η ζωή τραβάει την ανηφόρα*

κι από την κορυφή μου γνέφει κοροιδευτικά

η λύπη κερδίζει την πίστη αναρρωτιέμαι 
αν ήταν έτσι στους αιώνες των αιώνων 
καθώς μοιάζω χιλιάδες χρόνια κι εγώ να κυλώ
στο ίδιο χαμηλό ποτάμι 
με τα ίδια ψάρια και τα ίδια νερά
μόνο που τα ποτάμια δεν γυρίζουν πίσω 
τσάμπα κρατώ τα μπόσικα στις όχθες τους 
τσάμπα περιμένω να λιώσουν τα χιόνια
δήθεν πως θα με παρασύρουνε κοντά σου 

η μοναξιά νικάει την ζωή μας και τα εργαλεία
ψυχομέτρησης που μου κολλάς
πετάνε σφαίρες συστημένες στο κεφάλι μου 
κάθε που ένα πουλάκι θα ρθει να σου πεί 
τον πόνο του
δεν είναι δικές σου οι σφαίρες ούτε οι αμφιβολίες
μα από σένα υιοθετήθηκαν και σε μένα καταλήγουν 
στο δικό μου κεφάλι στην δική μου καρδιά

γύρω γύρω κανένας στην μέση 
η αλήθεια σου όσο πιο σκληρή τόσο πιο αληθινή 
να φαίνεται μα δεν είναι πόλεμος 
να βρίσκω μες στην αγκαλιά σου ανοίγματα
σε κόσμους μαγεμένους κι εσύ να μην μπορείς
να δεις τα μάτια μου πώς κλαίνε και τα χέρια μου
πώς εγκαταλείπουν ξανά και ξανά

too good to be true

you're just too good to be true

can't take my eyes off of you

you'd be like heaven to touch

I wanna hold you so much

at long last love has arrived

and I thank God I'm alive

you're just too good to be true

can't take my eyes off of you

pardon the way that I stare

there's nothing else to compare

the sight of you leaves me weak

there are no words left to speak

but if you feel like I feel

please let me know that it's real

you're just too good to be true

can't take my eyes off of you

I need you baby and if it's quite alright

I need you baby to warm the lonely nights

I love you baby, trust in me when I say its ok

oh pretty baby, don't let me down, I pray

oh pretty baby, now that I've found you, stay

and let me love you, o baby, let me love you, o baby

καλημέρα σύντροφε

γνωστοί άγνωστοι ξυπνάμε μαζί μα όχι παρέα. τα πρωινά συνήθως
μας βρίσκουν ανέτοιμους, αλλά χαλαρούς. τείνουμε να περνάμε καλά 
από μας για μας. τείνουμε να περνάμε άσχημα με τον ίδιο τρόπο.
γύρω μας τίποτα δεν δείχνει σημείο ζωής. 

πάνω στο χορό του πρωινού μας ήλιου αρπάζει την καρδιά μας
μια αποκαλυπτική αγωνία. μήπως/ίσως/σίγουρα δεν είμαστε πια παιδιά.
οι απαντήσεις μας έχουν σηκώσει τοίχους εκεί που οι ερωτήσεις μας 
χάραζαν μονοπάτια κι έσπαγαν φράχτες.

θα αποδεσμεύσουμε ποτέ την ψυχή μας ώστε να μεγαλώσει κι αυτή
θα γίνουμε αγάπη τελικά ή θα μείνουμε απλώς θόρυβος.
κατα τ άλλα είμαστε αποφασισμένοι, καθ όλα συνηθισμένοι στον δικό μας
μικρό κόσμο, όπου έχουμε μόνοι μας ερμηνεύσει τις πιθανότητες
και νοθεύσει τους χάρτες.

