μάθε τους κανόνες

σου λέγανε 
για να μπορέσεις στην συνέχεια να τους σπάσεις 
όμως εσύ έβλεπες γύρω μάτια να γυαλίζουνε

που ποτέ δεν άνοιξαν φύλλο και βιβλίο 
και τα πάντα τους κυλάνε καθαρά μέσα στο πλήθος 
σαν το ρυάκι απ την βουνοκορφή που λύνεται στην θάλασσα 
λες και την ψάχνει.  

ο ζογκλέρ κι ο κωμικός μας λοιπόν 
κλαίνε από μέσα τους μερόνυχτα 
και για την μάνα σου δεν μεγαλώνεις ποτέ.

επιστρέφουμε στον τόπο του εγκλήματος 
με το κεφάλι κάτω κι είναι κρίμα - σαν μισές δουλειές ένα πράμα-  

κι όταν έρχεται η ευκαιρία τα πόδια κολλάνε στο πάτωμα

η πίστη, η δύναμη το ίδιο. 
ξαφνικά όλα φαίνονται να είναι βουτηγμένα σε μια θεωρία μακρινή 
υπεραναλωμένη, διαλυμένη, φορεμένη από εκατομμύρια
που έχει υποστεί άπειρες κριτικές μπροστά στου καθενός την μούρλα.

τελικά βλέπεις όσους αισθάνονται 
να στέκουν με κομμένη την μιλιά και μια θηλιά περασμένη στο λαιμό τους 
έτοιμοι να εγκαταλείψουν στο τσακ προτού τους πάρουν μυρωδιά 
και για επί ματαίω ανάκριση.