δεν υπάρχει χρόνος

Thievery Corporation : The Richest Man In Babylon 

ναι... λες και δεν το ξερες.
και τ άσπρα μου μαλλιά τότε δεν θα υπάρχουν. ψευδαίσθηση θα'ναι κι αυτά.
άγχος. προμελετημένο κι όλας.
τα νέα της εβδομάδας - τα διάβασα στο ίντερνετ
κι ό,τι έξτρα απορία είχα, την έλυσε η βόλτα με το σκύλο μου
στην γειτονιά. κατανοώ τον κόσμο πολυεπίπεδα όπως καταλαβαίνεις
γι αυτό έχω κι άποψη. γι αυτό παίρνω και θέση. για να είμαι καλός άνθρωπος
κι ύστερα, για να μην είμαι μόνη.
τόσο απλό.  

χαμός γίνεται. πόλεμοι, αρρώστειες, καταστροφές, έρωτες χωρίς απόκριση...
κι η ετερομοαμφιφυλόφιλη οικοεπανάσταση μόλις ξεκίνησε.
πάντα έτσι ήτανε λέει.
πάντα έτσι ήτανε...
μωρέ μπας και ;

ε και τότε.. η οικογένεια μας ;
η πατρίδα του ;
η εργασία σου ;  
η χαρά μου ;
όλα σπόρια που ανθίσανε τυχαία.

οι άνθρωποι μίσχοι...
γιατί να μην μπορώ να σε κρατήσω γελαστό για πάντα;
εσύ μονίμως έβλεπες στην δυικότητα αυτού του κόσμου
μία λογική, ένα ολοκλήρωμα.
δεν σημαίνει ότι υπάρχει για όλους.
γιατί να μην μπορώ να με κρατήσω γελαστή για πάντα;
ή μήπως μπορώ;

όταν τελειώσω με αυτό το ποστ, θα ήθελα να έχει έρθει η ώρα
και να έχει περάσει. τ αποτελέσματα να είναι μόνιμα.
η θεραπεία ολοκληρωμένη.
δεν υπάρχει ο χρόνος λέμε αφού,
άρα δεν θα πρέπει να υπάρχει πρόβλημα.

η απόφαση θα έχει παρθεί. όπως με το σπερματοζωάριο,
όπως με την υπομονή της μητέρας μου
και τον θυμό του πατέρα.
και θα έχει φτάσει κι απλωθεί το φως της,
όπως το ηλιόλουστο εκείνο πρωινό
που μας ξαμολύσανε έξω από τον φράχτη,
έξω από τον κήπο με τα γκαζόν και τα παιχνίδια,
έξω στα χωράφια.
κι όπως τόσες και τόσες καταστάσεις
που έχω γυρίσει με το μέρος μου,
με μόνα όπλα την επιθυμία και την μανία
ενός πράγματι πολύ παθιασμένου όντος 
-με την ψυχοσύνθεση γενικά του οποίου,
πέρα απ' αυτές τις ελάχιστες στιγμές έκλαμψης
και πνευματικής καύλας.. ουδόλως ταυτίζομαι.

κανένα υψηλό ιδανικό λοιπόν.
καμία ταπεινότητα ή αίσθηση ευθύνης,
ή κίνητρο για προσφορά.  σκέτη επιθυμία.
ωμή, ως επί το πλείστον παράλογη, προσωπική,
προσωποποιημένη πολλές φορές, ενστικτώδης,
βαθειά, επιθυμία.

όποιος την ακολουθεί, της ανοίγει κουβέντα..
έχει πιθανότητες κάποια στιγμή, να ζήσει.
όλοι οι άλλοι κατά βάση - πλάθουμε κουλουράκια.
και τραβάμε και των παθών μας το τάραχο.
τα ξέρω εγώ από τους γονείς μου
που ήτανε πάντα τίμιοι και αξιοπρεπείς.

