First Lyrics First -- Vol.27

με λεν μαριάνθη κι είμαι από τρελή γενιά 

μ αρέσει να ξαπλώνω και να εξαπλώνομαι

ν αφήνω θυσίες τα γλέντια μου στην αντηλιά

και το βράδυ να σβήνω μόνο με φιλιά. να σε κάνω

να ζητάς χωρίς να θες ούτε να ξέρεις το γιατί

κι ύστερα να ψάχνεις κομμάτια σου άγνωστα ως 

το τότε, μέσα από υπεκφυγές. 

μισώ του κόσμου την βία κι απονιά 

των σωμάτων τα πιστεύω γίνονται ο υπέρτατος θεός

τα καλοκαίρια. ούτε το πνεύμα και τώρα πια ούτε η ψυχή

μόνο το σώμα άμα προδόσεις, τόσο θα σε 

εκδικηθεί. όχι τρελαίνοντάς σε, ούτε μαυρίζοντας 

τον ύπνο σου, μα πιο πολύ, εφαρμόζοντας επάνω σου 

την δύναμή του, την απόλυτη εξουσία του 

που σε καθοδηγεί τον υπνοβάτη ως τα περβάζια

και ως των μπαλκονιών τις άκρες. κι ύστερα

σου χαρίζει την φθορά που τόσο δύσκολο να δεις

τα δώρα της σου φαίνεται και μοναχά γκρινιάζεις μες

τα δάκρυα και ρωτάς δώθε και κείθε για 

τις διαφορές που όνειρο από όνειρο προστάζουν.

δεν δούλεψα σε οίκους ανοχής 

γιατί δεν σ αφήνω πια να δοκιμάζεις τις δικές 

μου αντοχές. η φυγή και η λύτρωση έρχονταν

πάνω στην στιγμή την πιο κατάλληλη κι έτσι δεν 

μέτρησα ποτέ πάνω απ το δύο.

τα ζάρια μου τα έπαιξα...

              

                           ...και κέντησα τον πόνο με πενιές

κι ακόμα όταν τις ακούω η ψυχή σπαράζει 

κι η καρδιά στάζει μέλι γλυκό, απόσταγμα 

από κάποιας ξένης στο γνωστικό μου μνήμης 

και της κοιλιάς τους πανικούς. και απ τα γέλια

τα μωρά, τα παιχνίδια, τ ατυχήματα και το τρεχαλητό.

και δεν πιστεύω ότι η γη είναι στρογγυλή 

παρά ότι έχει σχήμα καρδιάς, είμαι πλέον 

πεπεισμένη.

hey hey, my my

hey hey, my my

rock and roll can never die

there's more to the picture

than meets the eye.

hey hey, my my.

out of the blue and into the black

you pay for this, but they give you that

and once you're gone, you can't come back

when you're out of the blue and into the black.

the king is gone but he's not forgotten

is this the story of johnny rotten?

it's better to burn out 'cause rust never sleeps

the king is gone but he's not forgotten.

ό,τι λάμπει είναι χρυσός

κανονικά.

καθόμουνα εκεί, στην παρέα τους την φανερά μπολιασμένη

σε γέλια και σε γκρεμισμένους τοίχους αλλόκοτους και ζηλευτούς.

στην παρέα που χε φάει ψωμί αλάτι και ψυχεδελικά

κι είχε το γέλιο άφθονο.

και που δεν με ήξερε, γιατί όταν μαζευόντουσαν πάνω από

τρεις μπερδευόμουνα ποιό ήτανε το καλό και το βούλωνα.

καθόμουνα όμως αναμεσά τους και τους άκουγα ν αναφέρονται

στα ολόδικά τους, στα κοινά τους, σε ψυχές φαινομενικά

δευτερευούσης σημασίας -καθ ότι απούσες- για τους ίδιους

κι είπα μακάρι να μιλήσουν και για μένα έτσι μόλις φύγω.

