κι από την κορυφή μου γνέφει κοροιδευτικά
η λύπη κερδίζει την πίστη αναρρωτιέμαι
αν ήταν έτσι στους αιώνες των αιώνων
καθώς μοιάζω χιλιάδες χρόνια κι εγώ να κυλώ
στο ίδιο χαμηλό ποτάμι
με τα ίδια ψάρια και τα ίδια νερά
μόνο που τα ποτάμια δεν γυρίζουν πίσω
τσάμπα κρατώ τα μπόσικα στις όχθες τους
τσάμπα περιμένω να λιώσουν τα χιόνια
δήθεν πως θα με παρασύρουνε κοντά σου
η μοναξιά νικάει την ζωή μας και τα εργαλεία
ψυχομέτρησης που μου κολλάς
πετάνε σφαίρες συστημένες στο κεφάλι μου
κάθε που ένα πουλάκι θα ρθει να σου πεί
τον πόνο του
δεν είναι δικές σου οι σφαίρες ούτε οι αμφιβολίες
μα από σένα υιοθετήθηκαν και σε μένα καταλήγουν
στο δικό μου κεφάλι στην δική μου καρδιά
γύρω γύρω κανένας στην μέση
η αλήθεια σου όσο πιο σκληρή τόσο πιο αληθινή
να φαίνεται μα δεν είναι πόλεμος
να βρίσκω μες στην αγκαλιά σου ανοίγματα
σε κόσμους μαγεμένους κι εσύ να μην μπορείς
να δεις τα μάτια μου πώς κλαίνε και τα χέρια μου
πώς εγκαταλείπουν ξανά και ξανά
No comments:
Post a Comment