καρδούλα για κεφάλι

οι πιο σπασμένοι άνθρωποι 

απ όσους έζησα μαζί, 

λέγανε τις μεγαλύτερες αλήθειες.

κυκλοφορούσαν και τις εκτόξευαν στους γύρω τους 

σαν μπόμπες. 

πολύ αληθινή η πιθανότητα να φας μια μπόμπα 

εδώ που κάθεσαι στις μέρες μας, στο μεγαλύτερο μέρος 

της Ηπείρου και της Θάλασσας... 

οι άνθρωποι που απ τα τραύματα

ούτε τα κομματάκια τους πια, δεν μπορούν να υπολογίσουν, 

γελούσανε και βρίζανε τον περισσότερο καιρό και

δύσκολα άφηναν ποτήρι μπροστά τους να'ναι γεμάτο.

αυτή η ασυνείδητή τους συνήθεια 

να πυροβολούνε αλήθειες

παράγει κάτι σαν κόλλα

πολλές φορές κομμάτια επανενώνονται

ακόμη και πολλές φορές

στην θέση τους. 

κάποιοι είναι εντελώς παραμορφωμένοι 

μα ποιός νοιάζεται;

όσοι ούτε ενα κομματάκι, ποτέ τους

δεν χρειάστηκε να παράξουν αγάπη για να το κολλήσουν 

περιφερόμενοι σαν άφθραρτα εμαγιέ κινέζικα ανθοδοχεία,

αναμένοντας κάποιον να τα γεμίσει με νερό και λουλούδια 

ώστε να νιώσουν ότι υπάρχουν

κι ότι εκπληρώνουν το σκοπό τους επάξια,

αυτοί θα δεις να θέλουν να μαζέψουν τους υπόλοιπους

με μια σκούπα κι ένα φαράσι και να τους πετάξουν,

στο διπλανό οικόπεδο. 

εκεί που βρεθήκαμε με τ' αλάνια 

που κι αν σπάσουν δεν μασάνε

κι είναι όμορφα και πολύ αλήθινα.

κομμάτια ανταλλάξαμε 

ο ένας με τον άλλον μες τα χρόνια.

κι ακόμα κι ένα κομμάτι μου μεγάλο 

απ την καρδιά μου έσπασα 

και στο δωσα να το'χεις για κεφάλι.

για τον ύπνο.

η φύση κοιμάται κι ονειρεύεται... 

η γάτα μου κοιμάται έως είκοσι ώρες τη μέρα...

κανείς δεν κάνει μεγαλύτερη φασαρία από το είδος μου.

παρ ολ'αυτά, είναι όμορφο να ησυχάζεις. 

να κοιμάσαι 

και να ονειρεύεσαι...

η φύση όλο αυτό κάνει. δείχνει να το' χει τόσο ανάγκη 

όσο το ξύπνιο της κι εμείς την ξυπνάμε

την ταράζουμε συνέχεια

την κάναμε να χάσει τον ύπνο της.

όσο για τ όνειρο...

κι αυτό κόντεύει να ξεχάσει.

εφιάλτης της γίναμε. 

στην ουσία του,

είναι απλό το να ησυχάζει κανείς.

να ονειρεύεται ανενόχλητα

και να ζει ομοίως.

εκτός αν είναι δέντρο

ή κατσίκι 

ή ποντικός 

ή κρίνος

ή νούφαρο της λίμνης 

ή κάποιου ελπίδα

κατα τ' άλλα 

σκεπασέ με 

όταν με βλέπεις με τα μάτια κλειστά

και μην φωνάζεις

από τόσο μακριά, μόνο πλησίασε.  

τα πουλιά ρωτάνε κι ανησυχούν.

τα βγάλαμε απ' το δρόμο τους

χωρίς λόγο και "για πλάκα".

αγκάλιασέ με 

όταν με βλέπεις με τα μάτια μισάνοιχτα

κι αφησέ μας 

να φτιάξουμε μια θάλασσα από όνειρα

και χρώματα

μήπως ξυπνήσουμε καμιά φορά επιτέλους 

σ αυτήν την ζωή. 

With arms outstreched

it's sixteen miles

to the promised land 

and I promise you 

I'm doing the best I can

now don't fool yourself

in thinking you're more than a man

cause you'll probably 

end up dead 

I visit these

mountains with frequency 

and I stand here 

with my arms up

now some days

 they last longer than others

but this day by the lake

went too fast

and if you want me 

you better speak up, I won't wait

so you better

move fast

don't fool yourself

in thinking you're more than you are

with your arms outstreched

to me 

μεταγενέθλιο δώρο.

εάν το νησάκι μου είναι ο ομφαλός της γης

συλλογίζομαι...

