βουρ στον πατσά.

κοινώς -επανάληψη μήτηρ μαθήσεως αλλά και του
όσο ζω παθαίνω. έρχεται η στιγμή που ο κάθε άνθρωπος
πρέπει να κυνηγήσει το όνειρό του. 


μισοπεθαμένοι άγγελοι παίρνουν το φιλί της ζωής 
από συναισθήματα που φέρνουν περισσότερο σε εξάρσεις
ζήλειας και σκεπασμένα λες από πολλών μηνών τα χώματα 
κοιμισμένα παράπονα αφυπνίζονται ξαναζητώντας ένα κομμάτι 
μοίρας και αλλαγής. κύκλοι διαγράφονται πάνω σε ευχές 
για λύτρωση κι οι απειροελάχιστες στιγμές στο χρόνο
που φαντάζουν άπειρες έχουν σηκώσει πανιά 
παραδομένες πια ολοκληρωτικά, στον άνεμο. 


τί κόσμο θα αφήσεις στο αγόρι σου; όλα μοιάζουν
μπερδεμένα για όσο δεν βολεύονται και ξεκάθαρα
όταν τα αγκαλιάζουν με αγάπη. δρόμο παίρνω δρόμο 
αφήνω. ίδιοι είναι οι άνθρωποι, όλες τις εποχές.  
δεν ξεχωρίζουν, δεν γνωρίζουν κι οι καλύτεροι
απ αυτούς δεν μάχονται πριν πέσουν. . 

έφτασε ο μήνας,

ο μετά του Αυγούστου.
πίνω την αλισφακιά μου όσο είναι ακόμη πολύ ζεστή
έτσι ώστε κάτι να προλάβει να λιώσει
για να το φτύσω.

ξέχασα το σώμα μου αλλά δεν θυμάμαι πού.

τόσο παλιά το ξέχασα.

κοιτάζω γύρω μου και άλλους χωρίς σώματα
κι άλλους με ξεθωριασμένο δέρμα
και στέρνο εν βρασμώ.

χαμογελώντας
επάνω στην γλύκα της καύσης απ' την μυρωδιά την ίδια τους
και τις αναθυμιάσεις, μου κλείνουνε το μάτι
και μου χαρίζουν την ψυχή μου, κουβέντα την κουβέντα
σαν να ήτανε κομμάτι τους.

...μα δεν μπορώ να τους πάρω μαζί μου.

τους αγαπώ.
είναι δυο μέρες τώρα που τα πράγματα
αποκτούν για μένα προοπτική εκεί
που καθόλου δεν το περίμενα.

είναι όλοι τους τρελοί

κι εγώ χωρίς να καταλαβαίνω το γιατί
γέννησα μία τεράστια επιθυμία να βουτηχτώ στην τρέλα τους
με το κεφάλι ή με τα πόδια προσγειώθηκα
δεν μου ρχεται για να σου πω
αλλά δέκα χέρια απ' την αρχή με πιάσανε
κι εκατό μάτια είδα να λάμπουν τότε
όλα μαζί και δυνατά

σ ένα θέαμα εντελώς πρωτόγνωρο.

τόσο μεγάλη ήταν η επιθυμία μου να τους ζήσω τα μέσα έξω
που τον περισσότερο καιρό, μέχρι κι εσένα ξέχναγα.
ακόμη και σε ξεπέρναγα θαρρείς
και σαν μαγεμένη που ποτέ δεν γνώρισε το σκότος σου
χόρευα μαζί τους και γελούσα κι έκλαιγα στο πλάι τους
κι ακόμα κι ονειρευόμουν.

μ έπιασε ξανά, μία ρίγη για φυγή.
ο πυρετός ύστερα από ένα απόγευμα που φύσηξε
στην γυμνή μου πλάτη -ο γνωστός
που με κάνει να βογγώ όλη νύχτα και να βρίζω.

σκέφτηκα ότι λίγο λίγο οι φυγές μου

επιστροφές θα γίνονται
ώσπου κάποια στιγμή όλος ο κόσμος θα 'ναι σπίτι μου.

αρκεί να φεύγω, συλλογίστηκα
για να μπορώ και να γυρίζω. αρκεί να φεύγω...

