φεύγω,

θα φύγω, πρέπει να φύγω, θέλω, δεν μ αφήνουν, 

δεν τους νοιάζει αλήθεια ή τους νοιάζει πολύ,

κοιτάζω να φύγω, μακάρι να έμενα, 

θα ξανάρθω, δεν γνωρίζω, θα σε σκέφτομαι,

θα σε θυμάμαι, τόσα μου έδωσες,

μου λείπεις, δεν πιστεύω στους αποχαιρετισμούς,
δεν τους αντέχω επίσης. 

βλέπω την καρδιά σου τώρα, ας είναι επιεικής μαζί μου

όταν χαθώ, δεν θα είναι για πολύ, δεν θα είναι για

καθόλου, εξαιτίας σου μου είναι αχρείαστες όλες οι ευχές,

πλανιέμαι στο όνειρο, εξαιτίας μου, ήμουν σκληρή

μαζί σου, ήσουν αυστηρός, ήσουν εκεί, εκεί που ήμουν κι εγώ.

χάρηκα που τα είπαμε...

το γέλιο μας θ αντηχεί παντού μέσα μου

παντού γύρω μου, θα με ρωτάνε, δεν θα ξέρω τί να πω,

θα σουφρώνουν τα μάτια και τα χείλη προσπαθώντας

να καταλάβουν, τίποτα δεν είναι ίδιο απ όσα έρχονται

κι όλα έχουν το ίδιο αποτέλεσμα ή κανένα απολύτως.

κοίταζει την θέα λίγες ώρες πριν χαράξει

κι η μπουκαπόρτα πλησιάσει την προβλήτα

κατεβασμένη απειλητικά. όσοι ήρθαν, σφαίρες στο κεφάλι

όσοι φεύγουν θα ναι δικοί μας πάλι

προλαβε να γίνει γραφική αρκετά ωστέ να μην

την πάρει ο αέρας - αναρρωτιέται μες τα κλάματα

μα δεν θα βγάλει λέξη. φορτώνεται άλλη μια

του επόμενου βήματος την φόρα, δεν χρειαζότανε

ποτέ σπρώξιμο, σαν χαρακτήρας, δεν αντέχει

τις πιέσεις, διαχειρίζεται την έξαρση όμως σαν

να γεννήθηκε απ αυτή, γνήσιο κομμάτι της κι έτσι

μες την τρύπα της και την κορύφωσή της πρώτα θα

σου κλάψει κι όλα θα ναι εντάξει κι ύστερα

θα γελάει μέχρι να σε πάρει ο ύπνος.

αρκετά όμως για εκείνη... εκείνη δεν είναι κάποια.

ενώ τόσοι εδώ που αποχαιρετά θα είναι. κάποιοι συγκεκριμένοι,

κάποιοι σπουδαίοι, κάποιοι πολύ δικοί της. ο αέρας ζαλίζει της είπανε,

εμείς ξέρουμε...

και με τα δυο τους χέρια το κεφάλι και τ αυτάκια της

σκεπάσανε και τραγουδήσαν κάτι νανουρίσματα

ντόπια, δικά τους, αυτοσχεδιαστικά, κατευθείαν

βγαλμένα απ τον ερωτά τους. για τον αέρα.

για την ζάλη και για την αγκαλιά.συγκινήθηκε,
και ξανάγινε παιδί για λίγο ακόμα.