ας μιλήσουν τα μάτια

ό,τι και να πεις ό,τι και να πω

λέξεις είναι που θα ξεχαστούν

γι αυτό ας μιλήσουν τα μάτια

λόγια απο κει, λόγια κι απο δω

να που όμως η καρδιά λέει στο μυαλό

να θυμάται τα πάντα

υπάρχει κάτι που φυτρώνει ανάμεσα στα λάθη

κι όσοι δεν το μίσησαν το λένε αγάπη

τσακωμοί χιλιάδες, όλοι μας τα χουμε πάθει

μα ποιος φρόντισε απ όλ αυτά κάτι να μάθει

όλοι κοιτούν να βγάλουν του αλλουνού το μάτι

κι όταν βλέπω τυφλούς στο δρόμο να χαμογελούν

με πιάνει κάτι και θέλω να κάτσω κάπου μονάχη

να κλάψω που αυτός ο κόσμος δεν θα εκτιμήσει τίποτα 

αν δεν το χάσει καθισμένος στων λεωφορείων

την στάση περιμένω ένα παλιο φίλο να περάσει

απλώς να τον κοιτάξω και να με κοιτάξει

μα μένουν άδειοι οι δρόμοι κανείς δεν ψάχνει

κανέναν για να του πει ένα συγγνώμη

θέλετε για όσους με άφησαν μια γνώμη

γράφω πολύ καλύτερα όταν μένω μόνη.

κι οταν χαθούν οι φίλοι και μείνουμε στον εαυτό μας

όταν ποτέ δεν θα χτυπάει το κινητό μας

όταν θα δούμε μ άλλον άνθρωπο τον ανθρωπό μας

ή ακόμη όταν λιγοστέψει το κοινό μας

όταν σ αυτό τον κόσμο φίλε μου μείνουμε οι δυο μας

κι όταν παγώσει η καρδιά μας και ρθει χειμώνας 

θα ναι μάλλον γιατί κάποιοι ξέρουν ν αγαπάνε πιο πολύ

οι λέξεις είναι άνθρωποι

και ο πληθυσμός της γης αυξάνεται διαρκώς

αφού λένε πολλά για μένα διάφοροι

μα πάλι εύχομαι αγάπη άφθονη

πάλι το μίσος με αφήνει αδιάφορη

κι όταν θυμάμαι ανθρώπους

η μνήμη μου διαλέγει τον καλό εαυτό τους

τις έξυπνες ατάκες τους και το χαμογελό τους

το συγκινημένο προσωπό τους

τις φωτογραφίες μας στο δωμάτιό τους

το συρτάρι μου που ναι γεμάτο με κάτι δικό τους

τα βράδια που γελούσαμε ταξιδεύοντας σ άλλους τόπους

την χαρά την λύπη τον πόνο και τον θυμό τους 

τους πιο καλούς τους τρόπους τον γραφικό τους

χαρακτήρα το τετράδιό τους
κι όταν χαθούν οι φίλοι και μείνει η αγαπη 
κι όλ αυτά που περάσαμε αξίζαν κάτι