πάνω στην σπίθα της συνείδησης η αγωνία αρπάζει και καίγεται 
σαν ενθουσιασμός. φουσκώνει το στήθος κι ανασαίνουμε πολύ βαθειά 
μέχρι την άκρη της αλήθειας που θα θέλαμε να φτιάξουμε. σ' αυτό το ταξίδι 
βαλίτσα δεν χρειαζόμαστε κι έχουμε τα ναύλα μας ήδη πληρωμένα
απ' τ' όνειρο.

εις το επανιδείν σου λέω χωρίς να γνωρίζω προορισμό
μα πιστεύω πια, το κάθε τι.  

η μαγεία

δεν χάθηκε υπάρχει ακόμα η μαγεία
δεν γίνεται γνωστή, δεν μεταφέρεται, δεν περιγράφεται
δεν μπορεί να εκμυστηρευτεί, είναι καθ οδόν κι ακόμα
δεν την έχουμε δει στο πρόσωπο την μαγεία 
μόνο κάτι χνάρια της ξεθάβουμε τυχαία κι όλο έκσταση
τα περιεργαζόμαστε ώσπου να νυχτώσει και να μας πάρει
ο ύπνος πάλι αμέτοχους

η μαγκιά δεν πραγματώθηκε ακόμη η μαγκιά
δεν έχει γίνει κτήμα καμιάς ιδέας ή γνώσης κι εμείς που κοιτάμε τους
μάγκες τα μάτια κατεβάζουμε από ντροπή και δέος
την μαγκιά δεν είμαστε ικανοί να την περιγράψουμε, να την μεταφέρουμε
μόνο μας χαράζει την καρδιά όπως την βλέπουμε στο πρόσωπο

η εποχή μας δεν έχει έρθει ακόμη η εποχή μας 
δεν υπάρχει γιατί δεν είναι μία μες τις εποχές δεν μοιράζεται 
δεν αφομοιώνεται από το κρασί ή από τους φόβους μας 
δεν θα κριθεί από κανέναν δεν είναι δική μας αλλά της ανήκουμε 
η εποχή μας κοιτά στο πρόσωπο φουντωμένη από αγάπη
όπου κι αν είμαστε

one more day

people if i had only one more day 

i'd live my life right 

i would find a way to love everyday

all people as i should 

and as they walk let them talk 

let them talk about yesterday 

standing alone mounting their sin upon sin 

with nothing within 

people if i had only one more time to groove

people if i had only one more time to move 

i'd let my soul groove 

live it up, live it up 

no you can't go on forever 

dreaming alone 

yes i wish the best for you 

now what you gonna do

live it up, live it up 

you can't go on forever

no you can't go on forever 

jah jah kingdom forever 

First Lyrics First Vol.51

που αμυνόμουνα δεν το μετάνισωσα 
    
                                      δεν ανοιγόμουν και δεν το μετάνιωσα


είδα λιονταράκια εξημερωμένα ως κατοικίδια στον ύπνο μου. 
μα για πόσο μπορείς να'σαι σίγουρος πως αυτό το τεράστιο στόμα
δεν θ'ανοίξει μια μέρα και θα καταπιεί το χέρι σου; ως πότε θα κοιμάται
η αληθινή του φύση; κι είσαι πράγματι τόσο ικανός υπνωτιστής ώστε 
το υποκείμενό σου να μην ξυπνήσει ποτέ; όχι δεν είσαι. 

φιλία πάνω απ'όλα 

                                              άξιζε το ρίσκο

μα μήπως δεν το υπνωτίζεις παρά το ξυπνάς;
σε μια ζωή κι ένα ένστικτο που θα του είναι χρησιμότερο από δω
και πέρα; τα δάση εξαφανίζονται. τα φυσικά ένστικτα στέκουν
αδύναμα μπροστά στην δύναμη του μυαλού. 