τότε ακριβώς παραδίπλα στο πιπί μου είναι 

η Λατινική Αμερική

σίγουρα!

κι από πάνω στην κοιλιά και το στομάχι μου

σαν να κάθονται ο Καναδάς κι η Αμερική.

αμέσως στην καρδούλα και το στήθος μου 

ακούω την Αυστραλία να χτυπάει ζεστά

 και δροσερά, την Ιαπωνία ν'ανασαίνει.

η Ευρώπη καθισμένη στο λαιμό μου

ό,τι θέλει λέει 

και σ' ολόκληρο το κεφάλι και το πρόσωπο

χρωματισμένη είμαι, Αφρική. 

τα πόδια μου στηρίζονται απ'τον Καύκασο και την Ρωσσία 

μέχρι την Μογγολία και την Ταυλάνδη. 

Η Ινδία, ξεκουράζεται στα οπίσθιά μου.

από κάθε γωνιά της γης τώρα ακούω και βλέπω το ίδιο μήνυμα.

πατρίδα σου είναι εκεί που νιώθεις

ασφάλεια

και γίνεσαι αποδεκτός 

κι έχεις την ευκαιρία να προσπαθείς

να γίνεσαι καλύτερος γελώντας

και πως τέτοια μέρη 

δεν υπάρχουν στην γη. 

είναι μέσα σε ανθρώπους. τα κουβαλάνε εκείνοι

παντού.

α, και μου παν και κάτι ακόμα 

δεν θα περάσει ο φασισμός. 

προνομιούχος μιας γενιάς.

προνόμιο είναι να μεγαλώνεις.

να ωριμάζεις, 

να γέρνεις σαν δέντρο 

στον συνήθη αέρα απ'τον κορμό σου.

να έχεις αγάπη 

να νομίζεις ότι έχεις

ή έστω να την κυνηγάς. 

να ξέρεις πως μπορείς να την προσεγγίσεις

με ό,τι κι αν κάνεις, όπου κι αν βρίσκεσαι.

προνόμιο τεράστιο είναι να έχεις καθαρό αέρα, νερό, φαγητό

και μια στέγη με ίντερνετ αλλά μεγαλύτερο προνόμιο είναι 

να έχεις μια γειτονιά γεμάτη με φίλους, παιδιά και ζώα.

προνομιούχος στον 21ο αιώνα 

είναι όποιου τα όνειρά του φτάνουν με ασφάλεια,

πέρα από την γενιά του.

ψάχνω να βρω έναν 

έναν 

όχι που να μπορεί να ονειρευτεί μια όμορφη ζωή 

μα που να μην βλέπει παράλληλα 

αυτά του τα όνειρα και τους καρπούς τους

να καταστρέφονται, να βιάζονται, να καταδιώκονται 

και ν' απαλλοτριώνονται. 

Καίγοντας και φαρμακώνοντας. 

με βόμβες, ιούς, ματαιοδοξία, παράνοια.

στο γενικό πληθυσμό αλλά και μέσα του.

φοβάται, ο άνθρωπος της γενιάς μου.

όσον αφορά τα όνειρά του

οφείλει να τα ασπαστεί και να τα κυνηγήσει, ως έχουν. 

χωρίς έκπτωση. 

να αναπνέει μόνο για να τα βιώσει

έστω για μια μέρα. 

αλλιώς θα νικήσει η ασχήμια 

και θα είναι όλοι ζωντανοί-νεκροί γύρω τριγύρω 

μέχρι το τέλος. 

 

ας γράψω.

δεν μπορώ να συγκεντρωθώ. ούτε στο γράψιμο,

ούτε στο πλέξιμο, στο διάβασμα, στην μουσική...

μόνο ό,τι έχει να κάνει με τα ζώα ή με το καφενείο με ηρεμεί 

αλλά και πάλι κινητοποιούμαι αρχικά ανόρεχτα 

λόγω σχετικού επείγοντως 

κι ύστερα έρχεται η ικανοποίηση. 

το fake it til u make it 

σε μερικούς μας πέφτει κάπως βαρύ στην αρχή 

αλλα ενέχει 

ανεκτίμητα αποτελέσματα. 

γενικά η συνήθεια, η κλίση, η καλλιέργεια της κλίσης...

σταδιακά απελευθερώνουν κι ενδυναμώνουν

όλο και περισσότερο.

δεν περνάει μέρα που να μην 

γελάσω τρανταχτά

χορέψω στα κρυφά

αισθανθώ ευγνωμοσύνη για το περιβάλλον μου

κρατήσω το κατσικάκι 

που δεν τάιζε η μάνα του αγκαλιά 

για ώρα...

είμαι ήρεμη αλλά ο φόβος είναι εκεί.

