να βγω στον κόσμο λίγο..

για λίγο να σπάσω την απομόνωση
καλό θα κάνει 

δεν έχει να κάνει απαραίτητα με σένα 

ή με υπαρξιακές δίνες που ζητάνε ουσίες
και υστερικό γέλιο. δημιουργία. 

το σκέφτηκα τυχαία θαρρείς

κι αν δεν το σκεφτόμουν
δεν θα μπορούσα να φάω και θα ψοφούσα.
παραδέχτηκα λοιπόν
πώς τα όνειρα του ύπνου μου 

ελέγχανε τον ξύπνιο
και μ αδυνατίζανε. 

τί να θέλει ο άνθρωπος;
να φτιάξει ένα σπίτι
να έχει ξύλα για φωτιά και για τηλεόραση 

και κήπο. ένα γείτονα να βγάζει τσίπουρο 

να βλέπει την φύση να οργιάζει γύρω του 

παιδιά, ζώα και φυτά κι απλώς να τρέχει 

να μαζεύει ό,τι ξεχνάνε πίσω τους

γιατί έρχεται η στιγμή που δεν είναι πια παιδί

ούτε ζώο, ούτε φυτό και τότε αισθάνεται 

μόνος, χωρίς δρόμο μπροστά πουθενά
ότι δεν ταιριάζει νιώθει άχρηστος 

πόσο άδικο είναι κάτι τέτοιο αλήθεια. 

οι φίλοι μου ξυπνάνε με όση χαρά κρατεί ο καθένας,

αντιμετωπίζουν αγωνίες, όλο αλλάζουν.

θέλουν να μένουνε ίδιοι, θέλουν να γίνουν διαφορετικοί,

το βράδυ κοιμούνται αγκαλιά. 

ξέχνα την αγωνία που δεν είσαι πια παιδί

που δεν είσαι πια λουλούδι ή αητός. 

έρχεται η ώρα που η ομορφιά έρχεται από έξω. 

δεν την κουβαλάς άλλο πια μέσα σου.

αυτό πρέπει να μοιάζει λύτρωση παρά 

καταδίκη. ένα αλάφρωμα... ένα κίνητρο 

να βγεις να ψάξεις. στο τέλος τέλος 

δεν γίνεται να μείνεις και χωρίς ομορφιά. ευγενικά

να το θέσω - θα πεθάνεις :) 

ο έρωτας κοιμήθηκε νωρίς

βρίσκω τα κομμάτια σου

εκείνα τ ακριβά σου

τ αγκάλιασα τα κράτησα

για να θυμάμαι τ ονομά σου

στο δρόμο σέρνοντας σκυφτός

σελίδες τα όνειρά μου

στεφάνια απ τις ελπίδες μου

και το άγχος του έρωτά μου

αυτές τις ώρες που έρχεσαι

ζεστή και βελουδένια

μου είναι δύσκολο να είμαι απλώς

χωρίς εσένα

First Lyrics First Vol.32

but thanks for the lesson cause the life that I choose 

              won't make me feel like living with the Bensonhurst blues

πόσο θα θελα να ήμουν μια εικόνα στην σιωπή 

που γίνεται και την βοηθά

παρά μια φωνή που την καθιστά ύποπτη 

και της κλέβει την αθωότητα.

your grandmother's accent still embarrasses you 

                       
                          you're even ashamed of the friends you once knew

από κάποιους σαν εμάς στοχοποιείται 

και το σκοτάδι

κι ενώ τόσο χρήσιμο μας είναι και τόση 

ανάγκη το έχουμε όταν φεύγεις να μας 

παίρνει αγκαλιά 

οι πολυχρωμίες απ τις εντάσεις, οι ήλιοι και τα δειλινά

το ενοχοποιούν. 

you're part of the chance now baby, you're making the news

                    but I know inside you've got the Bensonhurst blues

αδίκως. 

