First Lyrics First Vol.43

see the lonely boy out on the weekend 
                                         
                                                      try to make it pay 

εκεί που πάω δεν με φοβούνται 
ίσως να μην ξέρω για το αν με αγαπούν 
αλλά προς το παρόν το ότι δεν με φοβούνται 
με φτάνει.

οι ευχές τους για καλό ταξίδι έπιασαν τόπο 
παραπάνω απ' όσο είχαν ο καθένας χωριστά 
κι όλοι μαζί στο νου τους 
όταν με αγκάλιαζαν και με φιλούσαν
τρυφερά.

can't relate to joy 


                           he tries to speak and can't begin to say


αυτή η ανατολή που ακόμη τώρα 
στην θάλασσα φαίνεται πιο κοντά απ ότι στον ουρανό 
χάραξε στο πρόσωπό μου ένα πλατύ χαμόγελο

όσο για την μοναξιά της στιγμής 
για μένα παραμένει μία σκοτεινή ψευδαίσθηση 
που με κάνει να κλαίω φωναχτά
όσο και να γελώ σπαραξικάρδια
προ ύπνου.

σε είδα ψες ν' αργείς...

θ ακολουθείς 
τις φωνές των φίλων σου απ τα πανηγύρια
αλλά δεν θα τους αναγνωρίζεις. 
οι στίχοι των κομματιών 
θα ναι γραμμένοι στην γλώσσα σου 
μα δεν θα τους καταλαβαίνεις. 
δεν θα υπάρχει άνθρωπος 
να του ανοίξεις την καρδιά σου.


θα δεις πως ό,τι έλεγες ήτανε για σένα 
και πως κανέναν απ τους δυο μας δεν αγάπησες. 
μετά θ αρχίσεις τα ταξίδια 
μα απ την αρχή θα είσαι κουρασμένος. 


πως σου τα πήραν όλα από μέσα σου 
θα αισθάνεσαι πέρα απ την μοναξιά σου 
και πως απ όσα τους ξεφύγαν
απ όσα σου μείναν κατά λάθος 
μοναχός σου εσύ αποτραβήχτηκες. γαμημένοι εγωισμοί 
πολύ θ αργήσεις για να το σκεφτείς 


κανένα φεγγάρι δεν θα παρηγορεί τον πόνο σου 
ούτε κανείς θα βρίσκεται για να σου τον γλυκάνει
σ αυτόν τον κόσμο που σε φέρανε 
και που σε βάλανε να πίνεις 
σαν φτάνει η ώρα που απ την νύστα θες να πέσεις 
στο κρεβάτι είτε στο χώμα 
σου γεμίζουν το ταβάνι και τον ουρανό με οράματα 
να έχεις υπερένταση κι άκρη να μην βγάζεις 


όλα για να χάνεις τον ύπνο σου 
να τον μπερδεύεις με τον ξύπνιο τους 
και να τους αδειάζεις την γωνιά 
μια ώρα πριν ανακαλύψεις ότι έχεις βούληση 
αλήθεια. 


νόμιζες πως είσαι τίμιος 
μα ύστερα έγινες μπεκρής, πρεζάκιας
και μοναχά δικός μου αγαπημένος. 

πώς έχει το πράγμα

κοίτα
χτυπήσου κοπανήσου δώσε πόνο 
έρχεται αναγέννηση έρχεται το μεγαλύτερο ψέμα
για να γίνει αλήθεια


τραγουδάμε και ρίχνουμε τις γροθιές μας
σε σάκους από άμμο
μας μιλάνε για την εποχή του υδροχόου 
οι άνθρωποι σταματάνε να κλέβουν
και γίνονται καλοί


μπουμπουνητά 
πάνω απ την ομπρέλα της θαλάσσης μας 
βλέπω τα μούτρα σου αλλαγμένα απ τον τρόμο 
και γελάω πολύ 
μπορεί για τελευταία φορά 
και το γνωρίζεις κι εσύ γι αυτό τρέχεις 
με παίρνεις αγκαλιά 
και με σηκώνεις.

**

First Lyrics First Vol.42

θεέ μου και πώς τηνε θωρώ άλλον να αγκαλιάζει 

               και μ ένα βλέμμα ειρωνικό εμένα να κοιτάζει 

χαβαλές και χαλβάς ανευ προηγουμένων,  παρελκόμενα 

ζημίες ανυπολόγιστου μεγέθους. φόβος. 

τρέχουμε και δεν φτάνουμε τώρα 
έτσι δεν είναι;

ποιός να μαζέψει τ ασυμάζευτα! 
τώρα μεγάλο κακό μας βρήκε 
το παρελθόν μας..

τώρα ανοίγουμε τα χέρια και κλαίμε 
εναν αμανέ στον άγνωστο που μας κατήντησε έτσι 
να μην μπορούμε να σηκώσουμε την ευθύνη της άγνοιάς μας 
αλλά παρ όλ αυτά να την χρεωνόμαστε. 


 απόψε παραδίνομαι ολόκληρος σ εκείνη
      
      αφού το πάθος μου γι αυτήν, περνά την ηρωίνη


την ζωή μάλλον θα εννοεί αλλά περίεργο τρόπο 
έχει βρει να της το δείχνει. 
κάπως.. ματαιόδοξο που το λες. αφελές ίσως κι όλας. 
παιδικό; μακάρι. διαστρεβλωτικό; θα χουμε να λέμε... 

καβαλάει τον θάνατο κι αφήνει τα μαλλιά
να στροβιλίζονται στον άνεμο - στην τέλεια φωτογραφία.
αυτό βρήκε να κάνει για να εκφράσει 
το μέγεθος των συναισθημάτων που η ζωή γεμίζει 

μια φωτογραφία να μένει μετα θάνατον. 
και για τα εν ζωή; απ ό,τι φαίνεται ακόμα 
δεν είμαστε τόσο κοντά ούτε καν 
για να τα μυρίσουμε.... 

στροφή εν πλώ

γιατί η θάλασσα είναι τόσο γλυκειά...αεικίνητη.
και παραδέχτηκες πως έχουμε όλοι τις ίδιες
ανάγκες αλλά πως η θέση σου δεν σου επιτρέπει
να το διαπραγματευτείς περαιτέρω. 
όπως ακριβώς έτσι επιπόλαια κι εγώ 
προσπάθησα να στην χαλάσω χωρίς να ξέρω 
το γιατί.


ετοιμάζω ταξίδι και θα στρίψω εν πλω...
νιώθω την αλλαγή που μου φέρνετε 
την αρρώστεια σας
ο θανατός σας με εξοντώνει 
ο θάνατος σας είναι ο δικός μου θάνατος 
κι αυτό μου κόβει την αναπνοή. 
θα χαλαρώσω όμως... όλοι χαλαρώνουμε 
αργά ή γρήγορα.


ακούω τόσες πολλές σιωπές 
που έχω ξεχάσει τον ήχο της φωνής σου
πάλι ξέμεινα από τσιγάρα.

θα κάνω κάμποση ησυχία 
θα κοιτάξω ν αφήσω ίχνη ελάχιστα 
θα φορέσω γάντια, θα σκουπίσω και θα πλύνω το παρκέ. 
ο φόνος μέσα στο χαμό του κόσμου αυτού 
που φτιάξαμε να ζούμε ίσα σαν κιχ που ν ακουστεί
σε δρόμο, σε αγορά, σε παρκάκι γεμάτο σκιές.