σαν μια καινούρια αρχή

να γράψω την αλήθεια που δεν βλέπετε στο κλάμα μου 

έτσι έγραψα το πρώτο μου ποιήμα 

στο δημοτικό 

ύστερα από ένα ακόμα μπερτάκι ξύλο που μετρούσα

δεν ήτανε το ξύλο 

τόσο 

που πονούσε

ήταν αυτή η σιχαμένη απελπισία

όταν έχεις ρίξει όλες σου τις ελπίδες 

για αγάπη 

σε κάποιον που σε πληγώνει 

και σε αποθεώνει ταυτόχρονα

άθελά του

κι ας μετανιώσει μετά όσο τίποτα

κι ας ζητήσει συγγνώμη 

εσύ έχεις αποφασίσει πια

να κλείσεις όλες τις πόρτες κι όλες τις γρίλλιες

να βουλώσεις τ αυτιά σου 

και να προχωρήσεις 

μέχρι που μεγαλώνεις

και γίνεται το ίδιο 

ξανά

και ξανά 

αναρρωτιέσαι 

αν θα μπορέσεις ποτέ 

να γίνεις κάτι άλλο 

και με ποιό τρόπο 

σκορπάς ολόκληρη τη ζωή σου

πασχίζοντας να σε αγαπήσεις περισσότερο 

αλλά αφού δεν ξέρεις πώς-

μέχρι εκεί σου δείξανε 

κυκλοφορείς και πυροβολείς παντού

τον ίδιο πόνο

που σου φορτώσανε 

κι η ζωή σου συχνά μοιάζει γεμάτη με λέξεις 

κούφιες

που από πίσω δεν κρύβουν τίποτα 

σχηματίζουν κύκλους απλώς 

από σχέσεις κι αισθήματα 

που νομίζεις ότι διαλεξες τούτη την φορά 

σωστά 

διαφορετικά 

κι όμως οι κύκλοι κλείνουν και κλείνουν 

μέχρι να σου κόψουν ξανά την ανάσα

κάποιοι αποφασίζουν 

να μην έχουν σχέσεις 

ή ακόμα καλύτερα να μην έχουν καν αισθήματα 

όμως εγώ 

όσες φορές 

κι αν έχω νιώσει τους λυγμούς μου 

να με κοπανάνε σκέφτομαι ότι τουλάχιστον 

έχω αυτή την πολυτέλεια 

που οι περισσότεροι γύρω μου έχουν απωλέσει

το να αισθάνομαι

τίποτα δεν αξίζει περισσότερο

και προκειμένου να μείνω πλάσμα 

με αισθήματα

θυσιάζω τα πάντα 

μια βολεμένη υποτιθέμενη ευτυχία

το κυνήγι της 

όσα περίμενε η μανούλα μου από μένα

όσα περίμεναν οι δάσκαλοι 

όσα η κολλητή μου εδώ και τριαντα χρόνια

κι ακόμη 

και τον καημένο 

μυξιάρικο 

εαυτούλη μου

from the river to the sea

Palestine will be free