back to the roots και χανγκοβερ

το first nickname μου, μου το έδωσε κάποιος που τώρα

μου διαφεύγει το κινητό του κι όσο κι αν σου

φαίνεται απίστευτο, το έβγαλε από το λεοπαρδαλίτσα.

το ότι είμαι θεοπάρδαλη ναι, είναι απλώς μια σύμπτωση.

έπρεπε να διαλέξω ένα last nickname σύμφωνα με

την πολιτική του myspace το οποίο, μπροστά στον σκοτωμό

του facebook, άρχισε να στο ζητάει ξαφνικά, σαν δαιμονισμένο.

ήθελε και να το δείχνει κάτω απ την εικόνα σου, μην

τυχόν και χάσεις κανέναν χου you may know...

που εγώ μόνο αυτούς που may έχω,

αυτους που know δεν...(ευκαιρία βρήκα πάλι

ντροπή και αίσχος.)

οι ρίζες. ιδιαίτερα χρήσιμες και ειδικά, σε όσους έχουν γλιστρήσει

και μετράνε τον γκρεμό, υπολογίζοντας πόσα κομμάτια

θα γίνουν στην πρόσκρουση. κοιτάτε γύρω μην περισσεύει

καμιά ρίζα απ το βράχο και πιαστείτε. φαίνεται μάταιο αρχικά

γιατί άντε ν ανέβεις τον βράχο πάλι,

αλλά ποτέ δεν ξέρεις τί γίνεται.

η επιστροφή. άλλο να κάνεις την ρίζα σανίδα σωτηρίας,

άλλο να την προσεγγίζεις ως προορισμό ή αντικείμενο

μελέτης. είναι σαν να κατεβαίνεις στο υπόγειο του σπιτιού

σου. μην σου πω στον βόθρο δηλαδή.

μπορεί να βρεις τα πάντα αλλά κυρίως θα βρεις τα σκατά σου.

(μένω σε εννιαόροφη πολυκατοικία τα σέβη σου).

ωστόσο η επιστροφή στις ρίζες

αποτελεί μονόδρομο -κυρίως- όταν σε πιάνει

αυτή η αναταραχή, να θες

να ταξιδέψεις στο μέλλον.

σήμερα ξύπνησα με ένα τεράστιο χανγκόβερ, έφαγα ένα

τοστ με γαλοπούλα, tsakiris sticks και ζόρι.

έγραψα τα παραπάνω, τα διάβασα και χάρηκα που από μέσα τους

πάλι είδα να διαφαίνεται η πηγή της ηιλιοφώτιστης πλευράς

του ονείρου μου -of my everyday life-.

ύστερα θα βγω απ την πόρτα, θα πέσω
στην αγκαλιά των κοριτσιών κι ισως μια από
αυτές τις μέρες βρω το θάρρος να ζητήσω
συγχώρεση.

ελπίζω κι εσύ να βρίσκεις όσα σου κάνουν

την διαφορά, σε κρατάνε περήφανο. γι αυτά που επιθυμείς

για όσα σου θυμίζουν ότι ζεις, αλλά να μην το παίρνεις προσωπικά,

σε γεμίζουν συναισθήματα κι ενίοτε σε αδειάζουν από αυτά,
για να τ ανανεώνεις. μπορεί να είναι μικρά σαν το κεφάλι μιας καρφίτσας
και ευδιάκριτα μόνο σ εσένα. ώρες ώρες βρίσκεσαι
να ζεις μόνο μαζί τους,

να τα κατηγορείς για την μοναξιά σου και να λες

δεν αντέχεις. όμως ξέρεις;

στην απουσία τους δεν υπάρχεις.

και όταν δεν υπάρχεις, τότε είσαι πραγματικά μόνος.

τι έλεγε εκει χμ...εκεί που περπατούσα με το χέρι μου στο χέρι σου.

αυτοοργάνωση... ΑΜΕΣΗ αγαπη φως αντιεξουσία

θα μας φάνε ζωντανούς όχι θα τους φάμε εμείς.

έχει ζέστη. τα κορμιά που ναι κοντά έχουνε παραπάνω λόγους.

ίσως φύγω με τρένο.

