μεταγενέθλιο δώρο.

εάν το νησάκι μου είναι ο ομφαλός της γης

συλλογίζομαι...

τότε ακριβώς παραδίπλα στο πιπί μου είναι 

η Λατινική Αμερική

σίγουρα!

κι από πάνω στην κοιλιά και το στομάχι μου

σαν να κάθονται ο Καναδάς κι η Αμερική.

αμέσως στην καρδούλα και το στήθος μου 

ακούω την Αυστραλία να χτυπάει ζεστά

 και δροσερά, την Ιαπωνία ν'ανασαίνει.

η Ευρώπη καθισμένη στο λαιμό μου

ό,τι θέλει λέει 

και σ' ολόκληρο το κεφάλι και το πρόσωπο

χρωματισμένη είμαι, Αφρική. 

τα πόδια μου στηρίζονται απ'τον Καύκασο και την Ρωσσία 

μέχρι την Μογγολία και την Ταυλάνδη. 

Η Ινδία, ξεκουράζεται στα οπίσθιά μου.

από κάθε γωνιά της γης τώρα ακούω και βλέπω το ίδιο μήνυμα.

πατρίδα σου είναι εκεί που νιώθεις

ασφάλεια

και γίνεσαι αποδεκτός 

κι έχεις την ευκαιρία να προσπαθείς

να γίνεσαι καλύτερος γελώντας

και πως τέτοια μέρη 

δεν υπάρχουν στην γη. 

είναι μέσα σε ανθρώπους. τα κουβαλάνε εκείνοι

παντού.

α, και μου παν και κάτι ακόμα 

δεν θα περάσει ο φασισμός. 

προνομιούχος μιας γενιάς.

προνόμιο είναι να μεγαλώνεις.

να ωριμάζεις, 

να γέρνεις σαν δέντρο 

στον συνήθη αέρα απ'τον κορμό σου.

να έχεις αγάπη 

να νομίζεις ότι έχεις

ή έστω να την κυνηγάς. 

να ξέρεις πως μπορείς να την προσεγγίσεις

με ό,τι κι αν κάνεις, όπου κι αν βρίσκεσαι.

προνόμιο τεράστιο είναι να έχεις καθαρό αέρα, νερό, φαγητό

και μια στέγη με ίντερνετ αλλά μεγαλύτερο προνόμιο είναι 

να έχεις μια γειτονιά γεμάτη με φίλους, παιδιά και ζώα.

προνομιούχος στον 21ο αιώνα 

είναι όποιου τα όνειρά του φτάνουν με ασφάλεια,

πέρα από την γενιά του.

ψάχνω να βρω έναν 

έναν 

όχι που να μπορεί να ονειρευτεί μια όμορφη ζωή 

μα που να μην βλέπει παράλληλα 

αυτά του τα όνειρα και τους καρπούς τους

να καταστρέφονται, να βιάζονται, να καταδιώκονται 

και ν' απαλλοτριώνονται. 

Καίγοντας και φαρμακώνοντας. 

με βόμβες, ιούς, ματαιοδοξία, παράνοια.

στο γενικό πληθυσμό αλλά και μέσα του.

φοβάται, ο άνθρωπος της γενιάς μου.

όσον αφορά τα όνειρά του

οφείλει να τα ασπαστεί και να τα κυνηγήσει, ως έχουν. 

χωρίς έκπτωση. 

να αναπνέει μόνο για να τα βιώσει

έστω για μια μέρα. 

αλλιώς θα νικήσει η ασχήμια 

και θα είναι όλοι ζωντανοί-νεκροί γύρω τριγύρω 

μέχρι το τέλος. 

 

ας γράψω.

δεν μπορώ να συγκεντρωθώ. ούτε στο γράψιμο,

ούτε στο πλέξιμο, στο διάβασμα, στην μουσική...

μόνο ό,τι έχει να κάνει με τα ζώα ή με το καφενείο με ηρεμεί 

αλλά και πάλι κινητοποιούμαι αρχικά ανόρεχτα 

λόγω σχετικού επείγοντως 

κι ύστερα έρχεται η ικανοποίηση. 

το fake it til u make it 

σε μερικούς μας πέφτει κάπως βαρύ στην αρχή 

αλλα ενέχει 

ανεκτίμητα αποτελέσματα. 

γενικά η συνήθεια, η κλίση, η καλλιέργεια της κλίσης...

σταδιακά απελευθερώνουν κι ενδυναμώνουν

όλο και περισσότερο.

δεν περνάει μέρα που να μην 

γελάσω τρανταχτά

χορέψω στα κρυφά

αισθανθώ ευγνωμοσύνη για το περιβάλλον μου

κρατήσω το κατσικάκι 

που δεν τάιζε η μάνα του αγκαλιά 

για ώρα...

είμαι ήρεμη αλλά ο φόβος είναι εκεί.

έχω λύσει τα δεσμά  

αλλά τα άκρα μου δεν έχουν συνηθίσει ακόμη.

είναι παράλυτα και μουδιασμένα απ'το σφίξιμο

σε λίγο ίσως μπορώ να τα ελέγχω ξανά. 

εξάλλου τα πόδια μου τρέχουν ελεύθερα

για όπου θέλουν.

είναι μία πανέμορφη μέρα.

κάθε μία τέτοια μέρα που κάποιος ελευθερώνεται 

και σπάει

σαν καρπός μέσα από λουλούδι

είναι πανέμορφη! 

από τέτοιες μέρες είναι τραβηγμένο 

το φιλμάκι της αγάπης των ανθρώπων 

αλλά και όλων των ζωντανών όντων

και παίζει στο ασυνείδητό τους

σκηνές μέσα από αισθήσεις κι αισθήματα

ώσπου να τους οδηγήσουν κάπου 

που δεν ξέρουνε πώς μοιάζει

ούτε πού είναι ή πώς να φτάσουν

κι όμως όταν το βρίσκουν 

είναι σίγουροι

ότι έχουνε φτάσει εκεί. πέρα απ' την φαντασία τους.

στην πραγματική ζωή. 

τέτοιες μέρες, που κανείς δεν τις εγγυάται σε κανέναν

κι όμως έρχονται. αναρρωτιέται 

μα είναι δυνατόν να είμαστε όλοι ταυτόχρονα 

τόσο μα τόσο πολύ τυχεροί ή μήπως είναι δυνατόν 

να νιώθουμε όλοι ταυτόχρονα τόσο μα το τόσο πολύ τυχεροί

και στην τελική, ας μην είμαστε.