First Lyrics First Vol.51

που αμυνόμουνα δεν το μετάνισωσα 
    
                                      δεν ανοιγόμουν και δεν το μετάνιωσα


είδα λιονταράκια εξημερωμένα ως κατοικίδια στον ύπνο μου. 
μα για πόσο μπορείς να'σαι σίγουρος πως αυτό το τεράστιο στόμα
δεν θ'ανοίξει μια μέρα και θα καταπιεί το χέρι σου; ως πότε θα κοιμάται
η αληθινή του φύση; κι είσαι πράγματι τόσο ικανός υπνωτιστής ώστε 
το υποκείμενό σου να μην ξυπνήσει ποτέ; όχι δεν είσαι. 

φιλία πάνω απ'όλα 

                                              άξιζε το ρίσκο

μα μήπως δεν το υπνωτίζεις παρά το ξυπνάς;
σε μια ζωή κι ένα ένστικτο που θα του είναι χρησιμότερο από δω
και πέρα; τα δάση εξαφανίζονται. τα φυσικά ένστικτα στέκουν
αδύναμα μπροστά στην δύναμη του μυαλού. 

ό,τι προσβάλλει 

                                           προσβάλλω με αντισώματα 

το να ζεις αγκαλιά με τον άνθρωπο (σαν ίσοι, όχι σαν αφεντικό
-σκλάβος ή σαν φυλακισμένος) ίσως ν' αποτελεί μοναδική λύση 
στο πρόβλημα της επιβίωσης που αντιμετωπίζει το είδος σου.
αν ανοίξουμε πυρά τώρα εκατέρωθεν θ'αφανιστούμε. 

έχεις το πρόβλημα 

                                                   άρα είσαι το πρόβλημα 

τα φυτά και τα ζώα από φροντίδα, ενδιαφέρον και σεβασμό 
καταλαβαίνουν. για τον άνθρωπο αν έχει ωριμάσει 
μέχρις αυτού του σημείου δεν είμαι σίγουρη..  

επιστολή Α'. προς φωτεινά διακείμενους.

αγαπημένοι μου,

αυτή η μέρα επιλέχθηκε για εμάς ώστε με την δύναμη του αέρα, 
ο οποίος πάντα φουσκώνει την φωτιά, να φτάσει σ’ εσάς 
η αγκαλιά μου και να σας τυλίξει, με την σιγουριά ότι θα σβήσει 
κάθε πόνο –εφόσον ο πόνος που βιώνουμε αυτές τις στιγμές, 

μας είναι από την φύση του περιττός και δεν τον χρειαζόμαστε πια-. 

είμαστε οπλισμένοι με αλήθεια, δύναμη και γνώση, 
εργαλεία που με την κατάλληλη τεχνική θα μας απαλλάξουν 
από τους φόβους, τις αγωνίες και την ανασφάλεια 
που υποσκάπτουν την ευτυχία και ευζωία μας.

ξεκινήσαμε μαζί να αλλάξουμε τον κόσμο και τελικά 
τον αφήσαμε να μας αλλάξει. αναγνωρίσαμε το σκοτάδι του 
ως μόνη αλήθεια και λησμονήσαμε το φως του, το οποίο εξ αρχής 
φέραμε μέσα μας και το οποίο σε οποιαδήποτε κατεύθυνση κι αν 

το προβάλλαμε, είχε την ικανότητα να κάνει τα πάντα να λάμπουν –
δηλαδή και να τα μεταμορφώνει αλλά και να αλλάζει την συστασή τους 
ολοκληρωτικά και μόνιμα-.  