ό,τι προσβάλλει 

                                           προσβάλλω με αντισώματα 

το να ζεις αγκαλιά με τον άνθρωπο (σαν ίσοι, όχι σαν αφεντικό
-σκλάβος ή σαν φυλακισμένος) ίσως ν' αποτελεί μοναδική λύση 
στο πρόβλημα της επιβίωσης που αντιμετωπίζει το είδος σου.
αν ανοίξουμε πυρά τώρα εκατέρωθεν θ'αφανιστούμε. 

έχεις το πρόβλημα 

                                                   άρα είσαι το πρόβλημα 

τα φυτά και τα ζώα από φροντίδα, ενδιαφέρον και σεβασμό 
καταλαβαίνουν. για τον άνθρωπο αν έχει ωριμάσει 
μέχρις αυτού του σημείου δεν είμαι σίγουρη..  

επιστολή Α'. προς φωτεινά διακείμενους.

αγαπημένοι μου,

αυτή η μέρα επιλέχθηκε για εμάς ώστε με την δύναμη του αέρα, 
ο οποίος πάντα φουσκώνει την φωτιά, να φτάσει σ’ εσάς 
η αγκαλιά μου και να σας τυλίξει, με την σιγουριά ότι θα σβήσει 
κάθε πόνο –εφόσον ο πόνος που βιώνουμε αυτές τις στιγμές, 

μας είναι από την φύση του περιττός και δεν τον χρειαζόμαστε πια-. 

είμαστε οπλισμένοι με αλήθεια, δύναμη και γνώση, 
εργαλεία που με την κατάλληλη τεχνική θα μας απαλλάξουν 
από τους φόβους, τις αγωνίες και την ανασφάλεια 
που υποσκάπτουν την ευτυχία και ευζωία μας.

ξεκινήσαμε μαζί να αλλάξουμε τον κόσμο και τελικά 
τον αφήσαμε να μας αλλάξει. αναγνωρίσαμε το σκοτάδι του 
ως μόνη αλήθεια και λησμονήσαμε το φως του, το οποίο εξ αρχής 
φέραμε μέσα μας και το οποίο σε οποιαδήποτε κατεύθυνση κι αν 

το προβάλλαμε, είχε την ικανότητα να κάνει τα πάντα να λάμπουν –
δηλαδή και να τα μεταμορφώνει αλλά και να αλλάζει την συστασή τους 
ολοκληρωτικά και μόνιμα-.  

δεν είναι περίεργο αυτό, εάν αναλογιστούμε πώς τότε, 
όντας υπεραισιόδοξοι, γεμάτοι με βρεφικό ενθουσιασμό, ξεχυθήκαμε 
αποφασισμένοι να κάνουμε κάθε σκοτεινή γωνία αυτού του κόσμου 
να λάμψει. παράλληλα, μεθυσμένοι από βεβαιότητα για την δύναμη 

που μας δόθηκε, η οποία δεν γνωρίζει στο σύμπαν αντίπαλο ισάξιό της, 
βουτήξαμε στα βαθύτερα δυνατά σκοτάδια και ειδικότερα 
οι πιο φωτεινοί από εμάς. με πρωτοφανή έκπληξη, υποστήκαμε τότε 
ανυπολόγιστα πλήγματα, κυρίως χάνοντας αγαπημένους φίλους 
και αδερφούς μπροστά στα μάτια μας, νιώθοντας καθ'όλα αδύναμοι

να τους βοηθήσουμε.

ριχτήκαμε σε μία μάχη χωρίς ασπίδες και στρατηγική, 
χωρίς να έχουμε τελειοποιήσει τα όπλα ή τις τεχνικές μας, χωρίς 
να γνωρίζουμε σε βάθος τον χαρακτήρα του αντιπάλου και χωρίς 
να λάβουμε υπ'όψιν τους μυριάδες πεσόντες οι οποίοι πριν από εμάς

σε τίποτα δεν υστερούσαν και που όμως υπέστησαν θλιβερή ήττα 
έναντι του χάους. το ίδιο αποτέλεσμα απειλεί τώρα να καλύψει πλήρως 
και αμετακλήτως τον ορίζοντά μας και εν όψη αυτού, άλλοι τρεπόμαστε 
σε άτακτο φυγή κι άλλοι πέφτουμε στα γόνατα από απόγνωση, 
παραλυμένοι από την απορία, ως προς τα πραγματικά αιτία και τις αφορμές 

αυτής της έκβασης.

