δεύτε τελευταίο άσμα των.

σε είχα εδώ 
σίγουρο 
να υπάρχεις 
κι εγώ να ξεμακραίνω 
με τις απορίες μου και τον θυμό μου. 
να μην ανησυχώ για σένα ούτε λίγο 
εξάλλου δεν μου το επέτρεπες. 

άρχισα τα ταξίδια και δεν το μετάνιωνα 
γιατί στην φυγή και στην πειθώ υπήρξα μάνα
για όλους εκτός από σένα 
και σ είχα εδώ
να περιμένεις στο ίδιο σημείο 
να σφυγμομετράς την τρέλα μου ανα πάσα 
ακόμα κι από απόσταση 

τώρα έχω τα χέρια  μου ψηλά να βαστούν τον ουρανό
μην πέσει και το στόμα ορθάνοιχτο 
απ την άρνηση 
θα κάνει μια και θα φάει το μισό πλανήτη.
πάνω στο απίστευτο 
διαγράφονται κι οι πόνοι οι μεγαλύτεροι 

κι ο θάνατος 

μπρος τα μάτια μας κι εμείς ανίκανοι 
να το χωνέψουμε 
το ζούμε ξανά και ξανά 

μπήκα να σε χαιρετήσω 
αλλά φαίνεται ούτε αυτήν την ευκαιρία έχω πια
ό,τι αγάπησα, αγάπησα
ό,τι σε σκοτώνει σ έχει δικό του για πάντα
κι εμείς δεν το 'χαμε ποτέ 
με τα προσχήματα 

άγιοι και αγγελάκια*

καλώ τις δυνάμεις της αγάπης και της ευημερίας 
υπερ του ανθρώπου και της αποστολής του 
σε αυτή την πανέμορφη πραγματικότητα 
που ονομάζουμε ζωή. 

απαρνιέμαι τον θάνατο και την εγκατάλειψη 
γιατί τίποτα δεν υπάρχει εκεί για εμένα 
ή για τους φίλους μου τους αγαπημένους. 
απαρνιέμαι τον ύπνο της ψυχής και τις παραισθήσεις της σάρκας 
από αυτή την θέση συνειδητότητας που τόσο απλόχερα 
μου χαρίστηκε από τους προγόνους μου -ορατούς και αόρατους- 
και βαδίζω να την μοιραστώ ώσπου όλοι μαζί να εξελιχθούμε στα όνειρά μας
ευτυχισμένοι. 

τίποτα δεν είναι μάταιο. 
βλέπω τις καρδιές να επιπλέουν φουσκωμένες αισθήματα 
κι ύστερα να εξυψώνονται μέσω της ειλικρινούς αναζήτησής τους 
για αγάπη, αλήθεια, ομορφιά. δέχομαι την ευθύνη 
για κάθε περασμένο πόνο και με αγωνία και χαρά βαθύτατη 
θα εργάζομαι ν απελευθερωθούμε.



τα πάθη μας, τα λάθη μας, η ανάγκη, η επιθυμία κι η κατανάλωση 
η φιλοσοφία, ο χαμαιλέοντας και τα σκατά που πρέπει να μαζέψεις 
η ομορφιά σου. η απίστια και το θαύμα της 
η πίστη και η ευθύνη της 
η μνήμη που πηγαινοέρχεται στα ουράνια παρέα με το κρασί μας 
η στιγμή που θα σε δω και θα τρέξω να σ' αγκαλιάσω 
η λαχτάρα σου για το καλό όλων μας 
το πόσο ίδιοι είμαστε. το πώς με μαθαίνεις ν΄αγαπώ 
η προσευχή της γιαγιάς μου που με φτάνει 
το αστέρι που τ' αρέσαμε κι αποφάσισε να παίξει μαζί μας 
ο θυμός που μεταβολίζεται και γίνεται δημιουργία 
ο δρόμος που δεν τελειώνει
η ψευδαίσθηση της επιλογής και η σκληρή δουλειά 
η ανταμοιβή όταν δεν το περιμένεις. 
η ελευθερία του λόγου και της ψυχής μου όταν σε κοιτώ στα μάτια 
οι προηγούμενες ζωές που δεν ζήσαμε 
η ακόμα μία ευκαιρία να κάνεις το σωστό
ο γιαλός που ξαπλώνω και σε συναντώ 
τα χέρια μου που θέλουν να σου πάρουνε όλους σου τους πόνους 
το πεπρωμένο που ξεπερνάει κάθε υποβαθμισμένη απ' το νου μας φαντασίωση 
τα στέφανα που ξεχάσαμε προτού να τ' αρνηθούμε 
η αόρατη κλωστή που υφαίνει αναμεσά μας ζωής πλεχτό πανέμορφο 
το να δίνεις ό,τι έχεις 
η μουσική στ' αυτιά μου όταν σε πρωτογνώρισα 
η ανάσταση του γέλιου σου 
η απουσία κριτικής και η αποκάλυψη 
ο λόγος που γεννήθηκες. 