κι ήτανε όλη η ουσία και η παρουσία γνωστών κι αγνώστων

από άλλες ζωές μα κι απ αυτή την δύστυχη, ενίοτε με χρώματα,

μπερδεμένη και μαζεμένη να καθεται σ ένα σκαμνί που ξέρασε

ο ξεχειλισμένος από όνειρα χωροχρόνος σ ένα κομμάτι άμμου

και ξέμεινε να φιλοξενεί -μα τί δόξα και τιμή του αλήθεια!-

κι εμένα μαζι μ αυτούς.

μόνο γιατί το είχα ανάγκη και ξύπνησα με την μυρωδιά του

στο μαξιλάρι μου. χωρίς ερωτήσεις και ξόρκια. καταστάσεις

ξεκάθαρες που σου φουσκώνουν την καρδιά. 

στο λέω επειδή είναι από αυτές που σου αρέσουν και που ξέρω

πόσο σου λείπουν. 

σαν την δική μας, την τρομακτική, που τόσο την λυπάσαι 

που δεν τους έμοιασε. γιατί είναι δύσκολη.

γιατί σου κάνει κουμάντο.

ίσως μ αυτό το γράμμα δεις πως

δεν πεθάναν τελικά όλες εκείνες οι νύχτες και τα κλάματα

τσάμπα πως δεν πάνε.  

αστεράκια καρδούλες και ρακί απ τον τόπο σου

ένα ένα τα βιώματα γυρνάνε, φουντώνουν και εν συνεχεία

σε εκθέτουν ανεπανόρθωτα. στου γυρισμού τους την αρχή

δεν χτυπάνε καν την πόρτα. σπάνε το τζάμι και τα παίρνεις

χαμπάρι αφού έχεις πατήσει τα γυαλιά και γλυστράς  πάνω

στο ίδιο σου το αίμα.

μέσω Λαμίας. για την θέα του πράγματος, για την απόλαυση,

την σιγουριά ή την συσσώρευση πίστης και κουράγιου

κάποιοι από μας πάνε πιο αργά κι απ τον θάνατο γιατί

δεν θέλουνε να τους προλάβει - γουστάρουνε την ζωή

παραπάνω πώς το λένε.

κι όταν οι άλλοι σε κοιτάνε και σε γδύνουν με τις μαντεψιές

και τις δίψες τους κι εσύ δεν έχεις λόγια να εξηγείς

παρά μονάχα αισθήματα κι υπομονή και γέλιο

βάλε τον πανικό ολονών στις τσέπες σου και πες

'θα τις αδειάσω σπίτι -όποτε φτάσω και εάν'.

κάθε πράγμα στον καιρό του και η αξιοκρατία 

επάγγελμα που σε αφήνει άνεργο. ευτυχώς στην γη

φυτρώνουνε τα ντοματάκια ακόμη και την φωνή 

σου την γνωρίζω μέσα σε χιλιάδες. 

*τέλους το φεγγάρι

τρεις νύχτες το έψαχνα!

η ψυχή μέσα μου κοιμάται κι ονειρεύεται πάνω σε πελώρια

κύματα. το πνεύμα δίπλα μου βαλτώνει λαχταρώντας ανέμους

και το μυαλό πάνω μου δέρνεται από υπόγεια ρεύματα που μου

θυμίζουν να μην ανοίγομαι πολύ.

εσύ... έμεινες μια ξερή εικόνα σ ένα πλαίσιο Α4 χαρτιού.

ένα σκίτσο κάποιου ταλαντούχου χωρίς άποψη που θέλει

να τ αρπάξει - όσα γίνεται πιο πολλά, ποτέ δεν θα του φτάνουν

του ανοίξανε το κεφάλι τα λαμόγια κάτι λαμόγια σαν εκείνον

με δύσκολες μέρες και μαζεύτηκε ούτε για κυνήγι δεν θα

βγαίνει πια έστω και τσάμπα.

