ό,τι λάμπει είναι χρυσός

κανονικά.

καθόμουνα εκεί, στην παρέα τους την φανερά μπολιασμένη

σε γέλια και σε γκρεμισμένους τοίχους αλλόκοτους και ζηλευτούς.

στην παρέα που χε φάει ψωμί αλάτι και ψυχεδελικά

κι είχε το γέλιο άφθονο.

και που δεν με ήξερε, γιατί όταν μαζευόντουσαν πάνω από

τρεις μπερδευόμουνα ποιό ήτανε το καλό και το βούλωνα.

καθόμουνα όμως αναμεσά τους και τους άκουγα ν αναφέρονται

στα ολόδικά τους, στα κοινά τους, σε ψυχές φαινομενικά

δευτερευούσης σημασίας -καθ ότι απούσες- για τους ίδιους

κι είπα μακάρι να μιλήσουν και για μένα έτσι μόλις φύγω.

κι ήτανε όλη η ουσία και η παρουσία γνωστών κι αγνώστων

από άλλες ζωές μα κι απ αυτή την δύστυχη, ενίοτε με χρώματα,

μπερδεμένη και μαζεμένη να καθεται σ ένα σκαμνί που ξέρασε

ο ξεχειλισμένος από όνειρα χωροχρόνος σ ένα κομμάτι άμμου

και ξέμεινε να φιλοξενεί -μα τί δόξα και τιμή του αλήθεια!-

κι εμένα μαζι μ αυτούς.

μόνο γιατί το είχα ανάγκη και ξύπνησα με την μυρωδιά του

στο μαξιλάρι μου. χωρίς ερωτήσεις και ξόρκια. καταστάσεις

ξεκάθαρες που σου φουσκώνουν την καρδιά. 

στο λέω επειδή είναι από αυτές που σου αρέσουν και που ξέρω

πόσο σου λείπουν. 

σαν την δική μας, την τρομακτική, που τόσο την λυπάσαι 

που δεν τους έμοιασε. γιατί είναι δύσκολη.

γιατί σου κάνει κουμάντο.

ίσως μ αυτό το γράμμα δεις πως

δεν πεθάναν τελικά όλες εκείνες οι νύχτες και τα κλάματα

τσάμπα πως δεν πάνε.