δεν είναι περίεργο αυτό, εάν αναλογιστούμε πώς τότε, 
όντας υπεραισιόδοξοι, γεμάτοι με βρεφικό ενθουσιασμό, ξεχυθήκαμε 
αποφασισμένοι να κάνουμε κάθε σκοτεινή γωνία αυτού του κόσμου 
να λάμψει. παράλληλα, μεθυσμένοι από βεβαιότητα για την δύναμη 

που μας δόθηκε, η οποία δεν γνωρίζει στο σύμπαν αντίπαλο ισάξιό της, 
βουτήξαμε στα βαθύτερα δυνατά σκοτάδια και ειδικότερα 
οι πιο φωτεινοί από εμάς. με πρωτοφανή έκπληξη, υποστήκαμε τότε 
ανυπολόγιστα πλήγματα, κυρίως χάνοντας αγαπημένους φίλους 
και αδερφούς μπροστά στα μάτια μας, νιώθοντας καθ'όλα αδύναμοι

να τους βοηθήσουμε.

ριχτήκαμε σε μία μάχη χωρίς ασπίδες και στρατηγική, 
χωρίς να έχουμε τελειοποιήσει τα όπλα ή τις τεχνικές μας, χωρίς 
να γνωρίζουμε σε βάθος τον χαρακτήρα του αντιπάλου και χωρίς 
να λάβουμε υπ'όψιν τους μυριάδες πεσόντες οι οποίοι πριν από εμάς

σε τίποτα δεν υστερούσαν και που όμως υπέστησαν θλιβερή ήττα 
έναντι του χάους. το ίδιο αποτέλεσμα απειλεί τώρα να καλύψει πλήρως 
και αμετακλήτως τον ορίζοντά μας και εν όψη αυτού, άλλοι τρεπόμαστε 
σε άτακτο φυγή κι άλλοι πέφτουμε στα γόνατα από απόγνωση, 
παραλυμένοι από την απορία, ως προς τα πραγματικά αιτία και τις αφορμές 

αυτής της έκβασης.

ήρθε η ώρα το φως που έχει απομείνει στου καθενός την καρδιά 

να ανακαλέσει αρχικά τα όμοιά του, ώστε να σχηματιστούν παρατάξεις 

κι έτσι να επέλθει ενδυνάμωση των στελεχών. στο μέλλον 
θα είναι δυνατόν να εργαζόμαστε είτε χώρια ανάλογα 
το ιδιαίτερο ύφος μας και την ένταση, είτε όλοι μαζί -προς το παρόν όμως 
καθίσταται απαραίτητη η συσπείρωση κάθε είδους, κυρίως 

λόγω της παρούσας αδυναμίας μας να εντοπίσουμε συγκεκριμένες ποιότητες 

μέσα στην τόση αναταραχή. 

είναι εξίσου σημαντικό οι περισσότερο φωτεινοί να προσσεγγίσουν 
με θάρρος τους λιγότερο και να τους καθησυχάσουν. 
κάθε αχτίδα φωτός μετράει- κανείς δεν είναι αναλώσιμος 
και οι πιο σκοτεινοί από εμάς μπορούν να αποκαλύψουν το φως τους 

υπό κατάλληλες συνθήκες και η βοηθειά τους για το σύνολο να αποδειχτεί 
ανεκτίμητη. δεν είναι καιρός ο καθένας να πολεμάει 
τα προσωπικά του σκοτάδια, να αποδυναμώνεται θρηνώντας και 
να γινόμαστε έτσι, ολοένα και λιγότεροι με πρωτοφανείς 
γρήγορους ρυθμούς. 

η επιλογή μας  να γνωρίσουμε το σκότος έγγειται 
στην φύση της περιέργειάς μας, μα έχω την πεποίθηση πως πλέον 
έχουμε αρκετή εμπειρία ώστε να μας είναι ξεκάθαρη η κατεύθυνση 
προς την οποία επιθυμούμε να κινηθούμε και κάθε συζήτηση επ αυτού 

επιφέρει μονάχα περαιτέρω χάσιμο ωφέλιμης δυναμικής 
και πολύτιμης ενέργειας.