τ' άλλο πρωί αφού τα σκέφτηκα
βγήκα πάλι στον ήλιο
κι όλα τα μάτια τα πενταφώτιστα
που με φιλούν στο στόμα με ρωτήσανε
μέσα από την καρδιά τους -τί θές;

κι εγώ δεν είχα ιδέα..

είμαι πρεζάκιας

από το βράδυ ως το πρωί 

με πρέζα στέκω στην ζωή 

κι όλο τον κόσμο κατακτώ

την άσπρη σκόνη σαν ρουφώ

όλος ο κόσμος είναι θύμα μου

σαν έχω πρέζα και ρουφάω 

κι οι πολιτσμάνοι όταν θα με δουν 

μελάνι αμολάω 

σαν μαστουρωθείς

γίνεσαι ευθύς 

βάσιλιας, δικτάτορας, θεός 

και κοσμοκράτορας

πρέζα όταν πιείς 

βρε θα ευθρανθείς 

κι όλα πια στον κόσμο 

ρόδινα θε να τα δεις 

δική μου είναι η ελλάς 

και στην κατάντια της γελάς 

της λείπει το να της ποδάρι 

ρε και το παίξανε στο ζάρι 

εγώ θα είμαι ρε δικτάτορας 

κι ο κόσμος στάχτη αν θα γίνει

ο ένας θα μ ανάβει τον λουλά 

κι ο άλλος θα τον σβήνει 

η εξέλιξή του.

ήταν αέρας κοπανιστός. φάντασμα. 
είχε ξεχάσει και τ όνομά του. δεν ήταν πλέον κανείς...

το πρόσωπό του ήταν χωρίς μορφή 
κι είχε την υφή της άμμου. 
χωρίς ταυτότητα 
δεν θα ένιωθε μόνος ξανά ποτέ.

σήκωσε την άδεια από μοναξιά καρδιά του

με προσμονή κι ενθουσιασμό πεντάχρονου

που ανακάλυψε πώς να σκάει την μπάλα 

στο πλακόστρωτο κι εκείνη να γυρίζει πίσω.  
η καρδιά του φάνηκε τότε να είναι βαρύτερη 
από πριν. 

μία πικρή μετάνοια πλημμύρισε 
την σκέψη του καθώς έβλεπε την 
πρωτοβουλία κι ανακάλυψή του αυτή 
ν αποτινάσει την μοναξιά 
και να τον καθιστά ευθύς αμέσως 
κατά ένα αίσθημα πτωχότερο. "ο πλούτος" 
συλλογίστηκε κείνη την στιγμή 
"μοιάζει με τον πολιτισμό 
και πόνο μόνο φέρνει. ας είναι."   

First Lyrics First Vol.44

δύο κόσμους έχει η ψυχή μου


                                         δύση και ανατολή 

σταμάτησα ν αποφασίζω και να πασχίζω
για τα εισιτήρια 
δεν μου ζητείται μία για να πληρώσω
με βάζουνε στην ζούλα οι φίλοι μου 
που θέλουνε συντροφιά και να μοιραστούν
το γέλιο τους το άφθονο, την συγκομιδή και
τις καβάτζες τους


μα η αγάπη μου στέκει στην μέση 


                 σαν μητέρα θεά με τα δυο της παιδιά 

πεταλούδες και μικρά πουλάκια 
φωλιάζουνε στο σπίτι μας 
να προφυλαχτούν απ τον αέρα λέει το μικρό 
μα μπορεί και να ξεμένουνε 
πίσω απ τις κλειδωμένες πόρτες μας 
την νύχτα

μες τα καστανά της τα μάτια 


                                   μία θάλασσα ανοιχτή 

κάποιος χθες το βράδυ έγινε πολύ χαρούμενος
γιατί του πεσε ο κλήρος 
την ώρα που εδώ ήμαστε χαρούμενοι πολλοί
μερικοί σίγουρα 
έως κι ευτυχισμένοι. 