ήρθε η ώρα το φως που έχει απομείνει στου καθενός την καρδιά 

να ανακαλέσει αρχικά τα όμοιά του, ώστε να σχηματιστούν παρατάξεις 

κι έτσι να επέλθει ενδυνάμωση των στελεχών. στο μέλλον 
θα είναι δυνατόν να εργαζόμαστε είτε χώρια ανάλογα 
το ιδιαίτερο ύφος μας και την ένταση, είτε όλοι μαζί -προς το παρόν όμως 
καθίσταται απαραίτητη η συσπείρωση κάθε είδους, κυρίως 

λόγω της παρούσας αδυναμίας μας να εντοπίσουμε συγκεκριμένες ποιότητες 

μέσα στην τόση αναταραχή. 

είναι εξίσου σημαντικό οι περισσότερο φωτεινοί να προσσεγγίσουν 
με θάρρος τους λιγότερο και να τους καθησυχάσουν. 
κάθε αχτίδα φωτός μετράει- κανείς δεν είναι αναλώσιμος 
και οι πιο σκοτεινοί από εμάς μπορούν να αποκαλύψουν το φως τους 

υπό κατάλληλες συνθήκες και η βοηθειά τους για το σύνολο να αποδειχτεί 
ανεκτίμητη. δεν είναι καιρός ο καθένας να πολεμάει 
τα προσωπικά του σκοτάδια, να αποδυναμώνεται θρηνώντας και 
να γινόμαστε έτσι, ολοένα και λιγότεροι με πρωτοφανείς 
γρήγορους ρυθμούς. 

η επιλογή μας  να γνωρίσουμε το σκότος έγγειται 
στην φύση της περιέργειάς μας, μα έχω την πεποίθηση πως πλέον 
έχουμε αρκετή εμπειρία ώστε να μας είναι ξεκάθαρη η κατεύθυνση 
προς την οποία επιθυμούμε να κινηθούμε και κάθε συζήτηση επ αυτού 

επιφέρει μονάχα περαιτέρω χάσιμο ωφέλιμης δυναμικής 
και πολύτιμης ενέργειας.

με γνωρίζετε σαν την παλάμη του χεριού σας. διατηρείτε τις μνήμες 
μέσα στα χρόνια όπου υπήρξα μακριά και δίπλα σας. έφευγα από εσάς 
μα δεν εξαφανιζόμουν. απομακρυνόμουν από εσάς 
μα δεν σας εγκατέλειπα. γύριζα μέσα στο σκοτάδι μα η ενθύμηση 
των συνδυασμένων μας δυνάμεων, με τράβαγε προς τα έξω και 

προς τα επάνω χωρίς εξαίρεση, κάθε φορά. έτσι, όποτε ανταμώναμε 
ό,τι είχαμε βιώσει χωριστά, μονάχα είχε ενδυναμώσει την αγάπη 
και την σχέση μας. κανένα προσωπικό πλήγμα δεν ήταν δυνατόν 
να σταθεί αναμεσά μας και να μας διαβρώσει.

φαίνεται τον τελευταίο καιρό  να μην μπορούμε να ονειρευτούμε. 
όλο και λιγότερο αισθανόμαστε την σύνδεση με ό,τι ακριβώς είμαστε 
-δηλαδή άτρωτοι, παντοδύναμοι, πλήρεις γνώσης και χαράς. 
όλο και λιγότερο αισθανόμαστε ευγνώμονες για τα χαρίσματά 
της ομορφιάς και της δύναμής μας. όλο και πιο συχνά ανταμώνουμε 

με αγωνία μήπως αλλάξει κάτι μα η ευτυχία που κάποτε κατέχαμε 
δεν εμφανίζεται πια στο ραντεβού διότι επί της ουσίας, έχουμε πια 
σκορπίσει -αν όχι και επί των πραγμάτων-. 

