ας γράψω.

δεν περνάει μέρα που να μην 

γελάσω τρανταχτά

χορέψω στα κρυφά

αισθανθώ ευγνωμοσύνη για το περιβάλλον μου

κρατήσω το κατσικάκι 

που δεν τάιζε η μάνα του αγκαλιά 

για ώρα...

είμαι ήρεμη αλλά ο φόβος είναι εκεί.

έχω λύσει τα δεσμά  

αλλά τα άκρα μου δεν έχουν συνηθίσει ακόμη.

είναι παράλυτα και μουδιασμένα απ'το σφίξιμο

σε λίγο ίσως μπορώ να τα ελέγχω ξανά. 

εξάλλου τα πόδια μου τρέχουν ελεύθερα

για όπου θέλουν.

είναι μία πανέμορφη μέρα.

κάθε μία τέτοια μέρα που κάποιος ελευθερώνεται 

και σπάει

σαν καρπός μέσα από λουλούδι

είναι πανέμορφη! 

από τέτοιες μέρες είναι τραβηγμένο 

το φιλμάκι της αγάπης των ανθρώπων 

αλλά και όλων των ζωντανών όντων

και παίζει στο ασυνείδητό τους

σκηνές μέσα από αισθήσεις κι αισθήματα

ώσπου να τους οδηγήσουν κάπου 

που δεν ξέρουνε πώς μοιάζει

ούτε πού είναι ή πώς να φτάσουν

κι όμως όταν το βρίσκουν 

είναι σίγουροι

ότι έχουνε φτάσει εκεί. πέρα απ' την φαντασία τους.

στην πραγματική ζωή. 

τέτοιες μέρες, που κανείς δεν τις εγγυάται σε κανέναν

κι όμως έρχονται. αναρρωτιέται 

μα είναι δυνατόν να είμαστε όλοι ταυτόχρονα 

τόσο μα τόσο πολύ τυχεροί ή μήπως είναι δυνατόν 

να νιώθουμε όλοι ταυτόχρονα τόσο μα το τόσο πολύ τυχεροί

και στην τελική, ας μην είμαστε.

 

 

 

 

μια ζωή μέσα στους δρόμους

 τον δρόμο που μου δείχνεις να βαδίσω

τον γνώρισα από μικρός 

ζητάω τώρα κάπου ν'ακουμπήσω

ν'αφήσω την παλιά ζωή 

μια ζωή μέσα στους δρόμους και στις νύχτες

μια ζωή με παρανόμους και ξενύχτες

μια ζωή τα ίδια λόγια να μου λένε 

έχω βαρεθεί τον κόσμο κι όλα μου φταίνε

τον κόσμο που μου δείχνεις να γνωρίσω

τον ξέρω φίλε πιο καλά 

τον έχω μάθει πριν σε συναντήσω 

απ' έξω κι ανακατωτά

feeling good

birds flying high 

you know how i feel

birds in the sky 

you know how i feel

breeze driftin' on by 

you know how i feel

it's a new dawn

it's a new day

it's a new life for me 

and i'm feeling good

fish in the sea 

you know how i feel 

river runnin' free

you know how i feel 

blossom on the tree

you know how i feel

dragonfly out in the sun 

what i mean, don't you know?

butterflies all havin' fun

you know what i mean

sheep in peace when day is done 

that's what i mean 

and this old world

is a new world

is a bold world 

for me 

 

stars when you shine

you know how i feel

scent of the pine 

you know how i feel

oh freedom is mine 

and i know how i feel

 

 

henry lee

 

 

get down, get down, little henry lee

and stay all night with me 

you won't find a girl 

in this damn world

that will compare to me 

 

and the wind did howl and the wind did blow

lalalalala lalalalalalee

a little bird lit down on henry lee 

 

i can't get down and i won't get down

and stay all night with thee

for the girl i have in that merry green land

i love far better than thee

 

and the wind did howl and the wind did blow

lalalalalala lalalalalalee

a little bird lit down on henry lee

 

she leaned herself against a fence

just for a kiss or two

and with a little pen-knife held in her hand

she plugged him through and through

 

and the wind did roar and the wind did moan

lalalalalala lalalalalalee

a little bird lit down on henry lee

 

come take him by his lilly-white hands

come take him by his feet

and throw him in this deep deep well

which is more than one hundred feet

 

and the wind did howl and the wind did blow

lalalalala lalalalalalee

a little bird lit down on henry lee

 

lie there, lie there, little henry lee

till the flesh drops from your bones

for the girl you have in that merry green land

can wait forever for you to come home 

 

and the wind did howl and the wind did moan

lalalalalala lalalalalalee

a little bird lit down on henrly lee 

 

 

 

 

δέκα χρόνια

ό,τι κι αν ήταν 

κι αν είναι ακόμη

κι ό,τι στο μέλλον κι αν γενεί,

ας μην κλείσει ο κύκλος με σιωπή.

