που αμυνόμουνα δεν το μετάνισωσα δεν ανοιγόμουν και δεν το μετάνιωσα
είδα λιονταράκια εξημερωμένα ως κατοικίδια στον ύπνο μου. μα για πόσο μπορείς να'σαι σίγουρος πως αυτό το τεράστιο στόμα δεν θ'ανοίξει μια μέρα και θα καταπιεί το χέρι σου; ως πότε θα κοιμάται η αληθινή του φύση; κι είσαι πράγματι τόσο ικανός υπνωτιστής ώστε το υποκείμενό σου να μην ξυπνήσει ποτέ; όχι δεν είσαι.
φιλία πάνω απ'όλα άξιζε το ρίσκο
μα μήπως δεν το υπνωτίζεις παρά το ξυπνάς; σε μια ζωή κι ένα ένστικτο που θα του είναι χρησιμότερο από δω και πέρα; τα δάση εξαφανίζονται. τα φυσικά ένστικτα στέκουν αδύναμα μπροστά στην δύναμη του μυαλού.
ό,τι προσβάλλει προσβάλλω με αντισώματα
το να ζεις αγκαλιά με τον άνθρωπο (σαν ίσοι, όχι σαν αφεντικό -σκλάβος ή σαν φυλακισμένος) ίσως ν' αποτελεί μοναδική λύση στο πρόβλημα της επιβίωσης που αντιμετωπίζει το είδος σου. αν ανοίξουμε πυρά τώρα εκατέρωθεν θ'αφανιστούμε.
έχεις το πρόβλημα
άρα είσαι το πρόβλημα
τα φυτά και τα ζώα από φροντίδα, ενδιαφέρον και σεβασμό καταλαβαίνουν. για τον άνθρωπο αν έχει ωριμάσει μέχρις αυτού του σημείου δεν είμαι σίγουρη..
αυτή η μέρα επιλέχθηκε για εμάς ώστε με
την δύναμη του αέρα, ο οποίος πάντα φουσκώνει την φωτιά, να φτάσει σ’ εσάς η αγκαλιά μου και να σας τυλίξει, με την σιγουριά ότι θα σβήσει κάθε πόνο –εφόσον ο πόνος που βιώνουμε αυτές τις στιγμές,
μας
είναι από την φύση του περιττός και δεν τον χρειαζόμαστε πια-.
είμαστε οπλισμένοι με αλήθεια, δύναμη και γνώση, εργαλεία που με την κατάλληλη τεχνική θα μας απαλλάξουν από τους
φόβους, τις αγωνίες και την ανασφάλεια που υποσκάπτουν την ευτυχία και ευζωία μας.
ξεκινήσαμε μαζί να αλλάξουμε τον κόσμο και τελικά τον
αφήσαμε να μας αλλάξει. αναγνωρίσαμε το σκοτάδι του ως μόνη αλήθεια και
λησμονήσαμε το φως του, το οποίο εξ αρχής φέραμε μέσα μας και το οποίο σε
οποιαδήποτε κατεύθυνση κι αν
το προβάλλαμε, είχε την ικανότητα να κάνει τα
πάντα να λάμπουν – δηλαδή και να τα μεταμορφώνει αλλά και να αλλάζει την
συστασή τους ολοκληρωτικά και μόνιμα-.
δεν είναι περίεργο αυτό, εάν αναλογιστούμε πώς τότε, όντας υπεραισιόδοξοι, γεμάτοι με βρεφικό ενθουσιασμό, ξεχυθήκαμε αποφασισμένοι να κάνουμε κάθε σκοτεινή γωνία αυτού του κόσμου να λάμψει. παράλληλα, μεθυσμένοι από βεβαιότητα για την δύναμη
που μας δόθηκε, η οποία δεν γνωρίζει στο σύμπαν αντίπαλο ισάξιό της, βουτήξαμε στα βαθύτερα δυνατά
σκοτάδια και ειδικότερα οι πιο φωτεινοί από εμάς. με πρωτοφανή έκπληξη, υποστήκαμε τότε ανυπολόγιστα πλήγματα, κυρίως χάνοντας αγαπημένους φίλους και αδερφούς μπροστά στα μάτια μας, νιώθοντας καθ'όλα αδύναμοι
να τους βοηθήσουμε.