με γνωρίζετε σαν την παλάμη του χεριού σας. διατηρείτε τις μνήμες 
μέσα στα χρόνια όπου υπήρξα μακριά και δίπλα σας. έφευγα από εσάς 
μα δεν εξαφανιζόμουν. απομακρυνόμουν από εσάς 
μα δεν σας εγκατέλειπα. γύριζα μέσα στο σκοτάδι μα η ενθύμηση 
των συνδυασμένων μας δυνάμεων, με τράβαγε προς τα έξω και 

προς τα επάνω χωρίς εξαίρεση, κάθε φορά. έτσι, όποτε ανταμώναμε 
ό,τι είχαμε βιώσει χωριστά, μονάχα είχε ενδυναμώσει την αγάπη 
και την σχέση μας. κανένα προσωπικό πλήγμα δεν ήταν δυνατόν 
να σταθεί αναμεσά μας και να μας διαβρώσει.

φαίνεται τον τελευταίο καιρό  να μην μπορούμε να ονειρευτούμε. 
όλο και λιγότερο αισθανόμαστε την σύνδεση με ό,τι ακριβώς είμαστε 
-δηλαδή άτρωτοι, παντοδύναμοι, πλήρεις γνώσης και χαράς. 
όλο και λιγότερο αισθανόμαστε ευγνώμονες για τα χαρίσματά 
της ομορφιάς και της δύναμής μας. όλο και πιο συχνά ανταμώνουμε 

με αγωνία μήπως αλλάξει κάτι μα η ευτυχία που κάποτε κατέχαμε 
δεν εμφανίζεται πια στο ραντεβού διότι επί της ουσίας, έχουμε πια 
σκορπίσει -αν όχι και επί των πραγμάτων-. 

πρώτα πρώτα σκορπίσαμε τους εαυτούς μας. 
χάσαμε την εμπιστοσύνη στην φωνή της καρδιάς μας. η χαρά μας 
θεωρήθηκε ως κάτι ανούσιο ενώ ο πόνος μας ως μέγιστο αγαθό. 
τελικά ο πόνος καταστάθηκε αφόρητος και μας κλόνισε, οι στριγγλιές 

της αμφιβολίας γέμισαν τον κόσμο και μας πέρασαν ιδεατή θηλιά. 
μπερδεμένοι κι εξαθλιωμένοι όπως ήμαστε, μας έπεισαν για τα μελλούμενα 
κι ο καθένας έφτιαξε το δικό του κλουβί, σκλαβιά που ήταν αδύνατο 
να υποστούμε, παρά μόνο προσωρινά.

αγαπημένοι μου,

η συγκίνηση είναι τεράστια καθώς αναγνωρίζουμε το βάθος 
στο οποίο κατεβήκαμε και το ύψος στο οποίο πρόκειται να αναληφθούμε, 
μόλις ελευθερωθούμε από τα νοητά δεσμά μας. δεν έχουμε πια 
τίποτα να χάσουμε, μα μόνο να κερδίσουμε. ο ίλιγγος αυτόματα 
μετατρέπεται σε δέος και έκσταση. μαζί κατεβήκαμε, μαζί θα ανεβούμε 

και δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά. δεν υπάρχουν φταίχτες για εμάς, 

δεν υπάρχουν εξωγενείς παράγοντες δυνατότεροι από τις ευγενείς 
προθέσεις μας και ούτε εχθροί που μόλις μας πλησιάσουν 
να μην μετατρέπονται αυτομάτως σε συμμάχους. 

ο καθένας άγρυπνος στο πόστο του. δεν ανησυχούμε πια ούτε νοιαζόμαστε 

για ό,τι αφήνουμε πίσω, τώρα που καταλάβαμε το ψέμα και μπορούμε 
να το διαχωρίσουμε. αγκαλιαζόμαστε. είτε πάνω στις ανεμοδαρμένες 
κορυφές, είτε βαθειά κάτω στις αχανείς χαράδρες, είτε μέσα 
σε κύματα οργισμένα που μας παρασύρουν και χαμογελάμε, 
καθώς ο ήλιος ανατέλει ακόμα μια αιώνια μέρα, χαρίζοντάς μας 

ό,τι είναι αυτό που εξαρχής ποθήσαμε κι ακόμα πολλά, 

πολλά περισσότερα. 

                                                                                         

με πίστη, ελπίδα, αγάπη και ευχές για καλή αντάμωση.

                                                                                                                                                   Κρήτη, 11/11/2012