έστω και 

χωρίς στίχους 

όμως όχι, με σιωπή...

δεν υπάρχει χρόνος

Thievery Corporation : The Richest Man In Babylon 

ναι... λες και δεν το ξερες.
και τ άσπρα μου μαλλιά τότε δεν θα υπάρχουν. ψευδαίσθηση θα'ναι κι αυτά.
άγχος. προμελετημένο κι όλας.
τα νέα της εβδομάδας - τα διάβασα στο ίντερνετ
κι ό,τι έξτρα απορία είχα, την έλυσε η βόλτα με το σκύλο μου
στην γειτονιά. κατανοώ τον κόσμο πολυεπίπεδα όπως καταλαβαίνεις
γι αυτό έχω κι άποψη. γι αυτό παίρνω και θέση. για να είμαι καλός άνθρωπος
κι ύστερα, για να μην είμαι μόνη.
τόσο απλό.  

χαμός γίνεται. πόλεμοι, αρρώστειες, καταστροφές, έρωτες χωρίς απόκριση...
κι η ετερομοαμφιφυλόφιλη οικοεπανάσταση μόλις ξεκίνησε.
πάντα έτσι ήτανε λέει.
πάντα έτσι ήτανε...
μωρέ μπας και ;

ε και τότε.. η οικογένεια μας ;
η πατρίδα του ;
η εργασία σου ;  
η χαρά μου ;
όλα σπόρια που ανθίσανε τυχαία.

οι άνθρωποι μίσχοι...
γιατί να μην μπορώ να σε κρατήσω γελαστό για πάντα;
εσύ μονίμως έβλεπες στην δυικότητα αυτού του κόσμου
μία λογική, ένα ολοκλήρωμα.
δεν σημαίνει ότι υπάρχει για όλους.
γιατί να μην μπορώ να με κρατήσω γελαστή για πάντα;
ή μήπως μπορώ;

όταν τελειώσω με αυτό το ποστ, θα ήθελα να έχει έρθει η ώρα
και να έχει περάσει. τ αποτελέσματα να είναι μόνιμα.
η θεραπεία ολοκληρωμένη.
δεν υπάρχει ο χρόνος λέμε αφού,
άρα δεν θα πρέπει να υπάρχει πρόβλημα.

η απόφαση θα έχει παρθεί. όπως με το σπερματοζωάριο,
όπως με την υπομονή της μητέρας μου
και τον θυμό του πατέρα.
και θα έχει φτάσει κι απλωθεί το φως της,
όπως το ηλιόλουστο εκείνο πρωινό
που μας ξαμολύσανε έξω από τον φράχτη,
έξω από τον κήπο με τα γκαζόν και τα παιχνίδια,
έξω στα χωράφια.
κι όπως τόσες και τόσες καταστάσεις
που έχω γυρίσει με το μέρος μου,
με μόνα όπλα την επιθυμία και την μανία
ενός πράγματι πολύ παθιασμένου όντος 
-με την ψυχοσύνθεση γενικά του οποίου,
πέρα απ' αυτές τις ελάχιστες στιγμές έκλαμψης
και πνευματικής καύλας.. ουδόλως ταυτίζομαι.

κανένα υψηλό ιδανικό λοιπόν.
καμία ταπεινότητα ή αίσθηση ευθύνης,
ή κίνητρο για προσφορά.  σκέτη επιθυμία.
ωμή, ως επί το πλείστον παράλογη, προσωπική,
προσωποποιημένη πολλές φορές, ενστικτώδης,
βαθειά, επιθυμία.

όποιος την ακολουθεί, της ανοίγει κουβέντα..
έχει πιθανότητες κάποια στιγμή, να ζήσει.
όλοι οι άλλοι κατά βάση - πλάθουμε κουλουράκια.
και τραβάμε και των παθών μας το τάραχο.
τα ξέρω εγώ από τους γονείς μου
που ήτανε πάντα τίμιοι και αξιοπρεπείς.