θέλω μες τα δυο της μάτια να κοιτάζω 


                             μες τα μάτια της 

κι όσο θυμάμαι να ξυπνώ απ τις 
μυρωδιές και την ζέστη σκεπτόμενη ότι δεν 
είναι καιροί για πανηγύρι θυμήθηκα, 
πώς τα πιο ηχηρά μας γλέντια των ανθρώπων
μέσα σε πόνο αβάσταχτο γεννιούνται 
και στην απελπισία... μου φάνηκε τότε 
ότι το πιο άδικο πράγμα στον κόσμο 
είναι ένας μάγκας να χορεύει μόνος του

satta massagana

there is a land, far far away

where there's no night, there's only day 

look into the book of life, and you will see 

that there's a land, far far away 

the king of kings and the lord of lords 

sit upon his throne and he rules us all 

look into the book of life, and you will see 

that he rules us all 

satta massagana 

ahamlack, ulaghize 

First Lyrics First Vol.43

see the lonely boy out on the weekend 
                                         
                                                      try to make it pay 

εκεί που πάω δεν με φοβούνται 
ίσως να μην ξέρω για το αν με αγαπούν 
αλλά προς το παρόν το ότι δεν με φοβούνται 
με φτάνει.

οι ευχές τους για καλό ταξίδι έπιασαν τόπο 
παραπάνω απ' όσο είχαν ο καθένας χωριστά 
κι όλοι μαζί στο νου τους 
όταν με αγκάλιαζαν και με φιλούσαν
τρυφερά.

can't relate to joy 


                           he tries to speak and can't begin to say


αυτή η ανατολή που ακόμη τώρα 
στην θάλασσα φαίνεται πιο κοντά απ ότι στον ουρανό 
χάραξε στο πρόσωπό μου ένα πλατύ χαμόγελο

όσο για την μοναξιά της στιγμής 
για μένα παραμένει μία σκοτεινή ψευδαίσθηση 
που με κάνει να κλαίω φωναχτά
όσο και να γελώ σπαραξικάρδια
προ ύπνου.

σε είδα ψες ν' αργείς...

θ ακολουθείς 
τις φωνές των φίλων σου απ τα πανηγύρια
αλλά δεν θα τους αναγνωρίζεις. 
οι στίχοι των κομματιών 
θα ναι γραμμένοι στην γλώσσα σου 
μα δεν θα τους καταλαβαίνεις. 
δεν θα υπάρχει άνθρωπος 
να του ανοίξεις την καρδιά σου.


θα δεις πως ό,τι έλεγες ήτανε για σένα 
και πως κανέναν απ τους δυο μας δεν αγάπησες. 
μετά θ αρχίσεις τα ταξίδια 
μα απ την αρχή θα είσαι κουρασμένος. 


πως σου τα πήραν όλα από μέσα σου 
θα αισθάνεσαι πέρα απ την μοναξιά σου 
και πως απ όσα τους ξεφύγαν
απ όσα σου μείναν κατά λάθος 
μοναχός σου εσύ αποτραβήχτηκες. γαμημένοι εγωισμοί 
πολύ θ αργήσεις για να το σκεφτείς 


κανένα φεγγάρι δεν θα παρηγορεί τον πόνο σου 
ούτε κανείς θα βρίσκεται για να σου τον γλυκάνει
σ αυτόν τον κόσμο που σε φέρανε 
και που σε βάλανε να πίνεις 
σαν φτάνει η ώρα που απ την νύστα θες να πέσεις 
στο κρεβάτι είτε στο χώμα 
σου γεμίζουν το ταβάνι και τον ουρανό με οράματα 
να έχεις υπερένταση κι άκρη να μην βγάζεις 


όλα για να χάνεις τον ύπνο σου 
να τον μπερδεύεις με τον ξύπνιο τους 
και να τους αδειάζεις την γωνιά 
μια ώρα πριν ανακαλύψεις ότι έχεις βούληση 
αλήθεια. 


νόμιζες πως είσαι τίμιος 
μα ύστερα έγινες μπεκρής, πρεζάκιας
και μοναχά δικός μου αγαπημένος. 