ριχτήκαμε σε μία μάχη
χωρίς ασπίδες και στρατηγική, χωρίς να έχουμε τελειοποιήσει τα όπλα ή τις
τεχνικές μας, χωρίς να γνωρίζουμε σε βάθος τον χαρακτήρα του αντιπάλου και
χωρίς να λάβουμε υπ'όψιν τους μυριάδες πεσόντες οι οποίοι πριν από εμάς
σε τίποτα δεν
υστερούσαν και που όμως υπέστησαν θλιβερή ήττα έναντι του χάους. το ίδιο αποτέλεσμα απειλεί τώρα να καλύψει πλήρως και αμετακλήτως τον ορίζοντά μας και εν όψη αυτού, άλλοι τρεπόμαστε σε άτακτο φυγή κι άλλοι πέφτουμε στα γόνατα από απόγνωση, παραλυμένοι από την απορία, ως προς τα πραγματικά αιτία και τις αφορμές
αυτής της έκβασης.
ήρθε η ώρα το φως που έχει απομείνει στου καθενός την καρδιά
να ανακαλέσει αρχικά τα όμοιά του, ώστε να σχηματιστούν παρατάξεις
κι
έτσι να επέλθει ενδυνάμωση των στελεχών. στο μέλλον θα είναι δυνατόν να εργαζόμαστε είτε χώρια ανάλογα το ιδιαίτερο ύφος μας και την ένταση, είτε όλοι μαζί -προς το παρόν όμως καθίσταται απαραίτητη η συσπείρωση κάθε είδους, κυρίως
λόγω της παρούσας αδυναμίας μας να εντοπίσουμε συγκεκριμένες ποιότητες
μέσα στην τόση αναταραχή.
είναι εξίσου σημαντικό οι περισσότερο
φωτεινοί να προσσεγγίσουν με θάρρος τους λιγότερο και να τους καθησυχάσουν. κάθε αχτίδα φωτός μετράει- κανείς δεν
είναι αναλώσιμος και οι πιο σκοτεινοί από εμάς μπορούν να αποκαλύψουν το φως
τους
υπό κατάλληλες συνθήκες και η βοηθειά τους για το σύνολο να αποδειχτεί ανεκτίμητη. δεν είναι
καιρός ο καθένας να πολεμάει τα προσωπικά του σκοτάδια, να αποδυναμώνεται
θρηνώντας και να γινόμαστε έτσι, ολοένα και λιγότεροι με πρωτοφανείς γρήγορους
ρυθμούς.
η επιλογή μας να
γνωρίσουμε το σκότος έγγειται στην φύση της περιέργειάς μας, μα έχω την πεποίθηση πως πλέον έχουμε αρκετή εμπειρία ώστε να μας είναι ξεκάθαρη η κατεύθυνση προς την οποία επιθυμούμε να κινηθούμε και κάθε συζήτηση επ αυτού
επιφέρει μονάχα περαιτέρω χάσιμο ωφέλιμης δυναμικής και πολύτιμης ενέργειας.
με γνωρίζετε σαν την παλάμη του χεριού σας. διατηρείτε τις
μνήμες μέσα στα χρόνια όπου υπήρξα μακριά και δίπλα σας. έφευγα από εσάς μα δεν
εξαφανιζόμουν. απομακρυνόμουν από εσάς μα δεν σας εγκατέλειπα. γύριζα μέσα στο
σκοτάδι μα η ενθύμηση των συνδυασμένων μας δυνάμεων, με τράβαγε προς τα έξω και
προς τα
επάνω χωρίς εξαίρεση, κάθε φορά. έτσι, όποτε ανταμώναμε ό,τι είχαμε βιώσει χωριστά, μονάχα είχε ενδυναμώσει την αγάπη καιτην σχέση μας. κανένα προσωπικό πλήγμα δεν ήταν δυνατόν να σταθεί αναμεσά μας και να μας διαβρώσει.
φαίνεται τον τελευταίο καιρό να μην μπορούμε να ονειρευτούμε. όλο και
λιγότερο αισθανόμαστε την σύνδεση με ό,τι ακριβώς είμαστε -δηλαδή άτρωτοι, παντοδύναμοι, πλήρεις γνώσης και χαράς. όλο και λιγότερο αισθανόμαστε ευγνώμονες για τα χαρίσματά της ομορφιάς και της δύναμής μας. όλο και πιο συχνά
ανταμώνουμε
με αγωνία μήπως αλλάξει κάτι μα η ευτυχία που κάποτε κατέχαμε δεν
εμφανίζεται πια στο ραντεβού διότι επί της ουσίας, έχουμε πια σκορπίσει -αν όχι και επί των πραγμάτων-.
