καλώ τις δυνάμεις της αγάπης και της ευημερίας
υπερ του ανθρώπου και της αποστολής του
σε αυτή την πανέμορφη πραγματικότητα
που ονομάζουμε ζωή.
απαρνιέμαι τον θάνατο και την εγκατάλειψη
γιατί τίποτα δεν υπάρχει εκεί για εμένα
ή για τους φίλους μου τους αγαπημένους.
απαρνιέμαι τον ύπνο της ψυχής και τις παραισθήσεις της σάρκας
από αυτή την θέση συνειδητότητας που τόσο απλόχερα
μου χαρίστηκε από τους προγόνους μου -ορατούς και αόρατους-
και βαδίζω να την μοιραστώ ώσπου όλοι μαζί να εξελιχθούμε στα όνειρά μας
ευτυχισμένοι.
τίποτα δεν είναι μάταιο.
βλέπω τις καρδιές να επιπλέουν φουσκωμένες αισθήματα
κι ύστερα να εξυψώνονται μέσω της ειλικρινούς αναζήτησής τους
για αγάπη, αλήθεια, ομορφιά. δέχομαι την ευθύνη
για κάθε περασμένο πόνο και με αγωνία και χαρά βαθύτατη
θα εργάζομαι ν απελευθερωθούμε.
τα πάθη μας, τα λάθη μας, η ανάγκη, η επιθυμία κι η κατανάλωση
η φιλοσοφία, ο χαμαιλέοντας και τα σκατά που πρέπει να μαζέψεις
η ομορφιά σου. η απίστια και το θαύμα της
η πίστη και η ευθύνη της
η μνήμη που πηγαινοέρχεται στα ουράνια παρέα με το κρασί μας
η στιγμή που θα σε δω και θα τρέξω να σ' αγκαλιάσω
η λαχτάρα σου για το καλό όλων μας
το πόσο ίδιοι είμαστε. το πώς με μαθαίνεις ν΄αγαπώ
η προσευχή της γιαγιάς μου που με φτάνει
το αστέρι που τ' αρέσαμε κι αποφάσισε να παίξει μαζί μας
ο θυμός που μεταβολίζεται και γίνεται δημιουργία
ο δρόμος που δεν τελειώνει
η ψευδαίσθηση της επιλογής και η σκληρή δουλειά
η ανταμοιβή όταν δεν το περιμένεις.
η ελευθερία του λόγου και της ψυχής μου όταν σε κοιτώ στα μάτια
οι προηγούμενες ζωές που δεν ζήσαμε
η ακόμα μία ευκαιρία να κάνεις το σωστό
ο γιαλός που ξαπλώνω και σε συναντώ
τα χέρια μου που θέλουν να σου πάρουνε όλους σου τους πόνους
το πεπρωμένο που ξεπερνάει κάθε υποβαθμισμένη απ' το νου μας φαντασίωση
τα στέφανα που ξεχάσαμε προτού να τ' αρνηθούμε
η αόρατη κλωστή που υφαίνει αναμεσά μας ζωής πλεχτό πανέμορφο
το να δίνεις ό,τι έχεις
η μουσική στ' αυτιά μου όταν σε πρωτογνώρισα
η ανάσταση του γέλιου σου
η απουσία κριτικής και η αποκάλυψη
ο λόγος που γεννήθηκες.