στο σκοτάδι βάζε ήχους 

στην σιωπή σου χρώματα
και ανακάλυψε πώς κάποιος ακούει 

άλλος βλέπει κι άλλος αισθάνεται 

μόνο από το δέρμα.

and don't, don't try to write me and don't bother to call

                  

                 cause I'll be in conference...Merry Christmas you all

πόσο διασκεδάζω μαζί σου 

όταν βλέπω τις διαφορές να βγάζουν νόημα

και μοναχά αυτές... στην ομοιότητα

η ύπαρξη γίνεται ένα με το κενό 

και χάνεται όπως χαθήκαμε κι εμείς 

σαν θελήσαμε να γίνουμε ίδιοι 

ίδιοι κι ολόιδιοι με ένα κάρο φυλαγμένες

αυταπάτες που μας έχουνε κεράσει.

ειμαι τυχερός

 

 

 

είμαι τυχερός, είμαι τυχερός

είμαι τυχερός, είμαι τυχερός

είμαι τυχερός, είμαι τυχερός

είμαι τυχερός, τυχερός

κι όταν με πληγώνεις

κι όταν με πουλάς

κι όταν με στριμώχνεις

μ' εκβιάζεις, μου κολλάς

νιώθω τυχερός, νιώθω τυχερός

σ' ευχαριστώ

είμαι τυχερός, είμαι τυχερός

είμαι τυχερός, είμαι τυχερός, 

τυχερός

κι όταν δε με θέλεις

κι όταν με πουλάς

κι όταν με στριμώχνεις

με βιάζεις, με χτυπάς

νιώθω τυχερός, νιώθω τυχερός

σ' ευχαριστώ

ζούγκλα εδώ μέσα!

κουνούπια, αράχνες, κουνουποαράχνες,

μύγες, μεγάλες μικρά, φρικιαστικά μεγάλες ξέρεις

ποιες λέω ευτυχώς δεν έχουμε ποντίκια (γεια σου λονδινάρα

με τα ωραία σου) αλλά τα έντομα σήμερα με τέτοιο καιρό κάνουνε

πάρτυ. καλοκαιρι ξανά εντελώς.

και τα βλέπουμε να κοπανιούνται στο τζάμι για να μπουν

πετάχτηκε και η ιδέα χθες για δυο σαλαμάνδρες

και βλέπουμε.

μουσική κρίση '90s γενικώς, τόσο στην αγορά του buiksloterweg

όσο και στην κουζίνα μας που το καλό

το δίκτυο έφυγε για weekend καθιστώντας με προέκταση

του ψυγείου. ο κολλητός τόσο μελετάει για τους

πιθήκους όσο τους μιμείται προσφέροντας το γέλιο

άφθονο κι εγώ σχεδόν στα μισά της εργασίας.

όλα ύπο έλεγχο. εκτός από την μικρή μου αδερφή.

γι αυτήν είναι η ζωή. και για όσους δεν έχουν ιντερνετ.

για μένα όταν δεν ειχα ιντερνετ. δώδεκα χρονών φάση.  

ή πριν ένα μηνα χα. 

έχουν τα όνειρα το δίκιο μου;

κι εκτός απ το δικό μου, μήπως έχουν και το δικό σου;

μήπως τελικά τα όνειρά μου ... έχουν το δίκιο ολονών;

εκείνα το κρατάνε!! κι είναι τώρα εδώ και κάτι μέρες

που τα έχω ερωτευτεί και κοιμάμαι συνέχεια

μόνο για να τα περιμένω. κι εκείνα όπως κάθε φανταστικός

εραστής μια θα ρθούνε και δυο όχι.

ένα όνειρο  θα με γεμίζει φιλιά ένα άλλο δάκρυα

γιατί θυμάσαι, τότε που όλο φιλιά και χάδια και

χαμογελα έβλεπα, τότε δεν ειχα ερωτευτεί τα όνειρα αυτά 

καθ αυτά παρά μόνο την φαντασία την ίδια και θυμάσαι τότε 

που συνέχεια έβλεπα την προδοσία στον ύπνο μου...

τότε ήταν που είχα ερωτευτεί εσένα.

τελευταία όμως σε μισή νύχτα μέσα

πάω σχεδόν παντού και τους βλέπω σχεδόν όλους.

τα όνειρα, την φαντασία κι εσένα.

φαίνεται τα έχω μπλέξει.

κι ο ήλιος τώρα θυμήθηκε να βγει να μου πει

να υποταχτώ στην λάμψη του.

τώρα που θέλω τόσο πολύ να κοιμηθώ

και μόνο να κοιμάμαι.