πρώτα
πρώτα σκορπίσαμε τους εαυτούς μας. χάσαμε την εμπιστοσύνη στην φωνή της καρδιάς
μας. η χαρά μας θεωρήθηκε ως κάτι ανούσιο ενώ ο πόνος μας ως μέγιστο αγαθό. τελικά
ο πόνος καταστάθηκε αφόρητος και μας κλόνισε, οι στριγγλιές
της αμφιβολίαςγέμισαν τον κόσμο και μας πέρασαν ιδεατή θηλιά. μπερδεμένοι κι εξαθλιωμένοι όπως
ήμαστε, μας έπεισαν για τα μελλούμενα κι ο καθένας έφτιαξε το δικό του κλουβί, σκλαβιά που ήταν αδύνατο να υποστούμε, παρά μόνο προσωρινά.
αγαπημένοι μου,
η συγκίνηση είναι τεράστια καθώς αναγνωρίζουμε το βάθος στο
οποίο κατεβήκαμε και το ύψος στο οποίο πρόκειται να αναληφθούμε, μόλις
ελευθερωθούμε από τα νοητά δεσμά μας. δεν έχουμε πια τίποτα να χάσουμε, μα μόνο να
κερδίσουμε. ο ίλιγγος αυτόματα μετατρέπεται σε δέος και
έκσταση. μαζί κατεβήκαμε, μαζί θα ανεβούμε
και δεν θα μπορούσε να γίνει
διαφορετικά. δεν υπάρχουν φταίχτες για εμάς,
δεν υπάρχουν εξωγενείς παράγοντες
δυνατότεροι από τις ευγενείς προθέσεις μας και ούτε εχθροί που μόλις μας
πλησιάσουν να μην μετατρέπονται αυτομάτως σε συμμάχους.
ο καθένας άγρυπνος στο πόστο του. δεν ανησυχούμε πια ούτε νοιαζόμαστε
για ό,τι αφήνουμε πίσω, τώρα που καταλάβαμε το ψέμα και μπορούμε να το διαχωρίσουμε. αγκαλιαζόμαστε. είτε πάνω στις ανεμοδαρμένες κορυφές, είτε βαθειά κάτω στις αχανείς χαράδρες, είτε μέσα σε κύματα οργισμένα που μας παρασύρουν και χαμογελάμε, καθώς ο ήλιος ανατέλει ακόμα μια αιώνια μέρα, χαρίζοντάς μας
ό,τι είναι αυτό που εξαρχής ποθήσαμε κι ακόμα πολλά,
πολλά περισσότερα.
μεπίστη, ελπίδα, αγάπη και ευχές για καλή αντάμωση.
ο θεός μένει κρυφός. κινείται αργά και ξέρει να συγχωρεί εξαιτίας του υπερφυσικού του χιούμορ. δεν μας κοιτάει στα μάτια για να μην μας τρομάξει αλλά προτιμά να μας τραγουδάει όταν αναζητά παρέα. λατρεύει ό,τι έχει φτιαχτεί από χώμα συμπεριλαμβανομένου του γυμνού, λυπημένου κορμιού μας. συστήνεται μ εκατό αντρικά ονόματα, άλλα τόσα γυναικεία και στο ενδιάμεσο μιμείται δυο χιλιάδες παιδικές φωνές.
πάει όπου τον καλούν με τα πόδια και τον παίρνουν ότο-στοπ χωρίς να το ζητήσει. πλένει τα δόντια του με κεντρί και κερί από μέλισσα μπαίνει στα ρηχά και σταματάει τα κύματα πριν να μας φάνε τις παραλίες. είναι χρωματιστός μα κι άσπρος σαν το χιόνι εκπέμπει μουσική παιχνιδιάρικη σαν τ αστέρια και γαλήνια σαν τα λουλούδια. ξεκινάει για ταξίδια μακρινά κι αυτό ίσως φέρει χωρισμό σε σχέση. να είναι η ζωή μια απόφαση που έχουμε ξεχάσει πώς να παίρνουμε;
ήρθε εκείνη η ώρα που οι ρομαντικοί φαντασιωνόμασταν μια φευγαλέα ματιά της να ξεδιπλώνεται πάνω στις σάρκες και τις αισθήσεις μας τόσο προσωπικά όσο και αναμφισβήτητα. η ώρα που ζούμε και γράφουμε την ίδια στιγμή. που ο φιλόσοφος στην κοινωνία δεν είναι ξένος αλλά φίλος κι οδηγός μας. που έχω μούτρα κι όνειρα ζωντανά να κοιτάξω προς πάσα κατεύθυνση κι εσύ που ξυπνάς με δροσερές ιδέες.