First Lyrics First Vol.52

αφιερωμένο. 

χαράματα η ώρα τρεις 
                    θα 'ρθω να σε ξυπνήσω
                                
τρίτη και φαρμακερή τρίτη και λυτρωτική
ένα κι ένα κάνουν τρία
τον μικρότερο υπαρκτό αριθμό...

δεν θα μας δει άλλος κανείς
                           μόνο το φεγγαράκι

μια και ρωτάς όχι δεν ντρέπομαι 
που πρόδωσα τα πάντα εξόν εσένα 
γιατί όταν με συγχωρείς στον κόσμο αυτόν 
γίνονται θαύματα από αγάπη καμωμένα

έβγα στο παραθύρι σου να σε χαρώ
                           και δως μου ένα φιλάκι

κέρνα τσιγάρο και κρασί ολόκληρο το κόσμο 
ήσυχη να με αφήσει για να σβήσω 
ενόσω σε κοιτώ να φεύγεις και γι αλλονών 
τον πόλεμο συνέχεια να πονάς

την μυστική αγάπη μας 
                        κρυφά να την κρατήσεις

γραμμένη ήτανε ήδη η ιστορία από τα πάθη μας 
μα δεν διστάσαμε στιγμή
ανάγνωση αν μάθαινα εγώ κι εσύ 
αν ήξερες καλύτερα γραφή

καίγομαι καίγομαι*

σταμάτησα να σου γράφω

γιατί δεν απάντησες ποτέ

γιατί δεν μου είπες ποτέ

ποιός ήσουν στ αλήθεια

μία μέρα συλλογίστηκα 

πρέπει να είσαι η ίδια η μοναξιά

οικειοποιούσουν τα πάθη και τις αδυναμίες μου

η φωνή μου όποτε ήθελες

συνταιριαζόταν με των αγοριών που για εκείνα πέθανα

πολύ πριν γνωρίσω τί είναι θάνατος

μα στερνά και μ΄εκείνου που στο πλάι του αναστήθηκα

πολύ αφότου είχα φιληθεί με την ζωή στο στόμα

σε κάθε περίπτωση υπήρξα απούσα

άνθρωποι πίστεψαν ότι με κοιτούν 

ότι μου μιλούν κι ότι εγώ τους αποκρίνομαι 

αλλά πίσω από κάθε φράση μου 

γύρευαν εσένα 

περαστικούς διάφανους αγκάλιαζα και φιλούσα 

μέσα σε πεφταστέρια κι εκρήξεις αισθημάτων

ενώ το μυαλό μου κατέκλυζαν στίχοι χρυσοί

γραμμένοι για σένα που ψιθύριζαν 

την υπέρτατη αξία της αποκάλυψης 

της δικής σου στιγμής και ποτέ της δικής μου

αφού χωρίς να το καταλαβαίνω

έλειπα

ήσουν σανίδα σωτηρίας

που με τις πρώτες βροχές έγινε βαρίδιο

οι ρίζες μου σε αυτόν τον κόσμο

το παρελθόν που δεν διάλεξα

και το μέλλον που αδυνατώ να ονειρευτώ

όλες μου οι θύμισες που εξαφανίζονται

σε κάθε ρίγη απ' το κρύο ή το δέος

και γυρίζω στην αρχή

μου άναβες τα τσιγάρα

καθώς μου έσβηνες τα χνώτα

να μπερδεύονται πιο εύκολα με της μοίρας τα γραμμένα

να μην κουνάω ρούπι από το σχέδιό σου

τώρα αναρρωτιέμαι

μήπως ήθελες κι εσύ απλώς

λίγη αγάπη

κλειστό το μαγαζί και δεν πουλάμε*

η άγνοιά σου δεν έπαιρνε του αγγέλου της νερό 
στο χρεώναν ακριβά και δεν μασούσες
κι ήταν την πρώτη φορά που σε αφήσανε ελεύθερο 
που το μυαλό σου πόνεσε κι από τον πανικό του 
αποφάσισε να φτιάχνει κάγκελα 

η παράνοιά σου δεν δίνει έλεος 
δεν βρίσκει τέρμα μα την αρχή της πια δεν την θυμάσαι 
κι ήταν την πρώτη φορά που σε βάλανε στο κλουβί
που η ψυχή σου αποφάσισε να πέσει σε ύπνο βαθύ 
για να μην βλέπει τα κάγκελα 