πρώτα πρώτα σκορπίσαμε τους εαυτούς μας. 
χάσαμε την εμπιστοσύνη στην φωνή της καρδιάς μας. η χαρά μας 
θεωρήθηκε ως κάτι ανούσιο ενώ ο πόνος μας ως μέγιστο αγαθό. 
τελικά ο πόνος καταστάθηκε αφόρητος και μας κλόνισε, οι στριγγλιές 

της αμφιβολίας γέμισαν τον κόσμο και μας πέρασαν ιδεατή θηλιά. 
μπερδεμένοι κι εξαθλιωμένοι όπως ήμαστε, μας έπεισαν για τα μελλούμενα 
κι ο καθένας έφτιαξε το δικό του κλουβί, σκλαβιά που ήταν αδύνατο 
να υποστούμε, παρά μόνο προσωρινά.

αγαπημένοι μου,

η συγκίνηση είναι τεράστια καθώς αναγνωρίζουμε το βάθος 
στο οποίο κατεβήκαμε και το ύψος στο οποίο πρόκειται να αναληφθούμε, 
μόλις ελευθερωθούμε από τα νοητά δεσμά μας. δεν έχουμε πια 
τίποτα να χάσουμε, μα μόνο να κερδίσουμε. ο ίλιγγος αυτόματα 
μετατρέπεται σε δέος και έκσταση. μαζί κατεβήκαμε, μαζί θα ανεβούμε 

και δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά. δεν υπάρχουν φταίχτες για εμάς, 

δεν υπάρχουν εξωγενείς παράγοντες δυνατότεροι από τις ευγενείς 
προθέσεις μας και ούτε εχθροί που μόλις μας πλησιάσουν 
να μην μετατρέπονται αυτομάτως σε συμμάχους. 

ο καθένας άγρυπνος στο πόστο του. δεν ανησυχούμε πια ούτε νοιαζόμαστε 

για ό,τι αφήνουμε πίσω, τώρα που καταλάβαμε το ψέμα και μπορούμε 
να το διαχωρίσουμε. αγκαλιαζόμαστε. είτε πάνω στις ανεμοδαρμένες 
κορυφές, είτε βαθειά κάτω στις αχανείς χαράδρες, είτε μέσα 
σε κύματα οργισμένα που μας παρασύρουν και χαμογελάμε, 
καθώς ο ήλιος ανατέλει ακόμα μια αιώνια μέρα, χαρίζοντάς μας 

ό,τι είναι αυτό που εξαρχής ποθήσαμε κι ακόμα πολλά, 

πολλά περισσότερα. 

                                                                                         

με πίστη, ελπίδα, αγάπη και ευχές για καλή αντάμωση.

