ας ξεκινήσουμε με ένα τρανταχτό γέλιο
να το βγάλουμε από τον οργανισμό μας.
πάμε-
θα με χρίσω ιππότη και τζεντάι
και άμα ξεμεθύσω σας λέω και γκουντμπάη
κάποτε
με βλέπανε οι άνθρωποι και σαλιώνανε
και αρκετοί απ αυτούς ένιωθαν ξυπνητοί
ξαφνικά, σαν να τους χτύπησε κεραυνός.
μεγάλη ευθύνη και πολύ απαιτητικό να σαι
κεραυνός. δεν την άντεξα. δεν ήμουν άξια,
σμίλεψε κι έτσι το σκαρί μου η θάλασσα, ποιός ξέρει,
έγινα μία κλαίουσα ιτιά με το αλάτι
να τις καίει τις φλέβες. όταν συναντώ πλέον
κεραυνούς τους κοιτώ αποσβολωμένη και τους
αγαπώ όπως αγαπούν οι απλοί άνθρωποι, με μία στάλα
φόβο.
θα κολλήσω κι όποιον με περιγελάει
χιλιάδες δυο αλήθειες ο πόνος μου γεννάει
ωστόσο στην αρχή, όντας κλαίουσα,
υπήρξα ασυνήθιστη. γούσταρα ν ανεβαίνω
στ άκρα και τις βουνοκορφές και να κάνω λες
κι είχα πιάσει τον Πάπα απ τ αρχίδια. ύστερα,
έμπαινα σε βάρκες που χα φτιάξει μόνη μου
και δεν έπιανα στεριά για μήνες. οι φίλοι μου
γουστάρανε ταξίδια που και που κι εγώ γούσταρα
τον ασυνήθιστο και μοναχικό πόνο της φύσης μου.
όταν δεν έβλεπα ουρανό απ τ αστέρια
κι ήμουν στην άκρη του κόσμου,
γελούσα μ όλη μου την αλήθεια μόνη και δυνατά,
σαν να χα κάνει την καλύτερη σκανταλιά και
φάρσα στην ιστορία του κόσμου.
extra substances consumed: νικόλας άσιμος - εγώ με τις ιδέες μου
No comments:
Post a Comment