σε συναντώ ένα βροχερό ξημέρωμα 
που έχει ξεπλύνει όλα τα χρώματα κι ήταν τότε 
που έγινα ένα με την υποψία της μνήμης σου και χώθηκα 
στης ψυχής σου τα όνειρα κι άρχισα να σου τραγουδώ 
και να καλώ κι άλλες βροχές

κι ήταν τότε που άρχισα να έχω υπομονή 
και που το να καβαλάμε το διάολο μας έγινε παιχνίδι 
και κρυφή συμφωνία ο ένας με του άλλου την μνήμη δώσαμε
να ξυπνάμε από δω και μπρος μόνο σε όνειρα 
που η ψυχή έχει διαλέξει

η ζωή τραβάει την ανηφόρα*

κι από την κορυφή μου γνέφει κοροιδευτικά

η λύπη κερδίζει την πίστη αναρρωτιέμαι 
αν ήταν έτσι στους αιώνες των αιώνων 
καθώς μοιάζω χιλιάδες χρόνια κι εγώ να κυλώ
στο ίδιο χαμηλό ποτάμι 
με τα ίδια ψάρια και τα ίδια νερά
μόνο που τα ποτάμια δεν γυρίζουν πίσω 
τσάμπα κρατώ τα μπόσικα στις όχθες τους 
τσάμπα περιμένω να λιώσουν τα χιόνια
δήθεν πως θα με παρασύρουνε κοντά σου 

η μοναξιά νικάει την ζωή μας και τα εργαλεία
ψυχομέτρησης που μου κολλάς
πετάνε σφαίρες συστημένες στο κεφάλι μου 
κάθε που ένα πουλάκι θα ρθει να σου πεί 
τον πόνο του
δεν είναι δικές σου οι σφαίρες ούτε οι αμφιβολίες
μα από σένα υιοθετήθηκαν και σε μένα καταλήγουν 
στο δικό μου κεφάλι στην δική μου καρδιά

γύρω γύρω κανένας στην μέση 
η αλήθεια σου όσο πιο σκληρή τόσο πιο αληθινή 
να φαίνεται μα δεν είναι πόλεμος 
να βρίσκω μες στην αγκαλιά σου ανοίγματα
σε κόσμους μαγεμένους κι εσύ να μην μπορείς
να δεις τα μάτια μου πώς κλαίνε και τα χέρια μου
πώς εγκαταλείπουν ξανά και ξανά

too good to be true

you're just too good to be true

can't take my eyes off of you

you'd be like heaven to touch

I wanna hold you so much

at long last love has arrived

and I thank God I'm alive

you're just too good to be true

can't take my eyes off of you

pardon the way that I stare

there's nothing else to compare

the sight of you leaves me weak

there are no words left to speak

but if you feel like I feel

please let me know that it's real

you're just too good to be true

can't take my eyes off of you

I need you baby and if it's quite alright

I need you baby to warm the lonely nights

I love you baby, trust in me when I say its ok

oh pretty baby, don't let me down, I pray

oh pretty baby, now that I've found you, stay

and let me love you, o baby, let me love you, o baby

καλημέρα σύντροφε

γνωστοί άγνωστοι ξυπνάμε μαζί μα όχι παρέα. τα πρωινά συνήθως
μας βρίσκουν ανέτοιμους, αλλά χαλαρούς. τείνουμε να περνάμε καλά 
από μας για μας. τείνουμε να περνάμε άσχημα με τον ίδιο τρόπο.
γύρω μας τίποτα δεν δείχνει σημείο ζωής. 

πάνω στο χορό του πρωινού μας ήλιου αρπάζει την καρδιά μας
μια αποκαλυπτική αγωνία. μήπως/ίσως/σίγουρα δεν είμαστε πια παιδιά.
οι απαντήσεις μας έχουν σηκώσει τοίχους εκεί που οι ερωτήσεις μας 
χάραζαν μονοπάτια κι έσπαγαν φράχτες.

θα αποδεσμεύσουμε ποτέ την ψυχή μας ώστε να μεγαλώσει κι αυτή
θα γίνουμε αγάπη τελικά ή θα μείνουμε απλώς θόρυβος.
κατα τ άλλα είμαστε αποφασισμένοι, καθ όλα συνηθισμένοι στον δικό μας
μικρό κόσμο, όπου έχουμε μόνοι μας ερμηνεύσει τις πιθανότητες
και νοθεύσει τους χάρτες.