ένα σκίτσο που φαντασιώνεται να γίνει εξώφυλλο

και μια ιστορία που θα υπάρχει μόνο για να γίνει best seller

μπας και του ρουφήξουν  τ αφεντικού της την μιζέρια του 

οι αναγνώστες και γλιτώσει την φυλάκα που ο ίδιος έχτισε.

εσύ... τόσο αντίθετος από την αλήθεια

τόσο μακρινός από την ομορφιά. εσύ...

όλη η ξεφτίλα και ο πόνος του κόσμου. όλη η προδοσία

η ματαιοδοξία και η δειλία του σύμπαντος.

το εντομοκτόνο. ένα χημικό φάρμακο να ποτίζεις

τα φρούτα που προορίζονται για ευρεία κατανάλωση

στα ράφια των σουπερ μαρκετ.

εσύ. ίδιος με όλους. βαρετός.

μέτριος. φοβισμένος.

δεν ξέρω αν μπορώ να σε αγαπάω πια.

freelove

if you've been hiding from love

I can understand where you're coming from

if you've suffered enough

I can understand what you're thinking of

I can see the pain that you're frightened of

and I'm only here

to bring you free love

let's make it clear

that this is free love

no hidden catch

no strings attached

just free love

I've been running like you

now you understand why I'm running scared

I've been searching for truth

and I haven't been getting anywhere

no I haven't been getting anywhere

hey girl

you've got to take this moment

then let it slip away

let go of complicated feelings

then there's no price to pay

we've been running from love

and we don't know what we're doing here

no we don't know what we're doing here

we're only here

sharing our free love

let's make it clear

that this is free love

no hidden catch

no strings attached

just free love

επί ξύλου κρεμάμενη

κάτι ψιλά για εσένα γράμματα θα είναι 

αυτά που μέσα μου γεμίζουν τόμους 

κι αφήνουν τον κόσμο να γυρίζει για χάρη μου
να με κερνάει δύναμη την στιγμή

ακριβώς που γονατίζω...

παρατηρώ το τέλος του χρόνου να πλησιάζει

και τα πάντα λύνονται - οι πληγές περπατούν

περήφανες τώρα πια. τεράστιες και περήφανες.

εμείς είμαστε παντού και πάντα
τα λάθη κυνηγιούνται και σφάζονται
για μια αχτίδα σεληνόφως.

ζητιάνοι της ψυχής τους της ίδιας
κουρασμένα κι εξόφθαλμα ένοχα
συνήθισα να τα κοιτώ.

κι έγινα ίδια και του λόγου μου
σε μια στιγμή ματαιοδοξίας. λάφυρα
που βούτηξε ο ενθουσιασμός των νιάτων μας.
τα σπόρια που πετάξαμε πάνω στο παραλήρημα
και που πρέπει να φροντίσουμε

την μοναδικότητά τους. πάντοτε ήθελα να μεγαλώσω.

τρελαίνεται καλύτερα φαίνεται, όποιος τρελαίνεται

πρώτος. γι αυτό γουστάρω που ροκάρω με τις ρόδες

και τί κοιτάς;

τον μαν από κάτω στον χαρίζω. θα ήθελα να σου

γλυκάνει το μεσημέρι με τις αλήθειες του. 

εγώ τα βάζω όλα σε μια τσάντα -κυρίως όσα δεν έχω 

γιατί με τα παζάρια και τις δημοπρασίες τελείωσα. 

ένα τα αστέρια, δύο τα πλοία, τρία η απεραντοσύνη

- κατοχυρώθηκε.

First Lyrics First -- Vol.26

I got some skeletons in my closet 

                     and I don't know if no one knows it, so before they throw me
 

         inside my coffin and close it, I 'm expose it

διότι είχα αιτίες και απαντήσεις στα πάντα.
με τεστάρανε αλλά απέδιδα

συνεχώς. κάθε φορά 

κι είτε γελούσαν είτε θαύμαζαν αργά ή γρήγορα, 

με τεστάραν πάλι. 