τους γαμήσανε στο υπαλληλίκι και γενικά στο υπό.
είχανε και τις απώλειες απ' τους πολέμους πρόσφατες.
μετά οικολογική καταστροφή, χημείες, πλαστικό,
ανισότητα,  το κλίμα, οι αρρώστειες.. γίνανε καθημερινότητα.
ένα σωρό προβλήματα που όμως
μια χαρά θα περνούσανε απαρατήρητα αν δεν ήταν άνθρωποι
κι ήταν ανδρείκελα. που οι τόποι ρίζες πάνω τους δεν βγάνουν  
κι η αγκαλιά της μάνας δεν τους χορταίνει
κι η γη και τα πουλιά και τα δέντρα της,
δεν τους φτάνουν για να θρέψουν την ψυχή τους.
κι η έκφραση του έρωτα σταματάει σ΄έναν οργασμό
και μια εκτόνωση.

στον τελευταίο μας τεκέ.

για τα τελευταία εκατό χρόνια, την επέλαση του πλαστικού

και το μαζούτ στην θάλασσα. 

πότε έφτιαξα ένα περιβάλλον στο οποίο δεν αντέχω να είμαι μέσα;

που σωματικά, πνευματικά και ψυχικά με δηλητηριάζει ολημερίς 

κι όπου κάθε μου ανάσα πονάει και κάθε μου ανάγκη 

γεννά απελπισία; 

σίγουρα φέρω ευθύνη για τα πράγματα 

την καλή μου μοίρα, την κακή μου τύχη, την αδυναμία, τα ταλέντα
και τον φόβο μου. για το πώς τα αντιμετωπίζω, αν μη τί άλλο.

πώς τα κοιτάω στα μάτια, πόση σημασία τους δίνω. 

τώρα, για όπου φτάνει το χέρι μου και το χέρι μου το ίδιο επίσης 

μοιάζει τεχνητό, φτιαχτό, όχι αρκετά αυθεντικό ή ζωντανό, 
αδύναμο και ταλαιπωρημένο, με σβησμένα χρώματα και θλιβερή αναπνοή.

πρώτα αισθάνομαι κάτι στο στήθος μου να σπάει- 

η γειτονιά μου, δεν είναι ασφαλής. τα πρώτα δάκρυα κυλήσανε στα μάγουλα
κι έσκυψε το κεφάλι. 
ύστερα στο στομάχι μου κάτι σφίγγεται-

οι φίλοι μου, αρρωσταίνουν, τρελλαίνονται και πεθαίνουν.
αρκετοί ξεπουλιούνται και μοιάζει ακόμη χειρότερο.  

τα πόδια μου λυγίζουνε και κλείνουνε τα μάτια.  

είχαμε όμως και καλές στιγμές 

άνθρωποι.

οι δικοί μου μας πήγαιναν σε κάτι πελώριες ερημικές αμμουδιές 

και καθόμαστε εκεί από το πρωί ως το βράδυ. 

πριν την πρώτη γυμνασίου το καλοκαίρι, αγόρασα πρώτη μου φορά κόσμημα από πλανόδιο. 

ένα κρεμαστό από πηλό για το λαιμό μου, με δερμάτινο λουράκι κι ένα εφτάφυλλο στο κέντρο. 

δεν ήξερα τί και γιατί, αλλά πραγματικά το λάτρεψα και το φορούσα για χρόνια,
ώσπου να το κληροδοτήσω στην μικρή που δεν πετάει τίποτα.

ο πατέρας πάλι, δεν αγαπούσε και πολύ την μουσική. 

δεν την ήθελε στο αυτοκίνητο μα ούτε και στο σπίτι ιδιαίτερα την αναζητούσε 

δεν έπαιζε κάποιο όργανο και μου ακούγονταν πραγματικά φάλτσος, 
τις ελάχιστες φορές που αποπειράθηκε να τραγουδήσει μπροστά μου. 