τους γαμήσανε στο υπαλληλίκι και γενικά στο υπό.
είχανε και τις απώλειες απ' τους πολέμους πρόσφατες.
μετά οικολογική καταστροφή, χημείες, πλαστικό,
ανισότητα,  το κλίμα, οι αρρώστειες.. γίνανε καθημερινότητα.
ένα σωρό προβλήματα που όμως
μια χαρά θα περνούσανε απαρατήρητα αν δεν ήταν άνθρωποι
κι ήταν ανδρείκελα. που οι τόποι ρίζες πάνω τους δεν βγάνουν  
κι η αγκαλιά της μάνας δεν τους χορταίνει
κι η γη και τα πουλιά και τα δέντρα της,
δεν τους φτάνουν για να θρέψουν την ψυχή τους.
κι η έκφραση του έρωτα σταματάει σ΄έναν οργασμό
και μια εκτόνωση.

στον τελευταίο μας τεκέ.

για τα τελευταία εκατό χρόνια, την επέλαση του πλαστικού

και το μαζούτ στην θάλασσα. 

πότε έφτιαξα ένα περιβάλλον στο οποίο δεν αντέχω να είμαι μέσα;

που σωματικά, πνευματικά και ψυχικά με δηλητηριάζει ολημερίς 

κι όπου κάθε μου ανάσα πονάει και κάθε μου ανάγκη 

γεννά απελπισία; 

σίγουρα φέρω ευθύνη για τα πράγματα 

την καλή μου μοίρα, την κακή μου τύχη, την αδυναμία, τα ταλέντα
και τον φόβο μου. για το πώς τα αντιμετωπίζω, αν μη τί άλλο.

πώς τα κοιτάω στα μάτια, πόση σημασία τους δίνω. 

τώρα, για όπου φτάνει το χέρι μου και το χέρι μου το ίδιο επίσης 

μοιάζει τεχνητό, φτιαχτό, όχι αρκετά αυθεντικό ή ζωντανό, 
αδύναμο και ταλαιπωρημένο, με σβησμένα χρώματα και θλιβερή αναπνοή.

πρώτα αισθάνομαι κάτι στο στήθος μου να σπάει- 

η γειτονιά μου, δεν είναι ασφαλής. τα πρώτα δάκρυα κυλήσανε στα μάγουλα
κι έσκυψε το κεφάλι. 
ύστερα στο στομάχι μου κάτι σφίγγεται-

οι φίλοι μου, αρρωσταίνουν, τρελλαίνονται και πεθαίνουν.
αρκετοί ξεπουλιούνται και μοιάζει ακόμη χειρότερο.  

τα πόδια μου λυγίζουνε και κλείνουνε τα μάτια.  

είχαμε όμως και καλές στιγμές 

άνθρωποι.

οι δικοί μου μας πήγαιναν σε κάτι πελώριες ερημικές αμμουδιές 

και καθόμαστε εκεί από το πρωί ως το βράδυ. 

πριν την πρώτη γυμνασίου το καλοκαίρι, αγόρασα πρώτη μου φορά κόσμημα από πλανόδιο. 

ένα κρεμαστό από πηλό για το λαιμό μου, με δερμάτινο λουράκι κι ένα εφτάφυλλο στο κέντρο. 

δεν ήξερα τί και γιατί, αλλά πραγματικά το λάτρεψα και το φορούσα για χρόνια,
ώσπου να το κληροδοτήσω στην μικρή που δεν πετάει τίποτα.

ο πατέρας πάλι, δεν αγαπούσε και πολύ την μουσική. 

δεν την ήθελε στο αυτοκίνητο μα ούτε και στο σπίτι ιδιαίτερα την αναζητούσε 

δεν έπαιζε κάποιο όργανο και μου ακούγονταν πραγματικά φάλτσος, 
τις ελάχιστες φορές που αποπειράθηκε να τραγουδήσει μπροστά μου. 

διάβαζε συνέχεια για τις ιστορίες των ανθρώπων στον κόσμο. 

διάβαζε και τις ίδιες ιστορίες πολλές φορές -από αμέτρητες διαφορετικές, 
οπτικές γωνίες. για κάποιο λόγο όμως, είχε κάτι κασέτες και σιντί 
με χασικλίδικα, κομμένα, τεκετζίδικα τραγούδια από το πρώτο μισό του 20ου αιώνα.  