πάνω στην σπίθα της συνείδησης η αγωνία αρπάζει και καίγεται 
σαν ενθουσιασμός. φουσκώνει το στήθος κι ανασαίνουμε πολύ βαθειά 
μέχρι την άκρη της αλήθειας που θα θέλαμε να φτιάξουμε. σ' αυτό το ταξίδι 
βαλίτσα δεν χρειαζόμαστε κι έχουμε τα ναύλα μας ήδη πληρωμένα
απ' τ' όνειρο.

εις το επανιδείν σου λέω χωρίς να γνωρίζω προορισμό
μα πιστεύω πια, το κάθε τι.  

η μαγεία

δεν χάθηκε υπάρχει ακόμα η μαγεία
δεν γίνεται γνωστή, δεν μεταφέρεται, δεν περιγράφεται
δεν μπορεί να εκμυστηρευτεί, είναι καθ οδόν κι ακόμα
δεν την έχουμε δει στο πρόσωπο την μαγεία 
μόνο κάτι χνάρια της ξεθάβουμε τυχαία κι όλο έκσταση
τα περιεργαζόμαστε ώσπου να νυχτώσει και να μας πάρει
ο ύπνος πάλι αμέτοχους

η μαγκιά δεν πραγματώθηκε ακόμη η μαγκιά
δεν έχει γίνει κτήμα καμιάς ιδέας ή γνώσης κι εμείς που κοιτάμε τους
μάγκες τα μάτια κατεβάζουμε από ντροπή και δέος
την μαγκιά δεν είμαστε ικανοί να την περιγράψουμε, να την μεταφέρουμε
μόνο μας χαράζει την καρδιά όπως την βλέπουμε στο πρόσωπο

η εποχή μας δεν έχει έρθει ακόμη η εποχή μας 
δεν υπάρχει γιατί δεν είναι μία μες τις εποχές δεν μοιράζεται 
δεν αφομοιώνεται από το κρασί ή από τους φόβους μας 
δεν θα κριθεί από κανέναν δεν είναι δική μας αλλά της ανήκουμε 
η εποχή μας κοιτά στο πρόσωπο φουντωμένη από αγάπη
όπου κι αν είμαστε

one more day

people if i had only one more day 

i'd live my life right 

i would find a way to love everyday

all people as i should 

and as they walk let them talk 

let them talk about yesterday 

standing alone mounting their sin upon sin 

with nothing within 

people if i had only one more time to groove

people if i had only one more time to move 

i'd let my soul groove 

live it up, live it up 

no you can't go on forever 

dreaming alone 

yes i wish the best for you 

now what you gonna do

live it up, live it up 

you can't go on forever

no you can't go on forever 

jah jah kingdom forever 

First Lyrics First Vol.51

που αμυνόμουνα δεν το μετάνισωσα 
    
                                      δεν ανοιγόμουν και δεν το μετάνιωσα


είδα λιονταράκια εξημερωμένα ως κατοικίδια στον ύπνο μου. 
μα για πόσο μπορείς να'σαι σίγουρος πως αυτό το τεράστιο στόμα
δεν θ'ανοίξει μια μέρα και θα καταπιεί το χέρι σου; ως πότε θα κοιμάται
η αληθινή του φύση; κι είσαι πράγματι τόσο ικανός υπνωτιστής ώστε 
το υποκείμενό σου να μην ξυπνήσει ποτέ; όχι δεν είσαι. 

φιλία πάνω απ'όλα 

                                              άξιζε το ρίσκο

μα μήπως δεν το υπνωτίζεις παρά το ξυπνάς;
σε μια ζωή κι ένα ένστικτο που θα του είναι χρησιμότερο από δω
και πέρα; τα δάση εξαφανίζονται. τα φυσικά ένστικτα στέκουν
αδύναμα μπροστά στην δύναμη του μυαλού. 

ό,τι προσβάλλει 

                                           προσβάλλω με αντισώματα 

το να ζεις αγκαλιά με τον άνθρωπο (σαν ίσοι, όχι σαν αφεντικό
-σκλάβος ή σαν φυλακισμένος) ίσως ν' αποτελεί μοναδική λύση 
στο πρόβλημα της επιβίωσης που αντιμετωπίζει το είδος σου.
αν ανοίξουμε πυρά τώρα εκατέρωθεν θ'αφανιστούμε. 

έχεις το πρόβλημα 

                                                   άρα είσαι το πρόβλημα 

τα φυτά και τα ζώα από φροντίδα, ενδιαφέρον και σεβασμό 
καταλαβαίνουν. για τον άνθρωπο αν έχει ωριμάσει 
μέχρις αυτού του σημείου δεν είμαι σίγουρη..