έχω λύσει τα δεσμά  

αλλά τα άκρα μου δεν έχουν συνηθίσει ακόμη.

είναι παράλυτα και μουδιασμένα απ'το σφίξιμο

σε λίγο ίσως μπορώ να τα ελέγχω ξανά. 

εξάλλου τα πόδια μου τρέχουν ελεύθερα

για όπου θέλουν.

είναι μία πανέμορφη μέρα.

κάθε μία τέτοια μέρα που κάποιος ελευθερώνεται 

και σπάει

σαν καρπός μέσα από λουλούδι

είναι πανέμορφη! 

από τέτοιες μέρες είναι τραβηγμένο 

το φιλμάκι της αγάπης των ανθρώπων 

αλλά και όλων των ζωντανών όντων

και παίζει στο ασυνείδητό τους

σκηνές μέσα από αισθήσεις κι αισθήματα

ώσπου να τους οδηγήσουν κάπου 

που δεν ξέρουνε πώς μοιάζει

ούτε πού είναι ή πώς να φτάσουν

κι όμως όταν το βρίσκουν 

είναι σίγουροι

ότι έχουνε φτάσει εκεί. πέρα απ' την φαντασία τους.

στην πραγματική ζωή. 

τέτοιες μέρες, που κανείς δεν τις εγγυάται σε κανέναν

κι όμως έρχονται. αναρρωτιέται 

μα είναι δυνατόν να είμαστε όλοι ταυτόχρονα 

τόσο μα τόσο πολύ τυχεροί ή μήπως είναι δυνατόν 

να νιώθουμε όλοι ταυτόχρονα τόσο μα το τόσο πολύ τυχεροί

και στην τελική, ας μην είμαστε.

 

 

 

 

μια ζωή μέσα στους δρόμους

 τον δρόμο που μου δείχνεις να βαδίσω

τον γνώρισα από μικρός 

ζητάω τώρα κάπου ν'ακουμπήσω

ν'αφήσω την παλιά ζωή 

μια ζωή μέσα στους δρόμους και στις νύχτες

μια ζωή με παρανόμους και ξενύχτες

μια ζωή τα ίδια λόγια να μου λένε 

έχω βαρεθεί τον κόσμο κι όλα μου φταίνε

τον κόσμο που μου δείχνεις να γνωρίσω

τον ξέρω φίλε πιο καλά 

τον έχω μάθει πριν σε συναντήσω 

απ' έξω κι ανακατωτά

feeling good

birds flying high 

you know how i feel

birds in the sky 

you know how i feel

breeze driftin' on by 

you know how i feel

it's a new dawn

it's a new day

it's a new life for me 

and i'm feeling good

fish in the sea 

you know how i feel 

river runnin' free

you know how i feel 

blossom on the tree

you know how i feel

dragonfly out in the sun 

what i mean, don't you know?

butterflies all havin' fun

you know what i mean

sheep in peace when day is done 

that's what i mean 

and this old world

is a new world

is a bold world 

for me 

 

stars when you shine

you know how i feel

scent of the pine 

you know how i feel

oh freedom is mine 

and i know how i feel

 

 

henry lee

 

 

get down, get down, little henry lee

and stay all night with me 

you won't find a girl 

in this damn world

that will compare to me 

 

and the wind did howl and the wind did blow

lalalalala lalalalalalee

a little bird lit down on henry lee 

 

i can't get down and i won't get down

and stay all night with thee

for the girl i have in that merry green land

i love far better than thee

 

and the wind did howl and the wind did blow

lalalalalala lalalalalalee

a little bird lit down on henry lee

 

she leaned herself against a fence

just for a kiss or two

and with a little pen-knife held in her hand

she plugged him through and through

 

and the wind did roar and the wind did moan

lalalalalala lalalalalalee

a little bird lit down on henry lee

 

come take him by his lilly-white hands

come take him by his feet

and throw him in this deep deep well

which is more than one hundred feet

 

and the wind did howl and the wind did blow

lalalalala lalalalalalee

a little bird lit down on henry lee

 

lie there, lie there, little henry lee

till the flesh drops from your bones

for the girl you have in that merry green land

can wait forever for you to come home 

 

and the wind did howl and the wind did moan

lalalalalala lalalalalalee

a little bird lit down on henrly lee 

 

 

 

 

δέκα χρόνια

ό,τι κι αν ήταν 

κι αν είναι ακόμη

κι ό,τι στο μέλλον κι αν γενεί,

ας μην κλείσει ο κύκλος με σιωπή.

έστω και 

χωρίς στίχους 

όμως όχι, με σιωπή...