η ρεμπέτικη κληρονομιά, αποτελείται από απομεινάρια των τελευταίων έκφανσεων
μιας ζωής ελεύθερης, η οποία ενσωμάτωνε ουσιαστικές αξίες 
κι επέτρεπε σε αυθεντικά ανθρώπινα ένστικτα να εκφραστούν. 

μετά τους ρεμπέτες, αρχίδια κόπηκαν ολοσχερώς, 
γενιές ολόκληρες δηλαδή ευνουχίστηκαν 
προκειμένουν να εξημερωθούν και να ελεγχθούν.
παράλληλα, ποινικοποιήσαμε την φύση, κλάσαμε στις χημείες
αποθεώσαμε το χρήμα, λατρέψαμε την τεχνολογία και της παραδοθήκαμε. 

κοινωνικές νόρμες άρχισαν να επικρατούν των φυσικών σε βαθμό κακουργήματος 

ξανά και ξανά 
ώσπου οι περισσότερες χαρές κι αλήθειες θάφτηκαν
και κάποιες έχουν ήδη ξεχαστεί, ολοσχερώς. 

σαν αποτέλεσμα ο πόνος δαιμονοποιήθηκε, περιθωριοποιήθηκε, 
απαγορεύτηκε και όφειλε φυσικά ως εκ τούτου, να παραμένει βουβός.
σκάσανε και οδηγίες για όλους τύπου "πονάτε σιωπηλά", ή 

"είστε απόλυτα υπεύθυνοι για τον πόνο σας παρακαλούμε σε κάθε περίπτωση 

κρατήστε τον για τον εαυτό σας.", ή 

"δεν ντρέπεστε να πονάτε; τί θα πεί ο κόσμος;" και 

"άμα κάνετε ότι δεν πονάτε, σύντομα ο πόνος σας θα εξαφανιστεί!" 

κι η μούγκα μεγαλώνει, η απομόνωση.. κι εκείνος μεγαλώνει. ο πόνος. 

απαιτεί την προσοχή σου, ψάχνει για ελιξίρια, σε βγάζει απ τον δρόμο, 
σε κάνει να ιδρώνεις και να ζαλίζεσαι. έχει τους λόγους του. 

έχει βλέμμα, αληθινό, όσο η χαρά σου.
όσο αληθινή θα ήθελες να είναι η χαρά σου 
αλλά δεν είναι. 

μπουκωμένη όπως την έχεις κι αυτή. 

με το μπάτσωμα που'χεις φάει. την απόρριψη. τις ενοχές. 

μια ζωή χωρίς έρωτα. ένα μίζερο και δυστυχισμένο πλασματάκι 

στις όχθες του τελευταίου καθαρού ποταμού

που η εποχή του πέρασε και δεν το ξέρει ακόμη. 

a cry for love

love

not our love 

love isn't supposed to be this way 

love is a poison ring 

and love has poured you drinks 

now love waits for you to sleep 

don't you lend it to a friend

cause you may not see that friend again 

don't you bother with a cover 

cause love can pick out the fakes

but that's not our love 

not our love

this crime of love

love isn't supposed to be this way 

love will sting and love will burn 

love will steal all you've learned

yes it will

but not our love 

sometimes in your back 

and sometimes in your heart 
you never know

it's a double edged sword

don't you bother with a cover 

cause in a crowd 

love can pick out the fakes

but that's not our love 

not our love 

love

First Lyrics First Vol. 53

there in the middle of the people he stands 

               seeing, feeling

οι άνθρωποι κυνηγιόμαστε κι εμείς
σαν τα ζωάκια
δαγκώνουμε ο ένας τα ποδαράκια του άλλου
σαν να λέμε τις ιδέες του
ή ίσως τα αγαπημένα του στέκια στον κόσμο
ακόμα και τα μυστικά του, τα όνειρά του
και τα κατασπαράζουμε
εαν βρεθούμε σε ανάγκη.

and the day had just began

ο εαυτός μας
είναι ένα πολύ συγκεκριμένο σημείο αναφοράς
μέσα στον καθένα μας
όπου η αλήθεια του λάμπει και τον αγκαλιάζει
ό,τι και να γίνεται τριγύρω κι ό,τι και να του λένε.