ο έρωτας κρυφός για να μπορεί ν'αποκαλύπτεται. είδα εσένα με τί μανία και πόνο ψυχής και κατανόηση ζεις την καρδιά σου, σηκώνεσαι με την ανατολή, ακουμπάς, κουβαλάς, ιδρώνεις κι έτσι χαίρεσαι. μ έκανες να αισθάνομαι φτωχή κι ανούσια. ψεύτικη. θέλω να σου δείξω πώς να μαθαίνεις χωρίς να πονάς εσύ λες δεν γίνεται, εγώ λέω δεν έχουμε προσπαθήσει ακόμη.
οι φωνές μες το κεφάλι μου όλο και ξεδιαλύνουν, ηρεμούν, χαμηλώνουν. με κάνουν να πιστεύω πως θα σωπάσουν μία μέρα και θα είμαι ξανά όπως παλιά. φασαριόζος, αστεία, ο εαυτός μου χωρίς εμένα, η αγάπη σου, η αγάπη του κόσμου.
του έκλεισε από μπαταρία, του τέλειωσε το κέφι και να κάνει το φρικιό, γύρισε στην μάνα του κι ένιωσε ευτυχισμένο αρπάζοντας τις καρπαζιές. βλέπεις το είδε το έργο νόμισε και σε αυτή την φάση, η φύση του η μαύρη, έφτασε κι απ τον ίδιο του τον εαυτό να είναι κατακριτέα. που ήταν μια μαύρη κηλίδα σ ένα άσπρο κοπάδι δεν θα ένιωθε ξανά ποτέ ωραία...
πήγε να ζητήσει σεντόνια λευκά και σοβαρά το σκέφτηκε ν αλλάξει μυαλά, να βάλει περούκες και κοστούμια, να δει την οικογένεια μια φορά στα ίσα και τα μούτρα τους άμα το δούνε να χαμογελάσουν κι ας είναι αποτέλεσμα τρικ και μασκαρέματος.
το τί απέγινε δεν ξέρω πια μια που να το ξεχωρίσω ούτε εγώ ο ίδιος που τόσο το αγάπησα δεν μπορώ
κάθε φορά που πάω να το επισκεφτώ τα κοιτάζω όλα ένα ένα και ψάχνω για μια ραφή στου καθενός το λαιμό. μέχρι τώρα τα ίχνη του δεν έχω βρει κι όσο αργώ τόσο φοβάμαι πως απ τον πόνο του έως τώρα ίσως μονάχο σ ένα γκρεμό από κάτω έχει βρεθεί.
ήθελα να το βρω και να του ζητήσω συγγνώμη που τ αγάπησα τόσο μα και που άκουσα των γύρω μου την γνώμη κι έτσι δεν το υπερασπίστηκα ενάντια σ αυτού του καθεστωτικού κόσμου την βαριά αγχόνη... από φόβο, από δειλία χάθηκε. κι όχι απ την δική του, απ των αλλονών. έχεις ακούσει πιο λυπητερή ιστορία απ του μαύρου πρόβατου την καταδικαστέα μοίρα;
ποιός ύστερα απ αυτό μπορεί να θεωρείται αγνός και ποιός μπορεί να λέει ότι είναι της ζωής οπαδός; θάνατος στα μαύρα πρόβατα κι αυτό ξέρεις ποιός το φωνάζει; εκείνος που περίμενες τελευταίος. αυτός που υποφέρει πιο πολύ και που πιο πολύ απ όλους έχει στερηθεί το φως.
