δύο κόσμους έχει η ψυχή μου
δύση και ανατολή
σταμάτησα ν αποφασίζω και να πασχίζω
για τα εισιτήρια
δεν μου ζητείται μία για να πληρώσω
με βάζουνε στην ζούλα οι φίλοι μου
που θέλουνε συντροφιά και να μοιραστούν
το γέλιο τους το άφθονο, την συγκομιδή και
τις καβάτζες τους
μα η αγάπη μου στέκει στην μέση
σαν μητέρα θεά με τα δυο της παιδιά
πεταλούδες και μικρά πουλάκια
φωλιάζουνε στο σπίτι μας
να προφυλαχτούν απ τον αέρα λέει το μικρό
μα μπορεί και να ξεμένουνε
πίσω απ τις κλειδωμένες πόρτες μας
την νύχτα
μες τα καστανά της τα μάτια
μία θάλασσα ανοιχτή
κάποιος χθες το βράδυ έγινε πολύ χαρούμενος
γιατί του πεσε ο κλήρος
την ώρα που εδώ ήμαστε χαρούμενοι πολλοί
μερικοί σίγουρα
έως κι ευτυχισμένοι.
θέλω μες τα δυο της μάτια να κοιτάζω
μες τα μάτια της
κι όσο θυμάμαι να ξυπνώ απ τις
μυρωδιές και την ζέστη σκεπτόμενη ότι δεν
είναι καιροί για πανηγύρι θυμήθηκα,
πώς τα πιο ηχηρά μας γλέντια των ανθρώπων
μέσα σε πόνο αβάσταχτο γεννιούνται
και στην απελπισία... μου φάνηκε τότε
ότι το πιο άδικο πράγμα στον κόσμο
είναι ένας μάγκας να χορεύει μόνος του
No comments:
Post a Comment