όταν κάποιος "χάνει τον εαυτό του" εννοούμε ότι
έχασε το σημείο του. το μπέρδεψε μέσα στα εξωτερικά ερεθίσματα, 
ίσως το αντάλλαξε ή το άφησε για λίγο και του το κλέψανε... 
και τώρα είναι χαμένη ψυχή. ψυχή που έχει ξεχάσει
το σκοπό της

one time in the year of the fox 

                          when the bell began to ring 

το πιο όμορφο όσο μεγαλώνεις
είναι που σου επιτρέπεται να κοιτάς τις στιγμές σου
και να βρίσκονται στο παρελθόν.
να μοιάζουν τότε πολύ μεγαλύτερες απ όσο περίμενες
και πολύ πιο σημαντικές απ' ότι όταν τις ζούσες

και απερίγραπτα ομορφότερες απ όσο θα μπορέσεις ποτέ
να εκφράσεις με την τέχνη ή την επιστήμη σου
σε εκατό ζωές.

it meant the time had come for the one to go

              to the temple of the king

όταν αναπολείς όλα αυτά τα φαντασμαγορικά παιχνίδια
που έχει παίξει ο χρόνος επάνω σου
κοιμάσαι καλύτερα και ξυπνάς ελαφρύτερος.
είναι σημαντικό να αναπολείς.
να δίνεις την αξία εκεί που της πρέπει
χωρίς να τσιγκουνεύεσαι.

then all could see by the shine in his eyes 

           the answer had been found 

έχω δύο λογιών κόσμους στο κεφάλι μου κι ένας τρίτος 
γεννιέται με κάθε μου ανάσα. 
ενώ η μοναξιά πλέον γίνεται αφόρητη 
όσο πάμε και μαζευόμαστε 
έχουνε χαθεί τα κίνητρα και οι αξίες 
έχουν χαθεί και οι καρδιές μας 
κι έχω ένα καλάθι να γεμίσω και κάπου να το αφήσω 
αν δεν μου το θυμήσεις χαθήκαμε 
κι εμείς. 


                     

scale down

stand up 

look around 

and then scale that down too

oh i believe in a revolution 

i believe it is a hand 

i believe in its thick hands

that strenghen daily daily on a man 

because see i am a blacksmith 

of metal and words 

and a sheep that's pitch black too

and lord in this life 

that's all we wound up to do 

cause 500years ago when 

these same trees were more dense 

and all this color pristine 

so the chaos it made sense 

there was no knowing of the loss 

of a whole mountain 

of that same mountain that i call home

and lord, lord these same trees 

they rolled on and on 

without mention of vanishing 

or with whom to belong 

and these same mountains 

echoed peace lord 

a long time before the noose lord 

and now that too is nearly gone

so tell me what have we done a a civilization 

to destroy in our way 

oh that metaphorical hand that feeds us 

ya'll we are trashing our own bithday cake 

and i consider myself a sceptic my lord

i'm an optimistic soul 

and we all getting thrown around

and dragged along like the bull 

he's huge and rageful 

and yet somehow subdued

and hauled by those thick rings

so don't you too shut out 

nasty sticky thruth things

here we go 

get the fuck out of your car 

walk it's good for you

stop consuming blindly

and get by on that that you do

have and possess 

and scale that down too

it start's there 

everybody's got a lot to say 

about everybody else

but it's our own transgression 

that always tends to melt away 

and fade into that critique

of who's faul or who's blame or who's wrong

oh oh no no each and every one of us

we are doing something 

that's too hard, or too fast, or too long 

and there's nothing but ourselves 

to make this thing last  

so it starts there 

everybody take a long hard look at you

a long long hard look at you 

lord it starts there

everybody take a long hard look at you 

and you stand up 

and you look around 

and then you scale that down too 

 

wake up alone

its okay in the day i m staying busy

tied up enough so i don't have to wonder where is he 

got so sick of cryin' so just lately 

when i catch myself i do a 180

i stay up clean the house at least i m not drinking

run around just so i don't have to think about thinking

that silent sense of content that everyone gets

just disappears soon as the sun sets 

he's fierce in my dreams seizing my guts

he floods me with dread 

soaked in soul he swims in my eyes by the bed 

pour myself over him moon spilling in 

and i wake up alone 

as far as my heart i'd rather be restless
the second i stop the sleep catches up and i'm breathless
this ache in my chest 'cause my day is done now
the dark covers me and i cannot run now 

my blood running cold i stand before him 
it's all i can do to assure him 
when he comes to me i drip for him tonight 
drowning me we bathe under blue light