν οι μέλισσες 

κι εσύ που δεν με θέλησες

τινάζω τον βασιλικό 

να σταματήσω το κακό

σ είχανε δέσει οι μάγισσες

μα πάλι εσύ με ράγισες

νυχτώνει βγαίνω να σε βρω

σαν φεγγαράκι δυο μερώ

κλειστά παραθυρόφυλλα

να μ αγαπάς πώς το θελα

θυμάρι ρίχνω στις φωτιές

με τυραννούν οι ομορφιές

οι ομορφιές οι φόνισσες

κι εσύ που με λησμόνησες

αν κλάψω μην με φοβηθείς

την ένιωσα και πριν χαθείς 

μια πίκρα στο ροδόνερο

γιατί μ αρνιόσουν τ όνειρο 

θα ρίχνω εκεί που περπατάς

τον όρκο μας να τον πατάς

κι ας με πονούν οι μέλισσες

κι εσύ που δεν με θέλησες  

η τίγρης

έχω μια τίγρη μέσα μου, άγρια λιμασμένη

που όλο με περιμένει κι όλο την καρτερώ

τηνε μισώ και με μισεί θέλει να με σκοτώσει

μα ελπίζω να φιλιώσει, καιρό με τον καιρό

έχει τα δόντια στην καρδιά, τα νύχια στο μυαλό μου

κι εγώ για το καλό μου, για κείνη πολεμώ

κι όλου του κόσμου τα καλά με κάνει να μισήσω

για να της τραγουδήσω τον πιο βαρύ καημό

όρη, λαγκάδια και γκρεμνά με σπρώχνει να περάσω

για να την αγκαλιάσω στον πιο τρελό χορό

κι όταν τις κρύες τις βραδιές θυμάται τα κλουβιά της

μου δίνει την προβιά της για να τηνε φορώ

καμιά φορά απ το πιοτό πέφτομε μεθυσμένοι

σχεδόν αγαπημένοι, καθείς να κοιμηθεί

και μοιάζει ετούτη η σιωπή με λίγο πριν την μπόρα

σαν την στερνή την ώρα που θα επιτεθεί