First Lyrics First Vol.25

give me reason but don't give me choice 

                                     cause I'll just make the same mistake again 

αυτή την εποχή χαίρομαι μόνο επειδή ξυπνάω 

και ο καιρός είναι έτσι όπως είναι. αυτή την εποχή αντέχω

το σύμπαν. τί προβλήματα να έχεις αφού ακόμη μπορείς να κρατήσεις

μία θέση στον ήλιο; κι ας ξες μπορεί να αφήσεις τα ξεροψημένα 

και υποσιτισμένα μέλη σου εκεί φορ εβερ, έζησες και θα ζεις

με αυτή την ένταση στο παρά τσακ που σε γλίτωνε

και που σου χάριζε μαθήματα.

να το βρω το φταίξιμό μου, να το σηκώσω 

απ την πλάτη σου γιατί θες ξεκούραση.

η ζωή μου ανέκαθεν ήταν ένα παράθυρο στο σπίτι σου 

που τ άνοιξες μια μέρα σαν κι αυτή, με ήλιο ανθισμένη

και μ έμπασες μέσα από ένστικτο, χωρίς 

να συμβουλευτείς την λογική σου που γύρισε και σου ζητάει

τα ρέστα και μένεις άυπνος τώρα - εύχεσαι να το χες 

δει από την αρχή κι εγώ το ίδιο.

and maybe someday we will meet 

                                      and maybe talk and not just speak 

για να σου πω συγγνώμη. για να μπορέσεις να το βιώσεις

όχι να το ακούσεις απλά μα και για να το δεις να πηδάει τις λέξεις 

από πάνω και να κάνει το καρδιοχτύπι σύνθημα.

πόσο λυπάμαι που δεν ήμουνα τα πάντα σου όταν εκείνα

δεν σου έφταναν. πόσο σε σκέφτομαι τις νύχτες 

μ ευγνωμοσύνη που η ανάγκη μου κοιμάται και

μου επιτρέπεται για λίγο απ όταν σ άφησα να είμαι άνθρωπος.
με χέρια και ιδέες, να κρατώ το κάγκελο σφιχτά και να κρέμομαι 

για να με βλέπεις, να γελάς με την άγνοιά μου

και να αντλείς ελπίδα -εσύ, τα καταφέρνεις καλύτερα. 

I'm not calling for a second chance 

                   I'm screaming at the top of my voice

μ έβαλα κάτω, με είδα, με μέτρησα, ήσουν κι εσύ παρών

κι έβαλες τα κλάματα τόσο που απογοητεύτηκες, τόσο 

που θύμωσες. άλλα περίμενες από μένα κι εγώ με την έπαρση

που με διακρίνει κάθε που τρέμω μέσα μου, σε προσπερνούσα

συνεχώς, ας ήσουν ό,τι πιο σημαντικό

μα κοίτα τώρα πως γυρίζω το κεφάλι προς τα πίσω 

να τσεκάρω αν με κοιτάς - αν έχω λόγο να συνεχίσω να περπατάω 

δηλαδή ή να γίνω δέντρο ήρθε η ώρα μου κι εμένα.

look at the stars falls down 

                          and wonder where did I wrong 

όπως το είπαμε. μία θέση στον ήλιο για μένα, 

μία θέση στ αστέρια για σένα κι όταν βγαίνετε το παρεάκι,

σας κάνω χάζι. ζηλεύω κρυφά κι αναρρωτιέμαι πώς θα ήταν

να έμενα με την νύχτα σου αγκαλιά χωρίς να σκεφτώ

την ανατολή μου ούτε μια φορά ακόμη.

αρκετά όμως με τα παραμύθια και τις ιστορίες

για τους φίλους. αρκετά με τα κάδρα και τις 

φωτογραφίες που μας κρατάν ταριχευμένους. αρκετά

με τα ρολόγια και τους αναστεναγμούς μπροστά

στα κύματα. αρκετά με τα βάσανα και τα βασανιστήρια 
αρκετά με την λύπη, αρκετά με την φθορά, αρκετά με τις λέξεις 
που δεν βρίσκουν έννοια, αρκετά με την ενοχή και τον φόβο. 

είτε θα μου κρατάς το χέρι είτε όχι, από δω

που φτάσαμε και πέρα, στο υπόσχομαι πως θα είναι όλα αρκετά. 