δεν υπάρχει χρόνος

Thievery Corporation : The Richest Man In Babylon 

ναι... λες και δεν το ξερες.
και τ άσπρα μου μαλλιά τότε δεν θα υπάρχουν. ψευδαίσθηση θα'ναι κι αυτά.
άγχος. προμελετημένο κι όλας.
τα νέα της εβδομάδας - τα διάβασα στο ίντερνετ
κι ό,τι έξτρα απορία είχα, την έλυσε η βόλτα με το σκύλο μου
στην γειτονιά. κατανοώ τον κόσμο πολυεπίπεδα όπως καταλαβαίνεις
γι αυτό έχω κι άποψη. γι αυτό παίρνω και θέση. για να είμαι καλός άνθρωπος
κι ύστερα, για να μην είμαι μόνη.
τόσο απλό.  

χαμός γίνεται. πόλεμοι, αρρώστειες, καταστροφές, έρωτες χωρίς απόκριση...
κι η ετερομοαμφιφυλόφιλη οικοεπανάσταση μόλις ξεκίνησε.
πάντα έτσι ήτανε λέει.
πάντα έτσι ήτανε...
μωρέ μπας και ;

ε και τότε.. η οικογένεια μας ;
η πατρίδα του ;
η εργασία σου ;  
η χαρά μου ;
όλα σπόρια που ανθίσανε τυχαία.

οι άνθρωποι μίσχοι...
γιατί να μην μπορώ να σε κρατήσω γελαστό για πάντα;
εσύ μονίμως έβλεπες στην δυικότητα αυτού του κόσμου
μία λογική, ένα ολοκλήρωμα.
δεν σημαίνει ότι υπάρχει για όλους.
γιατί να μην μπορώ να με κρατήσω γελαστή για πάντα;
ή μήπως μπορώ;

όταν τελειώσω με αυτό το ποστ, θα ήθελα να έχει έρθει η ώρα
και να έχει περάσει. τ αποτελέσματα να είναι μόνιμα.
η θεραπεία ολοκληρωμένη.
δεν υπάρχει ο χρόνος λέμε αφού,
άρα δεν θα πρέπει να υπάρχει πρόβλημα.

η απόφαση θα έχει παρθεί. όπως με το σπερματοζωάριο,
όπως με την υπομονή της μητέρας μου
και τον θυμό του πατέρα.
και θα έχει φτάσει κι απλωθεί το φως της,
όπως το ηλιόλουστο εκείνο πρωινό
που μας ξαμολύσανε έξω από τον φράχτη,
έξω από τον κήπο με τα γκαζόν και τα παιχνίδια,
έξω στα χωράφια.
κι όπως τόσες και τόσες καταστάσεις
που έχω γυρίσει με το μέρος μου,
με μόνα όπλα την επιθυμία και την μανία
ενός πράγματι πολύ παθιασμένου όντος 
-με την ψυχοσύνθεση γενικά του οποίου,
πέρα απ' αυτές τις ελάχιστες στιγμές έκλαμψης
και πνευματικής καύλας.. ουδόλως ταυτίζομαι.

κανένα υψηλό ιδανικό λοιπόν.
καμία ταπεινότητα ή αίσθηση ευθύνης,
ή κίνητρο για προσφορά.  σκέτη επιθυμία.
ωμή, ως επί το πλείστον παράλογη, προσωπική,
προσωποποιημένη πολλές φορές, ενστικτώδης,
βαθειά, επιθυμία.

όποιος την ακολουθεί, της ανοίγει κουβέντα..
έχει πιθανότητες κάποια στιγμή, να ζήσει.
όλοι οι άλλοι κατά βάση - πλάθουμε κουλουράκια.
και τραβάμε και των παθών μας το τάραχο.
τα ξέρω εγώ από τους γονείς μου
που ήτανε πάντα τίμιοι και αξιοπρεπείς.

τους γαμήσανε στο υπαλληλίκι και γενικά στο υπό.
είχανε και τις απώλειες απ' τους πολέμους πρόσφατες.
μετά οικολογική καταστροφή, χημείες, πλαστικό,
ανισότητα,  το κλίμα, οι αρρώστειες.. γίνανε καθημερινότητα.
ένα σωρό προβλήματα που όμως
μια χαρά θα περνούσανε απαρατήρητα αν δεν ήταν άνθρωποι
κι ήταν ανδρείκελα. που οι τόποι ρίζες πάνω τους δεν βγάνουν  
κι η αγκαλιά της μάνας δεν τους χορταίνει
κι η γη και τα πουλιά και τα δέντρα της,
δεν τους φτάνουν για να θρέψουν την ψυχή τους.
κι η έκφραση του έρωτα σταματάει σ΄έναν οργασμό
και μια εκτόνωση.