έφτασε ο μήνας,

ο μετά του Αυγούστου.
πίνω την αλισφακιά μου όσο είναι ακόμη πολύ ζεστή
έτσι ώστε κάτι να προλάβει να λιώσει
για να το φτύσω.

ξέχασα το σώμα μου αλλά δεν θυμάμαι πού.

τόσο παλιά το ξέχασα.

κοιτάζω γύρω μου και άλλους χωρίς σώματα
κι άλλους με ξεθωριασμένο δέρμα
και στέρνο εν βρασμώ.

χαμογελώντας
επάνω στην γλύκα της καύσης απ' την μυρωδιά την ίδια τους
και τις αναθυμιάσεις, μου κλείνουνε το μάτι
και μου χαρίζουν την ψυχή μου, κουβέντα την κουβέντα
σαν να ήτανε κομμάτι τους.

...μα δεν μπορώ να τους πάρω μαζί μου.

τους αγαπώ.
είναι δυο μέρες τώρα που τα πράγματα
αποκτούν για μένα προοπτική εκεί
που καθόλου δεν το περίμενα.

είναι όλοι τους τρελοί

κι εγώ χωρίς να καταλαβαίνω το γιατί
γέννησα μία τεράστια επιθυμία να βουτηχτώ στην τρέλα τους
με το κεφάλι ή με τα πόδια προσγειώθηκα
δεν μου ρχεται για να σου πω
αλλά δέκα χέρια απ' την αρχή με πιάσανε
κι εκατό μάτια είδα να λάμπουν τότε
όλα μαζί και δυνατά

σ ένα θέαμα εντελώς πρωτόγνωρο.

τόσο μεγάλη ήταν η επιθυμία μου να τους ζήσω τα μέσα έξω
που τον περισσότερο καιρό, μέχρι κι εσένα ξέχναγα.
ακόμη και σε ξεπέρναγα θαρρείς
και σαν μαγεμένη που ποτέ δεν γνώρισε το σκότος σου
χόρευα μαζί τους και γελούσα κι έκλαιγα στο πλάι τους
κι ακόμα κι ονειρευόμουν.

μ έπιασε ξανά, μία ρίγη για φυγή.
ο πυρετός ύστερα από ένα απόγευμα που φύσηξε
στην γυμνή μου πλάτη -ο γνωστός
που με κάνει να βογγώ όλη νύχτα και να βρίζω.

σκέφτηκα ότι λίγο λίγο οι φυγές μου

επιστροφές θα γίνονται
ώσπου κάποια στιγμή όλος ο κόσμος θα 'ναι σπίτι μου.

αρκεί να φεύγω, συλλογίστηκα
για να μπορώ και να γυρίζω. αρκεί να φεύγω...

τ' άλλο πρωί αφού τα σκέφτηκα
βγήκα πάλι στον ήλιο
κι όλα τα μάτια τα πενταφώτιστα
που με φιλούν στο στόμα με ρωτήσανε
μέσα από την καρδιά τους -τί θές;

κι εγώ δεν είχα ιδέα..