η καρδιά μας λοιπόν, είναι αρκετή. 



extra substances consumed: James Blunt -- same mistake

safe from harm

midnight rockers

city slickers

gunmen and maniacs

all will feature on the freakshow

and I can't do nothing 'bout that, no

but if you hurt what's mine

I'll sure as hell retaliate

you can free the world you can free my mind

just as long as my baby's safe from harm tonight

I was lookin' back to see

if you were lookin' back at me

to see me lookin' back at you

lucky dippers

crazy chancers

seems to be moving fast

what happened to the nicities

of my childhood days

well i can't do nothing 'bout that, no

but if you hurt what's mine

I'll sure as hell retaliate

tell us what is dangerous

friends and enemies I find it's contagious

and they're spreading through your system like a virus

yes the trouble in the end it makes you anxious

extra substances consumed: friends for ever.

μου την είχε στημένη

η μοίρα μου κι απόψε και πλέον, εχω φτάσει να λαμβάνω

τα σημάδια κι από νωρίς.

το απόγευμα ας πούμε! είναι η διάθεση, οι συγκυρίες, οι φίλοι
η ημερομηνία, το εσώρουχο, τα μαλλιά  και οι πινακίδες στον δρόμο.
είναι όλα όσα σφίγγομαι να μην χαμογελάσω μπροστά
και τελικά έχεις δίκιο και πάρω ψυχοφάρμακα.

βέβαια κατέληξα απόψε εδώ, γιατί εδώ έχω παλέψει να μαι 

κι ας μην μου αρέσει. όλο κάτι θα ξερα λέω...

μου την είχε στημένη η μοίρα μου κι απόψε. 

ήταν τόσο σκατά όταν την συνάντησα

όσο την έχω φτιάξει. μην έχεις καμιά αμφιβολία

επ αυτού.

γι αυτό τα πληρώνει το blog και το μασωνικό ένα μάτι. 

γι αυτό η χαλαρή μου διάθεση πήγε περίπατο

κι βγαίνουνε πάλι ακατανόητοι ήχοι από το στόμα μου

καθώς σ ακούω να λες την σκέψη που χω μήνες τώρα φωναχτά

και ν αντιδράσω πώς; αφού κανείς δεν σκέφτεται

πιο γρήγορα από τον εαυτό του. έτσι δεν είναι; 

φυσικά είχαμε και το δικαστήριο...

θανατική ποινή λέει ο δικαστής. 

η ανώτερη εξουσία όλων; 

νόμιζα σε μια τέτοια αναταραχή επάνω
ότι θα χαμε καθολική επανάσταση.

νόμιζα πως ο λαός θα ξεσηκωνόταν

τ αρχιδάκια μου μου πήρα.χεμ. ευτυχώς που χω

και την οικογένεια και ρίχνω κανένα γέλιο.

είναι και το αύριο.

που έχω καφέ με την μοίρα πάλι αλλά ειρηνικό.αγαπησιάρικο.
δεν νιώθεις...

όπως -μεταξύ μας- είναι ο κανόνας. μόλις με είδε κείνη η μοίρα

θυμάσαι, σου γράφω, σχεδόν προχθές

έπεσε πάνω μου να με γεμίσει φιλιά

με σκεφτόταν λέει την προηγούμενη - δεν το πίστευε

ότι ήμουν στο δρόμο. ότι εγώ την σκεφτόμουνα την ίδια. 

ούτε εγώ το πίστευα 

-παρατατικός. φιλιά παντού. φιλιά παντού μου έδινε 

και χύθηκε στο μαύρο της νύχτας μου 

λευκό.

άλλη μια φορά γιατί μία δεν φτάνει...

barefoot in the park

that smile on your face as you awake

oh, it just makes my heart ache

let's lie all day here in the dark

and watch "barefoot in the park"
 

and it's because you're so sublime

that I think about you all the time

don't ask me if it's true

because how could anybody not love you?

you open my lips with your thumb

you know I will succumb

when you shave my skin I don't feel pain

and I just can't explain
 

how it's because you're so sublime

that I think about you all the time

don't ask me if it's true

because how could anybody not love you?
 

and the world before I met you 

Ican't remember now, what was that like?

because you, you're so beautiful

just hold your body close to mine
 

oh that feels so divine

you're every single dream I've had come true
I'm so glad i found you
 

το βούλωσα.

επιτέλους, καιρός μου ήτανε. είχαμε πήξει στην μαλακία.

πήγα και στον γαμοψυχόμπατσο όχι για μένα, για την φουκαριάρα

την μάνα μου... εντάξει λέει το χω. πφφ να στε καλά! μπλιαξ.

