personal jesus

reach out and touch faith

your own personal jesus

someone who hears your prayers

someone who cares

someone to hear your prayers

someone who's there

feeling's unknown flesh and bone

by the telephone

lift up the receiver

I'll make you a believer

take second best

put me to the test

things on your chest

you need to confess

I will deliver

you know I'm a forgiver

μικρές χαμένες μέρες

είναι ο ήλιος που περνάει

είν' η σιωπή που κυβερνάει

είν' αυτή, μια στιγμή

είν' η ανάσα σου που ακούω

μέσ' απ' το θόρυβο της πόλης

είναι το χέρι που κρατάω

σαν κοιμηθώ και σαν ξυπνάω

είν' αυτή, μια στιγμή

κι αν είναι γρήγορες σαν σφαίρες

είναι μικρές, χαμένες μέρες

και όσες περνάν έχουν χαθεί ποτέ

καμιά τους δε θα ξαναρθεί

ποτέ

είναι το ξάφνιασμα της μέρας

η μυρωδιά που φέρνει ο αέρας

είν' αυτή, μια στιγμή

είναι ένας ήχος στο σκοτάδι

η μοναξιά μετά απ' το χάδι

μια στάλα ιδρώτα στο λαιμό σου

και μια γραμμή στο μέτωπό σου

είν' αυτή, μια στιγμή

ιστορία μου αμαρτία μου

είναι γλυκό 
το πιοτό της αμαρτίας

ποιός είναι αυτός 
που δε λαχτάρησε να πιει

αυτή την γλύκα 
της κλεμμένης ευτυχίας

λίγο πολύ 
όλοι την έχουμε γευτεί

ιστορία μου αμαρτία μου

λάθος μου μεγάλο

είσαι αρρώστια μου

μες στα στήθια μου

και πώς να σε βγάλω

παρακαλώ 
πότε να έρχεται το βράδυ

πότε να έρθει 
εκείνη η ώρα η γνωστή

που θα φανείς 
όπως ο κλέφτης στο σκοτάδι

κι από την λαχτάρα 
η καρδιά μου θα σφιχτεί

αφιερωμένο στην γλύκα της κλεμμένης ευτυχίας. την αστροπαλιά.

First Lyrics First vol.36

δεν θέλω να γλιτώσω από τα όμορφα


            ούτε για λίγο σου λέω να τ αποφύγω


αυτό είναι η απόφαση της αγάπης. 
στέκεται από πάντα μου απέναντι 
κι ας νόμισα για λίγο ότι είμαστε ίδιες.   
με κοιτάζει, με μετράει 
τα υγιή και τα σάπια μου γινάτια 
και δεν προστάζει τίποτα αυτή απλώς υπάρχει
μπροστά στην ελευθερία της διαλύομαι 
κομμάτια


δεν θέλω να γλιτώσω από τα όμορφα


               γιατί εκείνα την ασχήμια μου σκεπάζουν


τα δικά μου. όχι όλου του κόσμου 
αλλουνού κανένα μα μονάχα τα δικά μου.
τα πλασμένα απ τους δικούς μου εφιάλτες- τον παράδεισο.
δικαστήρια εκκρεμούν σε βάρος της ομορφιάς τους
και δάχτυλα κουνιούνται μούρες πέφτουν 
δάκρυα καίγονται, καίγονται και κληρονομιές. 
ποιός να νοιάζεται και ποιός να βλέπει τ αγαπημένα μου δικά του 
κρίμα είναι να εύχομαι κανείς; κρίμα είναι να εύχομαι εσύ 
που ακόμα δεν σε ξέρω;


τα φτιάχνω θύμηση και τα ντύνω όνειρα


                      και μες στην σκέψη μου τα πνίγω


συνεργό σε τούτα δεν χρειάζομαι 
κι έτσι μας κοιτάζω με συμπόνοια 
μέσα στα σεντόνια και πάνω απ τα κεφάλια μας 
εικόνες συννεφάκια από ασπρόμαυρες ελπίδες που λιγοψυχούν.
ξέρουμε πια πως μας είναι άχρηστες 
και για να μην φοβούνται ενώ πεθαίνουν 
τις κρατάμε αγκαλιά όσο μπορούμε 
και θα  είμαστε εκεί για να μαζέψουμε 
την τελευταία τους πνοή.