επί ξύλου κρεμάμενη

κάτι ψιλά για εσένα γράμματα θα είναι 

αυτά που μέσα μου γεμίζουν τόμους 

κι αφήνουν τον κόσμο να γυρίζει για χάρη μου
να με κερνάει δύναμη την στιγμή

ακριβώς που γονατίζω...

παρατηρώ το τέλος του χρόνου να πλησιάζει

και τα πάντα λύνονται - οι πληγές περπατούν

περήφανες τώρα πια. τεράστιες και περήφανες.

εμείς είμαστε παντού και πάντα
τα λάθη κυνηγιούνται και σφάζονται
για μια αχτίδα σεληνόφως.

ζητιάνοι της ψυχής τους της ίδιας
κουρασμένα κι εξόφθαλμα ένοχα
συνήθισα να τα κοιτώ.

κι έγινα ίδια και του λόγου μου
σε μια στιγμή ματαιοδοξίας. λάφυρα
που βούτηξε ο ενθουσιασμός των νιάτων μας.
τα σπόρια που πετάξαμε πάνω στο παραλήρημα
και που πρέπει να φροντίσουμε

την μοναδικότητά τους. πάντοτε ήθελα να μεγαλώσω.

τρελαίνεται καλύτερα φαίνεται, όποιος τρελαίνεται

πρώτος. γι αυτό γουστάρω που ροκάρω με τις ρόδες

και τί κοιτάς;

τον μαν από κάτω στον χαρίζω. θα ήθελα να σου

γλυκάνει το μεσημέρι με τις αλήθειες του. 

εγώ τα βάζω όλα σε μια τσάντα -κυρίως όσα δεν έχω 

γιατί με τα παζάρια και τις δημοπρασίες τελείωσα. 

ένα τα αστέρια, δύο τα πλοία, τρία η απεραντοσύνη

- κατοχυρώθηκε.