το διάλειμα μπαροκατάσταση, αλκοόλ και παραληρήμα

ανάμεσα στις αντιβιώσεις, λεγόταν τρίτη και μου επέτρεψε

και το είδα πάλι να ζωντανεύει. κάμερα, φώτα...

είμαστε όοοολοι εδώ. αόρατοι και ορατοί. 

τελευταία μου είχες λείψει. όλο ερχόσουν στο μυαλό μου

κι έλεγα αν ήσουν εδώ θα ταν όλα πιο εύκολα, έλεγα

αν ήσουν ακόμη εδώ θα ήταν όλα πιο χαρούμενα,

αν υπήρχες ακόμη θα είχα ανάγκη από ένα πραγματικό φίλο

λιγότερο. και τί σπάνιοι που είναι τα χρόνια όλο και

το ξεκαθαρίζουν. καθαρίζουν τις πληγές να τις δω επιτέλους.

όμως την τρίτη ήταν όλα οκ. έστειλες αντιπρόσωπο.

το ήξερα.. στάθηκα απέναντι και περίμενα.

είδα την έκπληξή του μπροστά στο αναμενόμενο

και την πίκρα του να ξεπλένεται απ τις αγκαλιές μου.

ό,τι μπορούμε κάνουμε...

ήταν εκεί και η δική μου χαρά. μου χτύπησε την πόρτα

η ταπεινότητα της ευθύνης ακόμη μία - κι ας με ανακούφισε

δυο φορές μαζεμένες,

όχι μόνο μία. άκου και την επόμενη.

περπατούσα όλη νύχτα κι είχα συνοδηγό που ήξερε τους

δρόμους, τα μαγαζιά, τους ανθρώπους, τις χημικές

συστάσεις των πραγμάτων και τον αλτρουισμό

στην πίτσα.  δεν φοβόμουν παρά μόνο αν ξημέρωνε,

και με άφηνε ο δρόμος σπίτι, ίσως χανόμουν μέσα στο κεφάλι μου

σκέφτηκα - αλλά απλώς απέφυγα το σπίτι.

πάλι ο έρωτας;

έτσι είναι. αφήνεις τον έναν, σε πιάνει ο άλλος.

τρελαίνεσαι για τον έναν, σε θυμάται ο άλλος.

θέλεις ειρήνη, ετοιμάζεται για πόλεμο,

θέλεις μάχη, αποχωρεί απ το πεδίο και απαξιώνει.

περιμένεις το αποτέλεσμα; μα είναι το ίδιο.

κάθε φορά.

ώσπου να φτάσω εδώ, στο ψύχραιμο χαμόγελο

ειλικρινούς ευτυχίας μπροστά σου, με δείρανε

εκατό νοματαίοι - όλοι, διαφορετικές πλευρές του

εαυτού μου. τελικά αποδέχτηκα πως σ αγαπώ,

πως δεν μου ανήκει ούτε ένα ψίθυρός σου

απ όσους φτάνουν στο αυτί μου κι ας έχουν

και τ όνομα μου επάνω και πως δεν έπεσα έξω

- ούτε με σένα.

η μόνη αλήθεια είναι η ομορφιά λέει. 

ακολούθησε ό,τι σε σένα μοιάζει όμορφο

και δεν θα προδοθείς. σαν μια αλυσίδα

φτιαγμένη ειδικά για το γούστο σου θα ξετυλιχτούν

οι ομορφιές δίπλα και μέσα σου. οι αλήθειες σου.

θα χαμογελάσεις.

και τα λάθη σπιτάκια πάνω στην θάλασσα.

καλύβες ν αράξεις ν ακούς το κύμα την νύχτα

μ ένα κερί και μια ζωή σαν όνειρο, με γεύση αλμύρα.

αφήνουμε τον εαυτό μας γιατί δεν τον χρειαζόμαστε

όλο δικό μας, έχουμε περίσσευμα.