κι ήρθε η ώρα που έκανα fail παντού. fail να δώσω λύσεις, 

fail να εξηγήσω, fail να σταθώ στο ύψος των περιστάσεων

και την σωστή την ώρα, fail να αναγνωρίσω τις ανάγκες 

των αναγκαίων και να είμαστε εκεί εγώ και το καλύτερό μου.

fail να σώσω, fail να δώσω,

fail και πείραξε πρώτα τους άλλους. αναρρωτιέμαι γιατί...

I'm sorry mama I never meant to hurt you

                                 I never meant to make you cry but tonight 

       I'm cleanin' out my closet

μπορεί να κάνεις δέκα σωστά και να σταθεί 

η ιστορία στο ένα σου λάθος απ την ζήλεια της. εκείνη

βλέπεις, βγαίνει παντα φλαταριά. δεν είναι κοινός θνητός 

που βρέχουν μελιστάλαχτες οι νοσταλγίες το κάρμα του,

όσο μελοδραματικό, αηδιαστικό, μικρό και βρώμικο όσο κι

αν έγδαρε ανθρώπους και στενά με τα πάθη του, για νύχτες
πολλές, ήτανε όλες μετρημένες του, χρεωμένες.

I said i'm sorry mama, I never meant to hurt you 

               I never meant to make you cry, but tonight 

 Ι'm cleanin' out my closet...

στο τέλος σκέφτεσαι 

αφού το μόνο που αποζητάς είναι η προσοχή της ιστορίας σου

κι ας μην καταφέρει να σ αγαπήσει ποτέ -

εσένα η ψυχούλα σου το ξέρει πόσο τα πάντα θα ήθελες

να είναι εκείνη αντί για σένα-

πώς παλεύεις τα λάθη να γίνουν άπειρα και 

να σας δέσουνε μαζί με όποιο κόστος. μα παρ όλ αυτά εκείνη 

δεν δείχνει να το ξεπερνά. σαν κάποιον πως θα ζητά να
κατηγορήσει πάντοτε, να δείξει με το δάχτυλο μοιάζει.

για τα δεινά της μοίρας της, κάποιον να φωνάζει

τ ονομά του, να ζητά εξηγήσεις. κοιτάς γύρω κι είστε
οι δυο σας και ξέρετε πως είστε μόνοι γιατί πάντα ήσαστε.
ο ένας ή ο άλλος. γιατί τα υπόλοιπα τώρα θαμπώνουν.ξεβάφουν
και απομακρύνονται - κομμάτια ονειρόκοσμου όλα
τα υπόλοιπα πέρα των δυο σας - για φαντάσου.  

με ευχαρίστηση παίρνεις τις γροθιές της στο στήθος.

θα φτάσει η αγκαλιά σου να ζεστάνει την οργή της

και να σταθείτε ακίνητοι ώσπου να ξημερώσει

χωρίς λόγο. ΈΤΣΙ, επειδή τίποτα διαφορετικό δεν κάνει νόημα.

κι ίσως τελικά κι εκείνη να μην είναι τόσο κακιά.
ίσως να είναι απλώς... λίγο κουρασμένη.

τελικώς επτωχεύσαμεν

όπως τα λένε

αγαπητοί. 1893, 1+8=9 +12=21 2+1=3 όπως επίσης και παρακάτω

1929, 1+9=10 +11= 21, 2+1=3 και τελικώς 2010, 2+1=3

 η σχιζοφρένεια θα σου πουν πως είναι κληρονομική

για να αισθάνονται καλυμμένοι. ...τυχαίο; εγώ κι αν δεν το νομίζω!

η κρίση ούτε την τρελή δεν άφησε απ έξω. 

κρίση οικονομική, πολιτική, εντερική και νεύρων, κρίση 

ταυτότητας και οικογενειακοφιλικού χαρακτήρα κρίσεις.

χαίρουν όλες γνωριμίας και αράγματος με την οικοδέσποινα 

τούτου του μπλογκ κάποιες εβδομάδες τώρα,

διότι συμπάσχει κι όλας, δεν πάσχει απλώς -όπως ενδεχομένως 

η κρίση κάποιων fellow trippers θα επιδείκνυε. ω ναι. σίγουρα συμπάσχει. 

