καρδούλα για κεφάλι

οι πιο σπασμένοι άνθρωποι 

απ όσους έζησα μαζί, 

λέγανε τις μεγαλύτερες αλήθειες.

κυκλοφορούσαν και τις εκτόξευαν στους γύρω τους 

σαν μπόμπες. 

πολύ αληθινή η πιθανότητα να φας μια μπόμπα 

εδώ που κάθεσαι στις μέρες μας, στο μεγαλύτερο μέρος 

της Ηπείρου και της Θάλασσας... 

οι άνθρωποι που απ τα τραύματα

ούτε τα κομματάκια τους πια, δεν μπορούν να υπολογίσουν, 

γελούσανε και βρίζανε τον περισσότερο καιρό και

δύσκολα άφηναν ποτήρι μπροστά τους να'ναι γεμάτο.

αυτή η ασυνείδητή τους συνήθεια 

να πυροβολούνε αλήθειες

παράγει κάτι σαν κόλλα

πολλές φορές κομμάτια επανενώνονται

ακόμη και πολλές φορές

στην θέση τους. 

κάποιοι είναι εντελώς παραμορφωμένοι 

μα ποιός νοιάζεται;

όσοι ούτε ενα κομματάκι, ποτέ τους

δεν χρειάστηκε να παράξουν αγάπη για να το κολλήσουν 

περιφερόμενοι σαν άφθραρτα εμαγιέ κινέζικα ανθοδοχεία,

αναμένοντας κάποιον να τα γεμίσει με νερό και λουλούδια 

ώστε να νιώσουν ότι υπάρχουν

κι ότι εκπληρώνουν το σκοπό τους επάξια,

αυτοί θα δεις να θέλουν να μαζέψουν τους υπόλοιπους

με μια σκούπα κι ένα φαράσι και να τους πετάξουν,

στο διπλανό οικόπεδο. 

εκεί που βρεθήκαμε με τ' αλάνια 

που κι αν σπάσουν δεν μασάνε

κι είναι όμορφα και πολύ αλήθινα.

κομμάτια ανταλλάξαμε 

ο ένας με τον άλλον μες τα χρόνια.

κι ακόμα κι ένα κομμάτι μου μεγάλο 

απ την καρδιά μου έσπασα 

και στο δωσα να το'χεις για κεφάλι.