θα τα δούμε όλα στα χρόνια μας κι αυτό,
το ένιωθα από μικρή. σίγουρα δεν είμαι η μόνη...
τώρα πια όλη γη μοιάζει με ένα
κι ο καθένας μπορεί να δει κάθε στιγμή
οποιαδήποτε μικρή γωνια της.
στις πόλεις κορυφώνονται
η αποξένωση, η φτώχεια, οι αθλιες συνθήκες
διαβίωσης, ο ένας άγνωστος πάνω στον άλλον...
παράλληλα
στις εξοχές ερημώνουν
τα χωριά, τα ποτάμια, η ανθρώπινη συνείδηση...
αυτά αποτελούν τον μαύρο ουρανό του χάους
των χαμένων μας ψυχών
ώσπου αστέρια κι εκρήξεις που τα σχηματίζουν
φαίνονται
σε λίγους, λίγους μα και πιο γρήγορα
σε περισσότερους,
οάσεις σύνδεσης και διαύγειας.
κράματα από αρχαίους κόσμους και ξυπνητούς
που τα ονειρεύονται και τα φτιάχνουν.
ίσως έτσι να είναι κι ίσως έτσι πάντα
να δούλευαν τα πράματα.