κι ούτε έχει ιδέες για λύσεις, ούτε στάζει ιδρώτα πάνω σε πλάνα 

ομαλής εκτόνωσης των κρίσεων (α να χαθεί η ανώμαλη). 

δεν ξεροσταλιάζει πάνω στην ελπίδα, 

ούτε φαντασιώνεται την επάνοδο. ΔΕΝ ΈΧΕΙ ΝΟΗΜΑ.

χαλάρωσε και απόλαυσέ το που λέμε. το ξέρω πονάει
...σσσσσσσσ...ηρέμησε.

σε εστία λες να μείνω ή να πιάσω σπίτι τελικά να έρχεσαι; χμμμμ

καλά έφυγα.

ε μαλακία έκανες. γύρνα πίσω! 

ας μιλήσουν τα μάτια

ό,τι και να πεις ό,τι και να πω

λέξεις είναι που θα ξεχαστούν

γι αυτό ας μιλήσουν τα μάτια

λόγια απο κει, λόγια κι απο δω

να που όμως η καρδιά λέει στο μυαλό

να θυμάται τα πάντα

υπάρχει κάτι που φυτρώνει ανάμεσα στα λάθη

κι όσοι δεν το μίσησαν το λένε αγάπη

τσακωμοί χιλιάδες, όλοι μας τα χουμε πάθει

μα ποιος φρόντισε απ όλ αυτά κάτι να μάθει

όλοι κοιτούν να βγάλουν του αλλουνού το μάτι

κι όταν βλέπω τυφλούς στο δρόμο να χαμογελούν

με πιάνει κάτι και θέλω να κάτσω κάπου μονάχη

να κλάψω που αυτός ο κόσμος δεν θα εκτιμήσει τίποτα 

αν δεν το χάσει καθισμένος στων λεωφορείων

την στάση περιμένω ένα παλιο φίλο να περάσει

απλώς να τον κοιτάξω και να με κοιτάξει

μα μένουν άδειοι οι δρόμοι κανείς δεν ψάχνει

κανέναν για να του πει ένα συγγνώμη

θέλετε για όσους με άφησαν μια γνώμη

γράφω πολύ καλύτερα όταν μένω μόνη.

κι οταν χαθούν οι φίλοι και μείνουμε στον εαυτό μας

όταν ποτέ δεν θα χτυπάει το κινητό μας

όταν θα δούμε μ άλλον άνθρωπο τον ανθρωπό μας

ή ακόμη όταν λιγοστέψει το κοινό μας

όταν σ αυτό τον κόσμο φίλε μου μείνουμε οι δυο μας

κι όταν παγώσει η καρδιά μας και ρθει χειμώνας 

θα ναι μάλλον γιατί κάποιοι ξέρουν ν αγαπάνε πιο πολύ

οι λέξεις είναι άνθρωποι

και ο πληθυσμός της γης αυξάνεται διαρκώς

αφού λένε πολλά για μένα διάφοροι

μα πάλι εύχομαι αγάπη άφθονη

πάλι το μίσος με αφήνει αδιάφορη

κι όταν θυμάμαι ανθρώπους

η μνήμη μου διαλέγει τον καλό εαυτό τους

τις έξυπνες ατάκες τους και το χαμογελό τους

το συγκινημένο προσωπό τους

τις φωτογραφίες μας στο δωμάτιό τους

το συρτάρι μου που ναι γεμάτο με κάτι δικό τους

τα βράδια που γελούσαμε ταξιδεύοντας σ άλλους τόπους

την χαρά την λύπη τον πόνο και τον θυμό τους 

τους πιο καλούς τους τρόπους τον γραφικό τους

χαρακτήρα το τετράδιό τους
κι όταν χαθούν οι φίλοι και μείνει η αγαπη 
κι όλ αυτά που περάσαμε αξίζαν κάτι