στα σημεία που ακουμπάει με λαχτάρα μόνο βρισκόμαστε στ αλήθεια,

όσες αυγές κι αν περνούν απ τις βιτρίνες των ματιών μας

είτε το θέλαμε, είτε το θέλουμε, είτε όχι.
μόνο εκεί βρίσκει αιτίες η μνήμη να ξυπνάει και τα χέρια να γράφουνε
να πλέκουν, να σε χαιδεύουνε

να κοιμηθείς. όχι κάθε μέρα... όποτε όποτε... δεν ξέρω κάθε πότε

ακόμη το ψάχνουμε.

the show is not mine

decision was made

and it brought us to sadness

forgetting your face

has resulted in madness

temptation is gone

rain has cleared the view

no matter right now

if the feeling was true

the show is not mine

the seasons take change,

the clock spinning round

the music is on but I don't hear the sound

I'm falling asleep, the coffee is cold,

the show is not mine and all tickets are sold

the fear of change

was stronger than romance

I walk to the street,

I think it was your chance

I know there are things

we both might regret

the things that right now

I would like to forget

forget

the show is not mine

for what its worth

the end of the century I said my goodbyes

for what its worth I always aimed to please

but I nearly died

for what its worth

come on lay with me cause  I m on fire

for what its worth I tear the sun in three

to light up your eyes

broke up the family everybody cried

for what its worth I have a slow disease

that sucked me dry

for what its worth

come on walk with me into the rising tide

for what its worth filled a cavity

your god-shaped hole tonight

no one cares when you re out on the street

picking up the pieces to make ends meet

no one cares when you re down in the gutter

got no friends got no lover

First Lyrics First Vol.24

ο χαμένος τα παίρνει όλα 

τον πανικό. την δύναμη. την ξεφτίλα. την ελευθερία των λαθών.

την αγάπη - άπλετη. τα κεράσματα - βροχή. την κοροιδία.

την καχυποψία. την αντιβίωση. τα αντιαλλεργικά και τις βιταμίνες.

το παρολίγον μοιραίο. το τροχαίο. το κοινότυπο. την αλλαγή.

το τέλος και την αρχή.

το ξες πως είναι κερδισμένος τελικά

                     όποιος χαμογελάει μπροστά στην καρμανιόλα

γιατί την είδες να ρχεται. γιατί την είχες παραγγείλει

-την τρυφερολιμπιζόσουνα. όχι, όχι μ αυτό τον τρόπο βέβαια

μα τί σημασία έχει. κι αφού δεν σε πήρε από κάτω ολόκληρο

και μπορείς να κοιτάς τα γυαλιά και να διώχνεις τους περαστικούς

εννοείται χαμογελάς.

τώρα μένει να σε πείσω ότι έχω τα λογικά μου ακόμη μία

ΈΤΣΙ, γιατί τόσο ανάγκη εσύ το έχεις.

και να μην στεναχωρηθώ, που με στέλνεις στο γιατρό

αντί για σένα. χάπια δεν παίρνω πάντως στο χω πει

εξάλλου χάπι να χωράει την μετάνοια που από μένα

περιμένεις δεν έχει βγει στην αγορά του κόσμου.

δεν πειράζει που δεν σου ρθε η ζαριά 

                           τζογάρησες το όνειρο κι είσαι έτοιμος για όλα

ισχύει.

κυρίως για μία ακόμη έξοδο.

λέει εκεί που πάω είναι όλα φλατ.

και το φλατ φέρει ηρεμία και σταθερό ρυθμό. 

κουτί μου ήρθανε πάλι δηλαδή τσιμουδιά μην βγάλω.

sun is shining

sun is shining, the weather is sweet

make you want to move your dancing feet

to the rescue, here i am

want you to know, y'all, where i stand

(monday morning) here i am

want you to know just if you can

(tuesday evening) where i stand

(wenesday morning)

tell myself a new day is rising

(thursday evening) get on the rise

a new day is dawning

(friday morning) here i am

(saturday evening) want you to know just

want you to know just where i stand

when the morning gathers the rainbow

want you to know i'm a rainbow too

we'll lift our heads and give jah praises

(wenesday morning)

tell myself a new day is rising

(thursday evening) get on the rise

a new day is dawning

(friday morning) here i am

(saturday evening) want you to know just

want you to know just where i stand

First Lyrics First Vol.23

θα μοιραστώ μια ιστορία μαζί σου

                                      που ναι σαν να συνέβη χθες

κορίτσι δυνατό κοιτάζει αγόρι τρελό

μα ντρέπεται να του μιλάει στα μάτια

η αδυναμία της τότε κι εκεί γεννήθηκε

στο εξής να αγαπάει με φόβο.

κορίτσι σπρώχνει αγόρι να χαθεί στο χρόνο.