πώς έχει το πράγμα

κοίτα
χτυπήσου κοπανήσου δώσε πόνο 
έρχεται αναγέννηση έρχεται το μεγαλύτερο ψέμα
για να γίνει αλήθεια


τραγουδάμε και ρίχνουμε τις γροθιές μας
σε σάκους από άμμο
μας μιλάνε για την εποχή του υδροχόου 
οι άνθρωποι σταματάνε να κλέβουν
και γίνονται καλοί


μπουμπουνητά 
πάνω απ την ομπρέλα της θαλάσσης μας 
βλέπω τα μούτρα σου αλλαγμένα απ τον τρόμο 
και γελάω πολύ 
μπορεί για τελευταία φορά 
και το γνωρίζεις κι εσύ γι αυτό τρέχεις 
με παίρνεις αγκαλιά 
και με σηκώνεις.

**

First Lyrics First Vol.42

θεέ μου και πώς τηνε θωρώ άλλον να αγκαλιάζει 

               και μ ένα βλέμμα ειρωνικό εμένα να κοιτάζει 

χαβαλές και χαλβάς ανευ προηγουμένων,  παρελκόμενα 

ζημίες ανυπολόγιστου μεγέθους. φόβος. 

τρέχουμε και δεν φτάνουμε τώρα 
έτσι δεν είναι;

ποιός να μαζέψει τ ασυμάζευτα! 
τώρα μεγάλο κακό μας βρήκε 
το παρελθόν μας..

τώρα ανοίγουμε τα χέρια και κλαίμε 
εναν αμανέ στον άγνωστο που μας κατήντησε έτσι 
να μην μπορούμε να σηκώσουμε την ευθύνη της άγνοιάς μας 
αλλά παρ όλ αυτά να την χρεωνόμαστε. 


 απόψε παραδίνομαι ολόκληρος σ εκείνη
      
      αφού το πάθος μου γι αυτήν, περνά την ηρωίνη


την ζωή μάλλον θα εννοεί αλλά περίεργο τρόπο 
έχει βρει να της το δείχνει. 
κάπως.. ματαιόδοξο που το λες. αφελές ίσως κι όλας. 
παιδικό; μακάρι. διαστρεβλωτικό; θα χουμε να λέμε... 

καβαλάει τον θάνατο κι αφήνει τα μαλλιά
να στροβιλίζονται στον άνεμο - στην τέλεια φωτογραφία.
αυτό βρήκε να κάνει για να εκφράσει 
το μέγεθος των συναισθημάτων που η ζωή γεμίζει 

μια φωτογραφία να μένει μετα θάνατον. 
και για τα εν ζωή; απ ό,τι φαίνεται ακόμα 
δεν είμαστε τόσο κοντά ούτε καν 
για να τα μυρίσουμε.... 

στροφή εν πλώ

γιατί η θάλασσα είναι τόσο γλυκειά...αεικίνητη.
και παραδέχτηκες πως έχουμε όλοι τις ίδιες
ανάγκες αλλά πως η θέση σου δεν σου επιτρέπει
να το διαπραγματευτείς περαιτέρω. 
όπως ακριβώς έτσι επιπόλαια κι εγώ 
προσπάθησα να στην χαλάσω χωρίς να ξέρω 
το γιατί.


ετοιμάζω ταξίδι και θα στρίψω εν πλω...
νιώθω την αλλαγή που μου φέρνετε 
την αρρώστεια σας
ο θανατός σας με εξοντώνει 
ο θάνατος σας είναι ο δικός μου θάνατος 
κι αυτό μου κόβει την αναπνοή. 
θα χαλαρώσω όμως... όλοι χαλαρώνουμε 
αργά ή γρήγορα.


ακούω τόσες πολλές σιωπές 
που έχω ξεχάσει τον ήχο της φωνής σου
πάλι ξέμεινα από τσιγάρα.

θα κάνω κάμποση ησυχία 
θα κοιτάξω ν αφήσω ίχνη ελάχιστα 
θα φορέσω γάντια, θα σκουπίσω και θα πλύνω το παρκέ. 
ο φόνος μέσα στο χαμό του κόσμου αυτού 
που φτιάξαμε να ζούμε ίσα σαν κιχ που ν ακουστεί
σε δρόμο, σε αγορά, σε παρκάκι γεμάτο σκιές.