αστεράκια καρδούλες και ρακί απ τον τόπο σου

ένα ένα τα βιώματα γυρνάνε, φουντώνουν και εν συνεχεία

σε εκθέτουν ανεπανόρθωτα. στου γυρισμού τους την αρχή

δεν χτυπάνε καν την πόρτα. σπάνε το τζάμι και τα παίρνεις

χαμπάρι αφού έχεις πατήσει τα γυαλιά και γλυστράς  πάνω

στο ίδιο σου το αίμα.

μέσω Λαμίας. για την θέα του πράγματος, για την απόλαυση,

την σιγουριά ή την συσσώρευση πίστης και κουράγιου

κάποιοι από μας πάνε πιο αργά κι απ τον θάνατο γιατί

δεν θέλουνε να τους προλάβει - γουστάρουνε την ζωή

παραπάνω πώς το λένε.

κι όταν οι άλλοι σε κοιτάνε και σε γδύνουν με τις μαντεψιές

και τις δίψες τους κι εσύ δεν έχεις λόγια να εξηγείς

παρά μονάχα αισθήματα κι υπομονή και γέλιο

βάλε τον πανικό ολονών στις τσέπες σου και πες

'θα τις αδειάσω σπίτι -όποτε φτάσω και εάν'.

κάθε πράγμα στον καιρό του και η αξιοκρατία 

επάγγελμα που σε αφήνει άνεργο. ευτυχώς στην γη

φυτρώνουνε τα ντοματάκια ακόμη και την φωνή 

σου την γνωρίζω μέσα σε χιλιάδες.