διάβαζε συνέχεια για τις ιστορίες των ανθρώπων στον κόσμο. 

διάβαζε και τις ίδιες ιστορίες πολλές φορές -από αμέτρητες διαφορετικές, 
οπτικές γωνίες. για κάποιο λόγο όμως, είχε κάτι κασέτες και σιντί 
με χασικλίδικα, κομμένα, τεκετζίδικα τραγούδια από το πρώτο μισό του 20ου αιώνα.  

η ρεμπέτικη κληρονομιά, αποτελείται από απομεινάρια των τελευταίων έκφανσεων
μιας ζωής ελεύθερης, η οποία ενσωμάτωνε ουσιαστικές αξίες 
κι επέτρεπε σε αυθεντικά ανθρώπινα ένστικτα να εκφραστούν. 

μετά τους ρεμπέτες, αρχίδια κόπηκαν ολοσχερώς, 
γενιές ολόκληρες δηλαδή ευνουχίστηκαν 
προκειμένουν να εξημερωθούν και να ελεγχθούν.
παράλληλα, ποινικοποιήσαμε την φύση, κλάσαμε στις χημείες
αποθεώσαμε το χρήμα, λατρέψαμε την τεχνολογία και της παραδοθήκαμε. 

κοινωνικές νόρμες άρχισαν να επικρατούν των φυσικών σε βαθμό κακουργήματος 

ξανά και ξανά 
ώσπου οι περισσότερες χαρές κι αλήθειες θάφτηκαν
και κάποιες έχουν ήδη ξεχαστεί, ολοσχερώς. 

σαν αποτέλεσμα ο πόνος δαιμονοποιήθηκε, περιθωριοποιήθηκε, 
απαγορεύτηκε και όφειλε φυσικά ως εκ τούτου, να παραμένει βουβός.
σκάσανε και οδηγίες για όλους τύπου "πονάτε σιωπηλά", ή 

"είστε απόλυτα υπεύθυνοι για τον πόνο σας παρακαλούμε σε κάθε περίπτωση 

κρατήστε τον για τον εαυτό σας.", ή 

"δεν ντρέπεστε να πονάτε; τί θα πεί ο κόσμος;" και 

"άμα κάνετε ότι δεν πονάτε, σύντομα ο πόνος σας θα εξαφανιστεί!" 

κι η μούγκα μεγαλώνει, η απομόνωση.. κι εκείνος μεγαλώνει. ο πόνος. 

απαιτεί την προσοχή σου, ψάχνει για ελιξίρια, σε βγάζει απ τον δρόμο, 
σε κάνει να ιδρώνεις και να ζαλίζεσαι. έχει τους λόγους του. 

έχει βλέμμα, αληθινό, όσο η χαρά σου.
όσο αληθινή θα ήθελες να είναι η χαρά σου 
αλλά δεν είναι. 

μπουκωμένη όπως την έχεις κι αυτή. 

με το μπάτσωμα που'χεις φάει. την απόρριψη. τις ενοχές. 

μια ζωή χωρίς έρωτα. ένα μίζερο και δυστυχισμένο πλασματάκι 

στις όχθες του τελευταίου καθαρού ποταμού

που η εποχή του πέρασε και δεν το ξέρει ακόμη. 

a cry for love

love

not our love 

love isn't supposed to be this way 

love is a poison ring 

and love has poured you drinks 

now love waits for you to sleep 

don't you lend it to a friend

cause you may not see that friend again 

don't you bother with a cover 

cause love can pick out the fakes

but that's not our love 

not our love

this crime of love

love isn't supposed to be this way 

love will sting and love will burn 

love will steal all you've learned

yes it will

but not our love 

sometimes in your back 

and sometimes in your heart 
you never know

it's a double edged sword

don't you bother with a cover 

cause in a crowd 

love can pick out the fakes

but that's not our love 

not our love 

love