κάτι δικά μας.

κάποια στιγμή κάποιος οφείλει να δει πώς τα γέλια του

ξεζουμίσανε αλλουνού τα δάκρυα για να γίνουν 

και πώς το θαύμα που τον έσωσε 

ήταν πρώτα κάποιου άλλου 

η καταστροφή

μα τώρα πια έτσι κι αλλιώς 

γέλια δεν υπάρχουν 

ούτε κλάμματα

αληθινά

είμαστε μ ένα μειδίαμα στο στόμα

οι άνθρωποι που γνώρισα, οι περισσότεροι 

σκορπάνε τις μέρες

με τον ίδιο τρόπο 

εκείνον που μας δείξανε

με το καρότο και το μαστίγιο 

σαν τα ρομπότ 

όλοι ντυμένοι με μάσκες και στολές ολόσωμες.

από μέσα μία πέτσα

μουχλιασμένη

σαπισμένη και καμμένη 

κι οι στολές απ έξω γεμάτες γκλίττερ

και σκόνες που σκέπασαν την γη με πόνο

για να κοιταχτούν εκείνοι 

για λίγο στους καθρέφτες τους

και να φανούνε λαμπεροί

κι εγώ έτσι είμαι 

χαλασμένη απ'την κουλτούρα μου 

με το κακό στα νύχια

πολύ βαθειά χωμένο 

νόμιζα πώς θα ξέφευγα 

και θα άδειαζα την βρώμα τους

και θα έβαζα στην θέση της λουλούδια

όμως δεν φυτρώνει τίποτα πια εδώ 

ούτε και βρέχει. 

τα ζώα και τους φίλους κάθε δάσους 

τα κυνηγάνε με όπλα, σκύλους και φωτιές

οι λυσσασμένοι 

κι ούτε μια θύμηση 

δεν έχει κάποιος εδώ γύρω 

ρε γαμώτο

απ την αληθινή ζωή.

έψαξα τόσο...