άντρας σοβαρός πεθύμησε γυναίκα τρελή

όμως σημάδια μην αφήσει κι αποκτήσει έτρεμε.

της έκλεισε το στόμα, την καταράστηκε

να συναντάει τον φθόνο

όποτε κάνει να της ρθει το λογικό 

να ξεπετάγονται απ τις σκέψεις της

άναρθρες κραυγές και μόνο.

συγχωρεσέ με λιγάκι για τον τρόπο μου

                         μα με βρήκες στην αγκαλιά της ντροπής        

ξανά. χωρίς μετάνοιες. πάλι.

μ ενθουσιασμό, πάθος κι ενοχή ως το τέρμα.

βλέφαρο δεν έκλεισε και

τα πόδια δεν σταμάτησαν να τρέμουν

η καρδιά κοιτούσε μα δεν έβλεπε

πόσοι ακούν και τί υποπτεύονται

μα πότε ένοιαξε για να ακουστεί και τώρα

στο φεύγα πάλι μείνανε γλυκειές φωνές

και δώρα.

κι όμως μυρίζεις ουρανό και χώματα

                               κι αυτή την όμορφη δροσιά της σιωπής

που εγώ στερήθηκα μα εσύ τα είχες όλα.

ή μάλλον έτσι θα πρεπε να νιώθεις

και φαίνεσαι, είσαι κοντά.

αφού μπορείς και τώρα τα μοιράζεσαι

με όλους πέρα απ τον εαυτό σου;

και σε κοιτώ. στεναχωριέμαι λίγο γιατί ειμαι ίδια

και δεν στο κρύβω στην τελευταία κραυγή

σου νοιάστηκα, μα έχω

τα δικά μου τα καλούδια να μοιράσω,

ουρά στην πόρτα μου μαζεύτηκε ο εαυτός μου

χρόνια μ αναζητά

κι έτσι συνεχίζω.

μ έφεραν πίσω δυνατές φωνές 

                            και κάποιες τύψεις που μου είπαν πως εδώ κοντά

έχω γεννηθεί κι έχω πεθάνει δυο χιλιάδες φορές

και αισθήσεις. και λαχτάρα. και αγωνίες και όνειρα που με διάλεξαν

για ανάμνηση καθώς βυθίζονταν στο χάος του πολέμου

κι ήθελαν να αφήσουν πίσω μικρούτσικους σταυρούς για μνήματα.

υποστηρίζω την επιλογή που μοιάζει να έχει κόρες άπειρες

για όποιον αγγίζει για ό,τι σηκώνεται και περπατά.

μα κρέμονται όλες απ το εγώ του κι αν στάξουν πίκρα ή χαρά

εκείνος πάντα θα ναι υπεύθυνος όσο κι αν θέλει να ξεχνά.

κάτω απ το φως το μέτωπο έχεις ιδρωμένο

                          μα αν το προσέχεις καθαρό δεν θα ντραπείς

βλέπεις την ψυχούλα σου πάνω του, μυρίζεις της άνοιξης

όλα τα λουλούδια

πιάνεις καπνούς απ του χειμώνα τα χιόνια που λιώνουν

μπροστά σου και είναι πολύχρωμοι

σαν τα φιλιά του. σε σηκώνει σε ρίχνει  εκει που πρέπει

να σαι, πάντα. σε πιστεύει. ξέρει ότι λες την αλήθεια.

κάθε φορά φέρνει το δίκαιο, παρουσιάζει ανοχή στο κλάμα

αντοχή στην αδράνεια.

ξαδέρφι του είναι ο θάνατος και ό,τι ζει αλλού,

μόνο του όπλο η ελευθερία κι οι ανέμοι που φυσούν

όπου τους έρθει. αναμονή σου λέει, βυθίσου

μα αφού φωνάζουν όλοι αυτοί

                                      κι αφού σκοτώνουν στ όνομά σου... 

                    ...θα πω ο παράξενος πως χάθηκε κι έφυγε οριστικά

με όλα μου τα πράγματα σ ένα μικροσκοπικό λαθάκι 

κίτρινο, από τα αγαπημένα και ξεχρεωμένα. 

τα περήφανα ίσως;  τα φόρτωσα μια πάντως 

και δεν τα ξεφορτώνω πια. 

παντρεύτηκα τον δρόμο που έχεις μάνα

κι όταν πηγαίνεις να την δεις με συναντάς.