ή αλλιώς,
μεγαλύτερη του συνηθισμένου ψυχολογική εκδήλωση,
παρατήρηση του προφανές μα μέχρι τότε ασυνείδητου κόσμου
της χαράς, ο H.C.Bukowski, αναγέννηση του φοίνικα από την στάχτη του,
σοφή ιδιοτέλεια,
αποδοχή της φύσης των πραγμάτων ως ανώτερη
και ως πραγματική, συναίσθηση της ένωσης μαζί των,
περιστασιακή ή μόνιμη και μερική, απώλεια της απόγνωσης,
αναζήτηση κολλημένη στο eureka. αλλαγή του λάθος
σε σωστό, του γρήγορα σε αργά, του χωρίς σκοπό στο
με ομορφιά. μετατόπιση της ευθύνης της αρχής και του
τέλους στην παρούσα μέση, παντελής απώλεια ενοχής,
συγκρότηση μνήμης, διάθεση για δημιουργία.
αν κουβαλάς μία ουσία μέσα σου, οι υπόλοιπες
θα διεκδικήσουν τον θρόνο για να κάτσουν.
τις περισσότερες φορές θα το κάνουν πιο ευγενικά
απ' τον robbins όταν σε συστήνει στην μοναχικότητα της
αγάπης και πιο φαντασμαγορικά απ'την όρασή σου όταν
γίνεται καρέ σε κορνίζα και μάλιστα από γιασεμί...
τα κουτσομπολιά περιττεύουν, η γνώση έρχεται με τα κύματα
μέχρι τον γιαλό όπου το κουράγιο πιάνεται στα δίχτυα μας και
οι εμπνεύσεις μας στροβιλίζονται σε δίνες πάνω απ' την άμμο
και το θαλασσινό νερό. τα όπλα βαφτίζονται εργαλεία ξανά.
ηφαίστεια ζωής εκρήγνυνται απ τα χέρια και τα μάτια μας,
κανένας πόνος δεν υπερτερεί της ευχαρίστησης.
τις νύχτες που μας κυνηγάνε ο πυρετός κι η ατέλεια
για να παίξουν, εμείς κοιμόμαστε αγκαλιά με την τίγρη, ανασαίνοντας
ο ένας την ανάσα του άλλου, με σεβασμό και οικειότητα.
καμία δύναμη σαν την δική μας δύναμη. καμία τύχη
σαν την δική μας τύχη. καμία παρηγοριά σαν την δική μας παρηγοριά.
καμία ανάγκη σαν την δική μας επιθυμία. καμία βουνοκορφή αλήθειας
χωρίς τους δικούς μας πρόποδες ψεύδους. καμία ταυτότητα χωρίς
την δική μας επίδειξη ταυτότητας. καμία προδοσία χωρίς την δική μας
ενοχή. καμία μνήμη χωρίς την δική μας λησμονιά.
καμία φωτεινή μουσική χωρίς το δικό μας σιωπηλό σκοτάδι.
κανένα κακό χωρίς την δική μας συνενοχή.
ο εκ της εκάστοτε ουσίας, επιβαλλόμενος θάνατος,
προϋποθέτει την παράδοση και την εγκατάλειψη
του μυστικού κόσμου του πάθους μας καθώς και
την θυσία του προσωπικού μας χάους
στον βωμό μίας βαθειά ριζομένης παραίσθησης,
περί της τάξης που φέρει μαζί της, η παραμύθα
του συλλογικού.
παρατήρηση του προφανές μα μέχρι τότε ασυνείδητου κόσμου
της χαράς, ο H.C.Bukowski, αναγέννηση του φοίνικα από την στάχτη του,
σοφή ιδιοτέλεια,
αποδοχή της φύσης των πραγμάτων ως ανώτερη
και ως πραγματική, συναίσθηση της ένωσης μαζί των,
περιστασιακή ή μόνιμη και μερική, απώλεια της απόγνωσης,
αναζήτηση κολλημένη στο eureka. αλλαγή του λάθος
σε σωστό, του γρήγορα σε αργά, του χωρίς σκοπό στο
με ομορφιά. μετατόπιση της ευθύνης της αρχής και του
τέλους στην παρούσα μέση, παντελής απώλεια ενοχής,
συγκρότηση μνήμης, διάθεση για δημιουργία.
αν κουβαλάς μία ουσία μέσα σου, οι υπόλοιπες
θα διεκδικήσουν τον θρόνο για να κάτσουν.
τις περισσότερες φορές θα το κάνουν πιο ευγενικά
απ' τον robbins όταν σε συστήνει στην μοναχικότητα της
αγάπης και πιο φαντασμαγορικά απ'την όρασή σου όταν
γίνεται καρέ σε κορνίζα και μάλιστα από γιασεμί...
τα κουτσομπολιά περιττεύουν, η γνώση έρχεται με τα κύματα
μέχρι τον γιαλό όπου το κουράγιο πιάνεται στα δίχτυα μας και
οι εμπνεύσεις μας στροβιλίζονται σε δίνες πάνω απ' την άμμο
και το θαλασσινό νερό. τα όπλα βαφτίζονται εργαλεία ξανά.
ηφαίστεια ζωής εκρήγνυνται απ τα χέρια και τα μάτια μας,
κανένας πόνος δεν υπερτερεί της ευχαρίστησης.
τις νύχτες που μας κυνηγάνε ο πυρετός κι η ατέλεια
για να παίξουν, εμείς κοιμόμαστε αγκαλιά με την τίγρη, ανασαίνοντας
ο ένας την ανάσα του άλλου, με σεβασμό και οικειότητα.
καμία δύναμη σαν την δική μας δύναμη. καμία τύχη
σαν την δική μας τύχη. καμία παρηγοριά σαν την δική μας παρηγοριά.
καμία ανάγκη σαν την δική μας επιθυμία. καμία βουνοκορφή αλήθειας
χωρίς τους δικούς μας πρόποδες ψεύδους. καμία ταυτότητα χωρίς
την δική μας επίδειξη ταυτότητας. καμία προδοσία χωρίς την δική μας
ενοχή. καμία μνήμη χωρίς την δική μας λησμονιά.
καμία φωτεινή μουσική χωρίς το δικό μας σιωπηλό σκοτάδι.
κανένα κακό χωρίς την δική μας συνενοχή.
ο εκ της εκάστοτε ουσίας, επιβαλλόμενος θάνατος,
προϋποθέτει την παράδοση και την εγκατάλειψη
του μυστικού κόσμου του πάθους μας καθώς και
την θυσία του προσωπικού μας χάους
στον βωμό μίας βαθειά ριζομένης παραίσθησης,
περί της τάξης που φέρει μαζί της, η παραμύθα
του συλλογικού.
