ας γράψω.

δεν μπορώ να συγκεντρωθώ. ούτε στο γράψιμο,

ούτε στο πλέξιμο, στο διάβασμα, στην μουσική...

μόνο ό,τι έχει να κάνει με τα ζώα ή με το καφενείο με ηρεμεί 

αλλά και πάλι κινητοποιούμαι αρχικά ανόρεχτα 

λόγω σχετικού επείγοντως 

κι ύστερα έρχεται η ικανοποίηση. 

το fake it til u make it 

σε μερικούς μας πέφτει κάπως βαρύ στην αρχή 

αλλα ενέχει 

ανεκτίμητα αποτελέσματα. 

γενικά η συνήθεια, η κλίση, η καλλιέργεια της κλίσης...

σταδιακά απελευθερώνουν κι ενδυναμώνουν

όλο και περισσότερο.

δεν περνάει μέρα που να μην 

γελάσω τρανταχτά

χορέψω στα κρυφά

αισθανθώ ευγνωμοσύνη για το περιβάλλον μου

κρατήσω το κατσικάκι 

που δεν τάιζε η μάνα του αγκαλιά 

για ώρα...

είμαι ήρεμη αλλά ο φόβος είναι εκεί.

έχω λύσει τα δεσμά  

αλλά τα άκρα μου δεν έχουν συνηθίσει ακόμη.

είναι παράλυτα και μουδιασμένα απ'το σφίξιμο

σε λίγο ίσως μπορώ να τα ελέγχω ξανά. 

εξάλλου τα πόδια μου τρέχουν ελεύθερα

για όπου θέλουν.

είναι μία πανέμορφη μέρα.

κάθε μία τέτοια μέρα που κάποιος ελευθερώνεται 

και σπάει

σαν καρπός μέσα από λουλούδι

είναι πανέμορφη! 

από τέτοιες μέρες είναι τραβηγμένο 

το φιλμάκι της αγάπης των ανθρώπων 

αλλά και όλων των ζωντανών όντων

και παίζει στο ασυνείδητό τους

σκηνές μέσα από αισθήσεις κι αισθήματα

ώσπου να τους οδηγήσουν κάπου 

που δεν ξέρουνε πώς μοιάζει

ούτε πού είναι ή πώς να φτάσουν

κι όμως όταν το βρίσκουν 

είναι σίγουροι

ότι έχουνε φτάσει εκεί. πέρα απ' την φαντασία τους.

στην πραγματική ζωή. 

τέτοιες μέρες, που κανείς δεν τις εγγυάται σε κανέναν

κι όμως έρχονται. αναρρωτιέται 

μα είναι δυνατόν να είμαστε όλοι ταυτόχρονα 

τόσο μα τόσο πολύ τυχεροί ή μήπως είναι δυνατόν 

να νιώθουμε όλοι ταυτόχρονα τόσο μα το τόσο πολύ τυχεροί

και στην τελική, ας μην είμαστε.