                                                                                                                                                   Κρήτη, 11/11/2012 

l' appartement

attends-toi à c’ que je me traîne à tes pieds

laura, j’ ai constanté que même un silence de toi 

pouvait pousser mon rire à mourir 

attends-moi, toi tu es la reine des sommets 

l’ orage sévit dans les plaines 

tu ne m’ entends pas, je suis parasité malgré moi 

elle a su, simplement 

enfermer mon coeur dans son appartement 

avec ou sans toi, j’ ai quelques problèmes

tu t’ en fous, laura j’ suis désolé quand même

si tu vas par là, ça me convient aussi dépose-moi 

encore une fois, c’ est d’ en bas que j’ appelle 

elle se penche parfois de son nid d’ hirondelle

daigne me recevoir, ne me laisse pas de place pour m’ asseoir 

elle a su, simplement 

changer les clefs de son coeur et de l’appartement 

attends-toi à c’ que je me traîne à tes pieds 

laura, en attendant je sais que le jour viendra 

où je pourrai en mourir de rire 

indian summer*

ο θεός μένει κρυφός. 
κινείται αργά και ξέρει να συγχωρεί
εξαιτίας του υπερφυσικού του χιούμορ. 
δεν μας κοιτάει στα μάτια για να μην μας τρομάξει 
αλλά προτιμά να μας τραγουδάει όταν αναζητά παρέα. 
λατρεύει ό,τι έχει φτιαχτεί από χώμα
συμπεριλαμβανομένου του γυμνού, λυπημένου κορμιού μας.
συστήνεται μ εκατό αντρικά ονόματα, άλλα τόσα γυναικεία 
και στο ενδιάμεσο μιμείται δυο χιλιάδες παιδικές φωνές.

πάει όπου τον καλούν με τα πόδια 
και τον παίρνουν ότο-στοπ χωρίς να το ζητήσει. 
πλένει τα δόντια του με κεντρί και κερί από μέλισσα
μπαίνει στα ρηχά και σταματάει τα κύματα πριν να μας φάνε τις παραλίες. 
είναι χρωματιστός μα κι άσπρος σαν το χιόνι
εκπέμπει μουσική παιχνιδιάρικη σαν τ αστέρια και γαλήνια 
σαν τα λουλούδια. ξεκινάει για ταξίδια μακρινά κι αυτό 
ίσως φέρει χωρισμό σε σχέση.
να είναι η ζωή μια απόφαση που έχουμε ξεχάσει πώς να παίρνουμε;

ήρθε εκείνη η ώρα που οι ρομαντικοί φαντασιωνόμασταν
μια φευγαλέα ματιά της να ξεδιπλώνεται πάνω στις σάρκες 
και τις αισθήσεις μας τόσο προσωπικά όσο και αναμφισβήτητα. 
η ώρα που ζούμε και γράφουμε την ίδια στιγμή. 
που ο φιλόσοφος στην κοινωνία δεν είναι ξένος αλλά φίλος κι οδηγός μας.
που έχω μούτρα κι όνειρα ζωντανά να κοιτάξω προς πάσα κατεύθυνση 
κι εσύ που ξυπνάς με δροσερές ιδέες.

ο έρωτας κρυφός για να μπορεί ν'αποκαλύπτεται. 
είδα εσένα με τί μανία και πόνο ψυχής και κατανόηση ζεις 
την καρδιά σου, σηκώνεσαι με την ανατολή, ακουμπάς, κουβαλάς,
ιδρώνεις κι έτσι χαίρεσαι. μ έκανες να αισθάνομαι φτωχή κι ανούσια.
ψεύτικη. θέλω να σου δείξω πώς να μαθαίνεις χωρίς να πονάς
εσύ λες δεν γίνεται, εγώ λέω δεν έχουμε προσπαθήσει ακόμη.

οι φωνές μες το κεφάλι μου όλο και ξεδιαλύνουν, ηρεμούν,
χαμηλώνουν. με κάνουν να πιστεύω πως θα σωπάσουν μία μέρα
και θα είμαι ξανά όπως παλιά. φασαριόζος, αστεία, 
ο εαυτός μου χωρίς εμένα, η αγάπη σου, η αγάπη του κόσμου.

ο ύμνος της αγάπης

ἐάν ταῖς γλώσσαις 

τῶν ἀνθρώπων λαλῶ και τῶν ἀγγέλων,

ἀγάπην δέ μή ἔχω,

γέγονα χαλκός ἠχῶν ἤ κύμβαλον ἀλαλάζον.

Καί ἐάν ἔχω προφητείαν

καί εἰδῶ τά μυστήρια πάντα

ὥστε ὄρη μεθιστάνειν,

ἀγάπην δέ μή ἒχω, οὐδέν εἰμί.