έτσι που τίποτα δεν αγαπούσα αρκετά για να τον σπάσει και να γεννηθώ
έφτασα να έχω βασανίσει πιο πολύ απ' όσο όσο βασανίστηκα
και να 'χω εγκαταλείψει διπλά κι απ' όσο εγκαταλείφθηκα
έτσι όπως μόνο το ένα άκρο της μοίρας του ένας θνητός μπορεί να ορίσει
ανάμεσα σε αρχαίους ναούς πνευματικών οραμάτων και ψυχικών αναστάσεων με βρήκαν μάγισσες να περπατώ και ξωτικά
αυτοεξόριστη και μόνη με το κεφάλι μέσα στο πηγάδι της καρδιάς
να πίνω μα να μην ξεδιψώ κι απ το νερό τους του έρωτα μου σταξαν στα μάτια μου δυο στάλες και μια τρίτη στο στόμα
ήτανε λέει στην χάρη τους ψυχές να περισώζουν με σήκωσαν απ της λησμονιάς το πένθος μου και την ντροπή ξορκίσαν
μου ψιθυρίσαν μία εκ βαθέων
εξομολόγηση και περί τίνος πρόκειται ο σεβασμός στην καληνύχτα ύστερα ξεμακρύνανε πλάθοντας τα σύννεφα σε κόσμους γιορτινούς
χτίζω στα λέπια μου φτερά τώρα χτυπάω τις καμπάνες
και σαν τα νυχτολούλουδα μυρίζω στο σκοτάδι
όταν τ αστέρια αγγίζω τρυφερά εκείνα τραγουδάνε
πώς τ' άκουσε όλ' αυτά ο καιρός κι ίσως με υπομείνει
μεγαλύτερη του συνηθισμένου ψυχολογική εκδήλωση, παρατήρηση του προφανές μα μέχρι τότε ασυνείδητου κόσμου της χαράς, ο H.C.Bukowski, αναγέννηση του φοίνικα από την στάχτη του, σοφή ιδιοτέλεια, αποδοχή της φύσης των πραγμάτων ως ανώτερη και ως πραγματική, συναίσθηση της ένωσης μαζί των, περιστασιακή ή μόνιμη και μερική, απώλεια της απόγνωσης, αναζήτηση κολλημένη στο eureka. αλλαγή του λάθος σε σωστό, του γρήγορα σε αργά, του χωρίς σκοπό στο με ομορφιά. μετατόπιση της ευθύνης της αρχής και του τέλους στην παρούσα μέση, παντελής απώλεια ενοχής, συγκρότηση μνήμης, διάθεση για δημιουργία.
αν κουβαλάς μία ουσία μέσα σου, οι υπόλοιπες θα διεκδικήσουν τον θρόνο για να κάτσουν. τις περισσότερες φορές θα το κάνουν πιο ευγενικά απ' τον robbins όταν σε συστήνει στην μοναχικότητα της αγάπης και πιο φαντασμαγορικά απ'την όρασή σου όταν γίνεται καρέ σε κορνίζα και μάλιστα από γιασεμί...
τα κουτσομπολιά περιττεύουν, η γνώση έρχεται με τα κύματα μέχρι τον γιαλό όπου το κουράγιο πιάνεται στα δίχτυα μας και οι εμπνεύσεις μας στροβιλίζονται σε δίνες πάνω απ' την άμμο και το θαλασσινό νερό. τα όπλα βαφτίζονται εργαλεία ξανά. ηφαίστεια ζωής εκρήγνυνται απ τα χέρια και τα μάτια μας, κανένας πόνος δεν υπερτερεί της ευχαρίστησης. τις νύχτες που μας κυνηγάνε ο πυρετός κι η ατέλεια για να παίξουν, εμείς κοιμόμαστε αγκαλιά με την τίγρη, ανασαίνοντας ο ένας την ανάσα του άλλου, με σεβασμό και οικειότητα.
καμία δύναμη σαν την δική μας δύναμη. καμία τύχη σαν την δική μας τύχη. καμία παρηγοριά σαν την δική μας παρηγοριά. καμία ανάγκη σαν την δική μας επιθυμία. καμία βουνοκορφή αλήθειας χωρίς τους δικούς μας πρόποδες ψεύδους. καμία ταυτότητα χωρίς την δική μας επίδειξη ταυτότητας. καμία προδοσία χωρίς την δική μας ενοχή. καμία μνήμη χωρίς την δική μας λησμονιά. καμία φωτεινή μουσική χωρίς το δικό μας σιωπηλό σκοτάδι. κανένα κακό χωρίς την δική μας συνενοχή.
ο εκ της εκάστοτε ουσίας, επιβαλλόμενος θάνατος, προϋποθέτει την παράδοση και την εγκατάλειψη του μυστικού κόσμου του πάθους μας καθώς και την θυσία του προσωπικού μας χάους στον βωμό μίας βαθειά ριζομένης παραίσθησης, περί της τάξης που φέρει μαζί της, η παραμύθα του συλλογικού.
My religion consists of a humble admiration of the illimitable superior spirit who reveals himself in the slight details we are able to perceive with our frail and feeble mind. Einstein.