Καί ἐάν ψωμίσω πάντα τά ὑπάρχοντά μου,

καί ἐάν παραδῶ τό σῶμα μου ἴνα καυθήσομαι,

ἀγάπην δέ μή ἔχω,

οὐδέν ὠφελοῦμαι.

ἡ ἀγάπη μακροθυμεῖ, χρηστεύεται,

ἡ ἀγάπη οὐ ζηλοῖ,

ἡ ἀγάπη οὐ περπερεύεται,

οὐ φυσιοῦται, οὐκ ἀσχημονεῖ,

οὐ ζητεῖ τά ἐαυτῆς,

οὐ παροξύνεται, οὐ λογίζεται τό κακόν,

οὐ χαίρει τῇ ἀδικίᾳ,

συγχαίρει δέ τῇ ἀληθείᾳ·

πάντα στέγει,

πάντα ἐλπίζει,

πάντα ὑπομένει.

 ἡ ἀγάπη οὐδέποτε ἐκπίπτει 

εἴτε δέ προφητεῖαι 

καταργηθησόνται,

εἴτε γλῶσσαι παύσονται,

εἴτε γνῶσις καταργηθήσεται.

νυνί δέ μένει 

πίστις, ἐλπίς, ἀγάπη, 

τά τρίτα ταῦτα· 

μείζον δέ τούτων ἡ ἀγάπη

το μαύρο πρόβατο

του έκλεισε από μπαταρία, του τέλειωσε το κέφι
και να κάνει το φρικιό, γύρισε στην μάνα του
κι ένιωσε ευτυχισμένο αρπάζοντας τις καρπαζιές.
βλέπεις το είδε το έργο νόμισε και σε αυτή την φάση,
η φύση του η μαύρη, έφτασε κι απ τον ίδιο του τον
εαυτό να είναι κατακριτέα. που ήταν μια μαύρη κηλίδα
σ ένα άσπρο κοπάδι δεν θα ένιωθε ξανά ποτέ ωραία...


πήγε να ζητήσει σεντόνια λευκά και σοβαρά
το σκέφτηκε ν αλλάξει μυαλά, να βάλει περούκες
και κοστούμια, να δει την οικογένεια μια φορά στα ίσα 
και τα μούτρα τους άμα το δούνε να χαμογελάσουν
κι ας είναι αποτέλεσμα τρικ και μασκαρέματος.


το τί απέγινε δεν ξέρω πια μια που να το ξεχωρίσω
ούτε εγώ ο ίδιος που τόσο το αγάπησα δεν μπορώ


κάθε φορά που πάω να το επισκεφτώ τα κοιτάζω
όλα ένα ένα και ψάχνω για μια ραφή στου
καθενός το λαιμό. μέχρι τώρα τα ίχνη του δεν έχω
βρει κι όσο αργώ τόσο φοβάμαι πως απ τον πόνο
του έως τώρα ίσως μονάχο σ ένα γκρεμό
από κάτω έχει βρεθεί.


ήθελα να το βρω και να του ζητήσω συγγνώμη
που τ αγάπησα τόσο μα και που άκουσα των γύρω μου 
την γνώμη κι έτσι δεν το υπερασπίστηκα ενάντια σ αυτού
του καθεστωτικού κόσμου την  βαριά αγχόνη... από
φόβο, από δειλία χάθηκε. κι όχι απ την δική του,
απ των αλλονών. έχεις ακούσει πιο λυπητερή ιστορία
απ του μαύρου πρόβατου την καταδικαστέα μοίρα;


ποιός ύστερα απ αυτό μπορεί να θεωρείται αγνός και ποιός
μπορεί να λέει ότι είναι της ζωής οπαδός; θάνατος
στα μαύρα πρόβατα κι αυτό ξέρεις ποιός το φωνάζει;
εκείνος που περίμενες τελευταίος. αυτός που υποφέρει
πιο πολύ και που πιο πολύ απ όλους έχει στερηθεί το φως.